Merhaba arkadaşlar, kısaca kendimi anlatıyım; ben 25 yaşındayım bi çocugum var 2 yasinda bütün günümü onunla geçiriyorum. Ve benim her günüm aynı bilmiyorum sebep bu mu ama artık ansiyetemidir nedir kafamda sürekli kötü senarolar dönüyor sanki mutlu olmak benim hakkım degilmis gibi bazen herseyin süper olduğu kusursuz oldugu bi an yani mesela heyecanla bekledigim biseyin iyi haberini falan almişsam kesinlikle kötü bisey olucakmis gibi geliyor içim sanki kapkaranlık kesinlikle mutlu olamiyorum. Çok şukur çocugumun benim sagliğimiz yerinde durumumuz fena değil yani ama bu dediğim şey elimde olmayarak oluyor hep bi korku içindeyim bi sevdiğim ölücek gibi veya bana bisey olursa çocugum ne yapar gibi ya da onu bi an gözümden kaçırırsam hemen o saniyede bisey olursa gibi gibi düşünceler ve inanılmaz yalnız hissediyorum beni en çok yoran şey bu, eşim çok anlayışsız yani çok kötü biri değil ama ben bunları ona anlatsam çok ciddiye almaz herseyi takma kafana der gecistirir ama benim durumum öyle değil. Haftada bir anneme giderim ona içimi dökücek olsam eşimin anlayıssizligindan bahsedicek olsam bana her zaman aynı cevabi veriyor " sen benim yasadiklarimi yasasan ne yapardin acaba" bu hiç şaşmaz. Babam kötü bi adamdi hâla öyle ve annemde hâla cekiyor bi yandan da hasta ona da bisey diyemiyorum bi de benimle ugrasmasin diye dusunuyorum. Esim cok kötu olmasada çok duygusuz aslinda severek evlendik sevdigini biliyorum ama gösteremiyor. Bi de şu sıralar karı koca olarakta uzaklastik yani anlarsınızya bir de çocuk gece falan sürekli uyaniyor bu yuzden o bizden ayri oda da yatiyor biz de ayri odada. Yani iyice yalnız hissetmeye basladim zaten vardi bu düşünceler iyice yogunlasti bas edemiyorum artik. Hicbir seyden kesinlikle zevk alamiyorum sanki yemeklerin bile tadı yok. Kimseye derdimi anlatamiyorum bazen kendi kendime söylenirken buluyorum kendimi beni anlıcak bi Allahin kulu yok, bi arkadasim bile yok yani tabi ki arkadaslarim vardi ama onlarda evlendi herkes kendi derdinde ayda yilda bi konusuyoruz belki yani öyle bana yakin biri yok . Çocugum biraz huysuz ben yine de elimden geleni yapiyorum onunla ilgilenirken bu karamsar halimi bi kenara bırakmaya çalisiyorum onunla oyunlar oynuyorum eglendiriyorum ama sürekli evin içinde sıkılıyoruz tabi. Ben eşimden sadece şunu görsem sanki rahatlicam ama göremiyorum ben bunlari anlatinca önemsememezlik yapmasa da bi sarilip basimi oksayip ben hep yanındayım dese bunu hissettirse sanki bi parca düzelicem yani tamamen gecmez tabi de. Ama asla bunu yapicak bi kişilik değil anlamicagini bildiğim için agzimi bile açmiyorum çok boğuluyorum. Ve herkese herşeye karşı bi güvensizliğim var aşırı kontrolcü oldum. Ve kendimden nefret ediyorum zaman zaman çirkin buluyorum itici buluyorum kendimi bi olay olsa hemen kendimde suç arıyorum. Çook yoruldum bu durumlardan.