- 30 Kasım 2023
- 374
- 22
- Konu Sahibi snowflowers
- #1
Merhaba kızlar çok sıkıldım artık içimi dökmeye ihtiyacım var. İçimi dökeceğim kimse olmadığı için buraya yazmak istedim.
Öncelikle iki yıllık evliyim. Sebepsiz hamile kalamıyorum. Aslında belki de en iyisi şu an çocuk olmamasıdır bilemiyorum.
Ben çok zor çocukluk geçirdim anne ve babamın tartışmaları çoktu. Şu an daha da artarak devam ediyor çoğu sorunlar. Ailenin en büyük çocuğuyum. Erken yaşta evlendim bu sıkıntılardan kurtulmanın tek yolu bu olarak gördüm, bir an önce gitmek istedim bu evden, o kadar pişmanım ki keşke birşeylerin erken farkına varsaydım. Birinci hatam buyudu ikincisi de eşimin ailesiyle aynı binada oturmak. Herşey göze geliyor, herşey söyleniyor. Yani bunaldım artık birşeyleri kafama takmaktan düşünmekten artık kendime değer vererek hiçbir şey düşünmeyerek yaşamak istiyorum. Ama elimde değil. Annemler sorun yaşayınca kahroluyorum, anneme çok üzülüyorum. O da sıkıntıdan bize yanlış şeyler söylüyor davranışlarının farkında değil ama bizim için çok çabaladı hakkını yemek istemiyorum. neden böyle diye düşünüyorum kendimi suçlu hissediyorum. Halbuki benim suçum yokki, bende istemezdim ailemin böyle olmasını. Kardeşlerim için ayrı üzülüyorum gelecekleri nasıl olucak diye. Burda kv, görümce, o bunu yaptı bu şunu dedi, ayrı üzülüyorum, çocuk Yok ayrı üzülüyorum, hayatımda olumlu giden tek birşey yok galiba.
Yani tâbi daha büyük dertleri olanlar vardır hepsine rabbim yardım etsin. ama herkesin derdi kendine büyük. Artık ne yapacağımı, ileride neler olacağını bilmiyorum. Hepimizin hakkında hayırlısının en güzeli olsun
Öncelikle iki yıllık evliyim. Sebepsiz hamile kalamıyorum. Aslında belki de en iyisi şu an çocuk olmamasıdır bilemiyorum.
Ben çok zor çocukluk geçirdim anne ve babamın tartışmaları çoktu. Şu an daha da artarak devam ediyor çoğu sorunlar. Ailenin en büyük çocuğuyum. Erken yaşta evlendim bu sıkıntılardan kurtulmanın tek yolu bu olarak gördüm, bir an önce gitmek istedim bu evden, o kadar pişmanım ki keşke birşeylerin erken farkına varsaydım. Birinci hatam buyudu ikincisi de eşimin ailesiyle aynı binada oturmak. Herşey göze geliyor, herşey söyleniyor. Yani bunaldım artık birşeyleri kafama takmaktan düşünmekten artık kendime değer vererek hiçbir şey düşünmeyerek yaşamak istiyorum. Ama elimde değil. Annemler sorun yaşayınca kahroluyorum, anneme çok üzülüyorum. O da sıkıntıdan bize yanlış şeyler söylüyor davranışlarının farkında değil ama bizim için çok çabaladı hakkını yemek istemiyorum. neden böyle diye düşünüyorum kendimi suçlu hissediyorum. Halbuki benim suçum yokki, bende istemezdim ailemin böyle olmasını. Kardeşlerim için ayrı üzülüyorum gelecekleri nasıl olucak diye. Burda kv, görümce, o bunu yaptı bu şunu dedi, ayrı üzülüyorum, çocuk Yok ayrı üzülüyorum, hayatımda olumlu giden tek birşey yok galiba.
Yani tâbi daha büyük dertleri olanlar vardır hepsine rabbim yardım etsin. ama herkesin derdi kendine büyük. Artık ne yapacağımı, ileride neler olacağını bilmiyorum. Hepimizin hakkında hayırlısının en güzeli olsun