Dugune 1 ay kala bizimki fazla masraftan, istekten, herseyi tek basina yuklenmekten, benim hic destek olmamamdan(!) (cok ilginctir ki) bu gibi sebeplerden patladi, telefonda ayrilalim dedi, tamam dedim, anana soyle dedi, anneme, babama soyledim, tamam dediler, ama cocuk oyuncagi gibiydi oyle telde ayrilmak, ben bari ankaraya gideyim, yuzyuze bitireyim bu isi dedim, ankaraya gittim, ayrilmaya, annem babam arkamdan aglayarak kaldilar. Bizimki ankarada bagirdi, cagirdi vs derken ayrilmaktan falan konusamadik, zaten arada birkac yilin bagliligi ayrilamadim bile yine ben. Dugunden sonra da ben sana blof yaptim, gercekten nisan atsaydin, aileleri araya sokacaktim, birakmayacaktim seni diyor. Hatta dugunun ortasinda inanin buraya yazmaya bile degmez bir sebepten bana oyle bir bagirdi ki ben o noktada felc gecirdigimi dusundum, dondum kaldim, konusamadim. Megerse butun aylarin patlamasini yasamis, oyle diyor. Yani evet o noktaya geldim ama nisan atamadim, olmadi.