Hepimize huzurlu haftalar olsun inşallah...
İşyerimdeyim ve gözyaşlarımı içime akıtmaktan birazdan patlayabilirim.
Çok fazla sıkıntılarımı paylaşabilen bir insan değilim,yanlışım olursa affola.
2 yılı geçti evliliğimizin üzerinden.
Tam evliliğimizin ikinci ayında,tam yılbaşı eğlencesi için gittiğimiz otelde,1 Ocak 2015'te başladı karmaşa...
O gün güzel anneciğimin eline gelen kitleyle İzmir'e dönüşümüz,doktor randevusu,ultrason,mr aniden ameliyata alınışı,kitleyi alacaz derken komple memenin alınışı,ardından koltukaltının temizlenmesi derken yarım saat diye girdiğimiz operasyondan 5,5 saat sonra çıkabildik.
Yeniden kontroller,mr,ped çekimi,radyoterapi derken zorlu bir sürece girmiş olduk. Herkes evliliğin ikinci ayında selfiler paylaşır biz annemin evinde ben annemle babamın yatak odasında yer yatağında kocam da benim bekarlık yatağımda yattık bir süre. Alsa yanlış anlaşılmasın 3 kardeşiz üçümüz de aynı özveriyi gösterdik/gösteriyoruz da. Bir defa offff demedik,pişman olmadık,yüzümüzü eğmedik.
Yüce Allahım hiç kimseye inşallah düşmanıma bile yaşatmasın,tecrübe etmişler bilir ki hasta için de hasta yakınları için de tarifi imkansız bir imtihan bu.
Evet, hep imtihan diye avuttum kendimi de biricik anneciğimi de.
Yaradana sığındık daima.
Şimdilerde daha iyiyiz sonsuz şükürler olsun.
Ancak annem...
Kişilik olarak zaten dominant bir hanımdır. Egosu okşansın,sen en güzelsin,sen en doğrusun dediğiniz zaman sizden iyisi yoktur. İnsanlarla aşırı samimi ilişkileri olduğu için çabuk parlar yeniden egosunu şişirmek için mesai harcamaya başlarsınız.
Şimdi bu rahatsızlıkla beraber bu huyları daha da keskinleşti maalesef. Hiç kimseyi,hiç bir şeyi beğenmiyor,nasıl beğenebilir ki en iyisi olduğu sürece di mi?
Aile olarak hemen hepimiz bu koşulları bildiğimiz için yaşam şartlarımızı ona göre düzenlemiştik ameliyat öncesi de sonrası da. Sadece şu ameliyat sonrası belki 5'e katlandı ona olan ilgimiz,sevgimiz,saygımız.
Ama yetmiyor...
Annem yetinmiyor.
Daha fazla ilgi daha fazla poh pohlama,daha fazla sen haklısınlar,daha fazla ziyaret,daha fazla ağırlanma.
Ki yani burada tarif edemem verdiğimiz ilgiyi.
En son cumartesi günü patlıcan aldım pazardan. Neden ben alıyormuş,neden kocam pazara çıkmıyormuş.
Allah aşkına kendi de çok iyi bilir ki evlendiğimizden beri pazar alışverişimizi kayınvalidem kayınpederim sevdiğimiz yiyeceklerden tek tek yapar,ekstra kendi taze bulduklarını da ekler ya kendileri taşır evimize ya da kocam iş çıkışı hem onları görür hem de malzemeleri alır. Gerçekten yılda ayda bir 1 kilo patlıcan almışım da ne olmuş. O beni düşünürmüş,yorulmamı istemezmiş,yazık değilmiymiş bana,ben onu anlamıyormuşum vs.
Cumartesiden beri hem bana hem kocama küs.
İnanın gözyaşlarımı yutup yutup arıyorum bazen açıyor soğuk soğuk konuşuyor bazen hiç açmıyor.
İşyerinde rahat rahat gözyaşımı dökemiyorum.
Eve gidince kocam kırılacak diye ağlayamıyorum.
Anneme uğradığında annem üzülecek diye ağlayamıyorum.
Bugün öğle tatilinde 1 saat yalnız kalırım doya doya bırakırım kendimi dedim onda da babam geldi,"kızım kocanla bir sorun mu var,neden sen patlıcanı aldın" diye. Yine ona da bir milyon laf anlattım gözpınarlarımı tuta tuta.
İnanır mısınız güneş gözlüğümü takıp eve/işe giderken yollarda,metroda ağlıyorum.
Saat Kulesi tek dostum olsun şu günlerde.
Yine diyorum Rabbim sabrını sen verirsin,sen büyüksün,sen isyan ettirme,anamızı babamızı,kocamızı,ailelerimizi sağlıkla başımızdan eksik etme inşallah.
Sırf içimi dökmek istedim...
Yine diyorum,ergenliğimden beri kendimi ifade etme problemim olduğunun da farkındayım,ancak bu kadar karalayabiliyorum.
Aşağı ineyim,bir sigara içeyim hemen dönerim.
Seviyorum hepinizi.
normalde gerçekten yeter diye avazın çıktığı kadar bağırman gereken bir durum ama ah işte söz konusu insanın anacığı olunca, birde hasta olunca susup sabır çekmekten başka birşey gelmiyor elden.
nerde geliyorsa orda koyveriyordum
eşinle paylaşmayacaksın da kimle paylaşacaksın hem 
