İçimdeki Şeytan..

pasteria .!.:

Merhaba Hanımlar..
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.

27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.

Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.

pasteria .!.:

Merhaba Hanımlar..
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.

27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.

Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.

Sonuç olarak onun iyiliği için de kendi iyiliğim için de boşanma fikrine yaklaştım. Her tartışmanın sonunda ağlayıp sızlayıp kararlar alıp sonrasında yine aynı noktaya geliyoruz. Kendimi çok suçluyorum, onu çok suçluyorum. Ben artık bu işin içinden çıkamıyorum, çift terapisine başlayacağız ama bir yandan "ya yine olmazsa" diyorum.

Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?

Genişletmek için tıkla...

Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Merhaba Hanımlar..
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.

27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.

Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.

Sonuç olarak onun iyiliği için de kendi iyiliğim için de boşanma fikrine yaklaştım. Her tartışmanın sonunda ağlayıp sızlayıp kararlar alıp sonrasında yine aynı noktaya geliyoruz. Kendimi çok suçluyorum, onu çok suçluyorum. Ben artık bu işin içinden çıkamıyorum, çift terapisine başlayacağız ama bir yandan "ya yine olmazsa" diyorum.

Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?

Genişletmek için tıkla...

freya_ .!.:

Bu süreçte çocuk planlamayın, korun mutlaka...

Çift terapisi alın ekstra olarak siz ikiniz bireysel olarak psikoloğa gidip düzenli bir terapi alın. Uçlarda yaşamak çok da tutarlı eylemler değil. Elbette uyuşmazlık olur da dediğin gibi nevresimden kavga da olmasın yani.. Ama muhtemelen onun öncesinde şarj olan yüklenen sinir vardır illa
Terapi ve seans yolunu deneyin bir süre şans tanıyın baktın olmuyor birbirinizi boğazlamadan çocuk olmadan ayrılın...

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Çocuk fikri şu an için oldukça uzak zaten, sağlam şekilde de korunuyorum.

Terapi ve seans ile ne kadar sürede toparlarız, toparlayamaz mıyız, kafam o kadar dolu ki. Hem çok seviyorum, hem de bu kadar yıpratıcı kavgalarla karşılıklı zarara uğruyoruz.. Çok teşekkür ederim yorumunuz için

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Merhaba Hanımlar..
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.

27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.

Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.

Sonuç olarak onun iyiliği için de kendi iyiliğim için de boşanma fikrine yaklaştım. Her tartışmanın sonunda ağlayıp sızlayıp kararlar alıp sonrasında yine aynı noktaya geliyoruz. Kendimi çok suçluyorum, onu çok suçluyorum. Ben artık bu işin içinden çıkamıyorum, çift terapisine başlayacağız ama bir yandan "ya yine olmazsa" diyorum.

Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?

Genişletmek için tıkla...

gunces .!.:

Iki taraf neden bu kadar sinirli? Birbirinize mi bu kadar dolusunuz? Sebep baska seyler mi? Yok yere tartismak icin icinizde bir birikmislik mi var? Kim bu kavgalari bu noktaya getiren?

Genişletmek için tıkla...

Hayatiminanlami3 .!.:

Yani bir erkek yapsa onada kızardım sizede aynı şekilde,yaralamalı şekilde darp ettiysen,itip kaktiysan ben eşinin yerinde olsam darp raporu alır boşanma davası acardim

Genişletmek için tıkla...

honeyoatlatte .!.:

İhtiyaç olan tavsiye verilmiş zaten. F freya_ ‘ya katılıyorum. Durumları yönetmek için hem bireysel hem çift terapisi alın ikiniz de. Belli ki bir sevgi bağı var ve yönetmek istiyorsunuz. O zaman ikiniz de öfke tedavisi olacaksınız.

Olmazsa da olmaz. Ya olmazsa düzelmezse diye korkup başlamazsanız kesinlikle düzelemezsiniz. Olmazsa boşanıcaz diye de kafanızda kurmayın başlamanızı zorlaştırır. Olmazsa da bu halinize istediğiniz zaman dönebilirsiniz. En kötü ihtimal hep bu haliniz gibi düşünün.

Öfkenin ateşiyleyken konuşmayı bırakmak, başka odalara gitmek, konuşmak yerine yazıp vermek iyi gelebilir. Sonra da neden bu kadar öfkelendiniz söyleyin. Genelde altında “sen öyle diyince ben kendimi çok değersiz hissettim beni sevmediğini düşündüm düşüncem önemsiz gibi geldi” falan gibi sebepler yatıyor. Konu hiçbir zaman mavi çarşaf olmuyor

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Ona kalsa kavgaları ben çıkarıyorum, bana kalsa o çıkarıyor. Yani kavga noktasında hep bir çatışma halindeyiz. Eşim bana göre daha dikkatsiz ve "aman ne olacak" noktasında biri. Örneğin evde bardağı düşürür ve kırılır, ben bir hışımla "off noldu" diyip giderim. Ayağına mı battı/kedimizin ayağına batar mı endişesiyle yanına giderim ama endişem gerginlik olarak yansır. O ise yüz ifademi görüp "aman nolcak sanki" der ve geçer. Ben de "neden bir şeyi yaptıktan umursamıyorsun" noktasına gerilmeye başlarım. Süreç böyle uzar ve gider.. Ona göre; ben çok katı, kolay gerilen biriyim. Bana göre de o birçok şeye karışan biri. (Evdeki temizliğin zamanına, takım elbisenin makinede yıkanıp yıkanmayacağına vs.). Örneğin geçen gün içi dolu olan iki kavanozun kapağını yanlış eşlemiş, ben de kapaktan tutarken düşmesin diye yerlerini değiştiriyordum, hemen "hayır yapma, yerlerini değiştirirsen içindeki yiyeceklerin kokusu birbirine siner ve ben bir daha yiyemem" dedi. "Ne alakası var, içinde koku sinecek ne var ki" dedim. "Benim söylediğim şeylerin senin nezdinde hiçbir önemi yok işte" diye ortalığı velveleye verdi. Genelde kendini değersiz hissettiğinden, sözünün bu evde bir geçerliliği olmadığından bahsediyor ama bu noktada da her şeye karışmaya çalışıyor bana göre.

Genişletmek için tıkla...

gunces .!.:

Olaya soyle bakin o ev ikinizin ve ikiniz yasiyorsunuz. Siz surekli ben kadinim, ben bilirim modunda olabilir misiniz? Demissiniz ya takim elbisenin yikanmasina bile karisiyor diye. Takim elbise makinede yikanmaz zaten. Ben bazen esime sorarim mesela sunda su leke var cikmadi ne yapsam derim o fikir sunar. Ayrica kavanoz kapagi olayinda da hakli :) siz evde bir seyin ucundan tutmayan, koltukta oturan, ayagina hizmet edeceginiz bir es mi istiyorsunuz? Karissin birlikte karar verin,her zaman sizin dediginiz ya da onun dedigi dogru olmaz. Birlikte dogrusunu bulun bunda ne kotuluk var?

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Aslında hep "ben kadınım, ben bilirim" modunda değilim. Ama eşimle hijyen ve düzen konularında çok uyuşmuyoruz. Örneğin ellerini yıkamadan yemek yemeye oturur, ortak yediğimiz ekmeğe dokunur ve ben ellerini yıkamadan dokunduğu için rahatsız olurum. Veya salonda cips yerken avucunun içiyle yediğinde her yere döker, döktüklerini toplamayı unutur veya "en son toplarım" diyerek üzerine farkında olmadan basıp içeriye gider. Ben de karşılığında "öyle değil de şöyle yapsan olmaz mı" dediğimde "her şeye karışıyorsun" olur. Benim de ona sorduğum, "nasıl yapsak" dediğim birçok şey var. Pilava kaç bardak pirinç ve suyu koyacağımı/ kaç günlük yemek yapmamız gerektiğini vs eşime sık sık sorarım :) Ama bilmiyorum, oradan tarafsız bakan bir göz olarak fazla kontrolcü görünüyorsam demek ki gerçekten sorun bende. Bunun üzerine yoğunlaşmam gerekiyor

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Ona kalsa kavgaları ben çıkarıyorum, bana kalsa o çıkarıyor. Yani kavga noktasında hep bir çatışma halindeyiz. Eşim bana göre daha dikkatsiz ve "aman ne olacak" noktasında biri. Örneğin evde bardağı düşürür ve kırılır, ben bir hışımla "off noldu" diyip giderim. Ayağına mı battı/kedimizin ayağına batar mı endişesiyle yanına giderim ama endişem gerginlik olarak yansır. O ise yüz ifademi görüp "aman nolcak sanki" der ve geçer. Ben de "neden bir şeyi yaptıktan umursamıyorsun" noktasına gerilmeye başlarım. Süreç böyle uzar ve gider.. Ona göre; ben çok katı, kolay gerilen biriyim. Bana göre de o birçok şeye karışan biri. (Evdeki temizliğin zamanına, takım elbisenin makinede yıkanıp yıkanmayacağına vs.). Örneğin geçen gün içi dolu olan iki kavanozun kapağını yanlış eşlemiş, ben de kapaktan tutarken düşmesin diye yerlerini değiştiriyordum, hemen "hayır yapma, yerlerini değiştirirsen içindeki yiyeceklerin kokusu birbirine siner ve ben bir daha yiyemem" dedi. "Ne alakası var, içinde koku sinecek ne var ki" dedim. "Benim söylediğim şeylerin senin nezdinde hiçbir önemi yok işte" diye ortalığı velveleye verdi. Genelde kendini değersiz hissettiğinden, sözünün bu evde bir geçerliliği olmadığından bahsediyor ama bu noktada da her şeye karışmaya çalışıyor bana göre.

Genişletmek için tıkla...

Evliliğin ilk yıllarında bir uyum evresi oluyor. Burda önemli olan kavganın nereye vardığı ve darp. Birincisi darp etmek çok yanlış. İkincisi siz veya o "Boşanma, evden gitme" lafını eğer cidden eyleme dökme değilde, kızgınlıkla söylüyorsanız, ağzınıza sakız ederek, inşallah karşılaşmasınız ama ciddi bir sorunda ciddiye alınmayacaksınız.

İkinizin de liderlik vasfı var sanırım ve bunu törpülemeniz lazım. İki taraflı olarak sürekli diklenirseniz olmaz.

Eşim mesela öfkesini daha çok belli eder (darp ve hakaret değil) ses tonu, mimik, söylenme ama yarım saat susarsam kendi kendine diniyor ve çözüme yanaşır, sonra onu genelde unutur.

Ben daha sakin, kolay kolay sesi yükselmeyen biriyim ama öfkelenmişsem olay yerini terk etmeniz lazım Ben olanı unutmam yani eşim gibi saman alevi değilim. Bu sebepten öfke döngüsüne girmişsem bu kez eşim susar.

Bunu bir günde öğrenmedik tabii ki. İlk zamanlar ben daha sakin bir ailede büyüdüğüm için eşimin anlık öfkesi bana garip gelirdi ve konuşup uzlaşayım derken alev hiç sönmezdi. Sonra bu yarım saat susmayı tespit edince kavganın büyümediğini, sonrasında kendisi haklı bile olsa, kendisinin "Kusura bakma, üzerinde çok yük var ve bir an bunu unutabiliyorum. Keşke daha sakin kalabilseydim" diyerek sarılır. Benim yelkenler suya ve bu kez ben de " Bu konuda haklısın, (artık o an problem ne ise) bu şekilde olmamalıydı, düşünüp hesap edemedim, özür dilerim derim.

Veya ben haklı isem o özür diler ve ikimiz de dikkat ederiz. Bu sayede testi kırılmamış oluyor.

Bu sebepten mesela eşiniz sivrilince biraz susmayı ve sakin kalmayı deneyin. Sorunu sonrasında konuşun ve asla çözmeden bırakmayın. (Başta nasıl olursa öyle kalır) Baktınız bu yöntem işe yaramıyor ise veya tam tersi siz de işe yaramadıysa destek alın. Demir tavında dövülür en başında uzlaşmazsanız 10 sene sonra sizi treapistte kurtarmaz.

pasteria .!.:

Aslında hep "ben kadınım, ben bilirim" modunda değilim. Ama eşimle hijyen ve düzen konularında çok uyuşmuyoruz. Örneğin ellerini yıkamadan yemek yemeye oturur, ortak yediğimiz ekmeğe dokunur ve ben ellerini yıkamadan dokunduğu için rahatsız olurum. Veya salonda cips yerken avucunun içiyle yediğinde her yere döker, döktüklerini toplamayı unutur veya "en son toplarım" diyerek üzerine farkında olmadan basıp içeriye gider. Ben de karşılığında "öyle değil de şöyle yapsan olmaz mı" dediğimde "her şeye karışıyorsun" olur. Benim de ona sorduğum, "nasıl yapsak" dediğim birçok şey var. Pilava kaç bardak pirinç ve suyu koyacağımı/ kaç günlük yemek yapmamız gerektiğini vs eşime sık sık sorarım :) Ama bilmiyorum, oradan tarafsız bakan bir göz olarak fazla kontrolcü görünüyorsam demek ki gerçekten sorun bende. Bunun üzerine yoğunlaşmam gerekiyor

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Ona kalsa kavgaları ben çıkarıyorum, bana kalsa o çıkarıyor. Yani kavga noktasında hep bir çatışma halindeyiz. Eşim bana göre daha dikkatsiz ve "aman ne olacak" noktasında biri. Örneğin evde bardağı düşürür ve kırılır, ben bir hışımla "off noldu" diyip giderim. Ayağına mı battı/kedimizin ayağına batar mı endişesiyle yanına giderim ama endişem gerginlik olarak yansır. O ise yüz ifademi görüp "aman nolcak sanki" der ve geçer. Ben de "neden bir şeyi yaptıktan umursamıyorsun" noktasına gerilmeye başlarım. Süreç böyle uzar ve gider.. Ona göre; ben çok katı, kolay gerilen biriyim. Bana göre de o birçok şeye karışan biri. (Evdeki temizliğin zamanına, takım elbisenin makinede yıkanıp yıkanmayacağına vs.). Örneğin geçen gün içi dolu olan iki kavanozun kapağını yanlış eşlemiş, ben de kapaktan tutarken düşmesin diye yerlerini değiştiriyordum, hemen "hayır yapma, yerlerini değiştirirsen içindeki yiyeceklerin kokusu birbirine siner ve ben bir daha yiyemem" dedi. "Ne alakası var, içinde koku sinecek ne var ki" dedim. "Benim söylediğim şeylerin senin nezdinde hiçbir önemi yok işte" diye ortalığı velveleye verdi. Genelde kendini değersiz hissettiğinden, sözünün bu evde bir geçerliliği olmadığından bahsediyor ama bu noktada da her şeye karışmaya çalışıyor bana göre.

Genişletmek için tıkla...

gunces .!.:

Hmm el yikamadan sofraya oturmamak cogumuzun daha cocukken edindigimiz aliskanliklar ve bunlar bence kolay degismez. Muhtemelen ailesi de boyledir. Hijyen konusunda sonuna kadar haklisiniz.

Genişletmek için tıkla...

pasteria .!.:

Ona kalsa kavgaları ben çıkarıyorum, bana kalsa o çıkarıyor. Yani kavga noktasında hep bir çatışma halindeyiz. Eşim bana göre daha dikkatsiz ve "aman ne olacak" noktasında biri. Örneğin evde bardağı düşürür ve kırılır, ben bir hışımla "off noldu" diyip giderim. Ayağına mı battı/kedimizin ayağına batar mı endişesiyle yanına giderim ama endişem gerginlik olarak yansır. O ise yüz ifademi görüp "aman nolcak sanki" der ve geçer. Ben de "neden bir şeyi yaptıktan umursamıyorsun" noktasına gerilmeye başlarım. Süreç böyle uzar ve gider.. Ona göre; ben çok katı, kolay gerilen biriyim. Bana göre de o birçok şeye karışan biri. (Evdeki temizliğin zamanına, takım elbisenin makinede yıkanıp yıkanmayacağına vs.). Örneğin geçen gün içi dolu olan iki kavanozun kapağını yanlış eşlemiş, ben de kapaktan tutarken düşmesin diye yerlerini değiştiriyordum, hemen "hayır yapma, yerlerini değiştirirsen içindeki yiyeceklerin kokusu birbirine siner ve ben bir daha yiyemem" dedi. "Ne alakası var, içinde koku sinecek ne var ki" dedim. "Benim söylediğim şeylerin senin nezdinde hiçbir önemi yok işte" diye ortalığı velveleye verdi. Genelde kendini değersiz hissettiğinden, sözünün bu evde bir geçerliliği olmadığından bahsediyor ama bu noktada da her şeye karışmaya çalışıyor bana göre.

Genişletmek için tıkla...