Merhabalar..
Benim kimine çok iyi, kimine de belki kötü görünebilecek bir derdim var.
Nerelerden başlasam bilemiyorum. Ama içimdeki alev sayesinde, ne gözümdeki yaş ne de mutsuzluğum dinmiyor.
Uykusuz bırakan, zor nefes aldıran şu durumdan çıkış yolu arıyorum..
Öncelikle evliliğim 2 sene dolmadan bu benim 3.cu taşınmam olacak..
İlki cahillikti güzelliğine büyüklüğüne aldandık biraz da pahaliydi ama evin, manzaranın güzelliği bizi büyüledi oturduk. Tabi 3 buçuk ay dayandım. Ben 5 - 6 sene kadar babasız yaşadım. Ayrıldılar hemde en ihtiyacım olduğu zamanda. Bosandiklarinda önce ilkokul 1inci siniftim. Baristiklarinda ortaokul.. Ve aile kavramı, sıcaklığı görmedim. Şuan da 25 yaşındayım. 23 yaşında evlendim.. Nasıl anlatılır tam bilmiyorum. Çok uzun şimdiden özür diliyorum..
Evliliğime 2 gün kala başladı korkular, napıyorum demeler.. Hele almaya geldiklerinde, o davul sesini duyduğumda başladım ağlamaya daha erken, çok erken dedim içimden.
Annem at sözü vs deseydi önceden hiç beklemezdim.. Çok ağız yokladım ama beni çok istekli verdi.
Bu arada sevdiğimle evlendim yanlış olmasın.. Fakat belki yaşadığım travmalarimdan ötürü olsun yada o yaştaki eksiklikten mi bilmem. Psikolojimde normal değil, olmadı da.. Hep ilgiye sevgiye muhtaç oldum.
İçten içe herşeyi taktım, öfke, bunalım, ağlama krizi, çaresizlik derken. Ben annemden hiç ayrılmadım. Halama kalmaya gitsem özler geceleri ağlar ağlar dururdum.
Dönerdim..
Ve 2. Taşıdığım ev büyüdüğüm şuan annem ve babamın karşı blogu..
Ve bazı sebeplerden dolayı, yürüme 20 dk arabaylan 3- 5dk mesafesi olan bir eve, aslında kendi evimize geçeceğiz. (ev sahibimizin sorunlu, ukala ve 1 seneden fazla burda olmama rağmen defalarca bizi strese soktu satmaya kalkıştı biz içindeyken uçuk bir rakam kira ilanı açılmış tesadüfen gördüm. Şok olduk. Ve kendi evimiz tadilat isteyen bir ev aslında eşyalarım uymuyor vsbdiye birde bağımlılık sorunum var.
Alıştığım şeyler, yerlerden asla vazgeçemiyorum.. Alt üst oluyorum. Ama evimizi yaptırıp oturursak kira derdi yok extra arabimizi alıp yatırım olarak kira yerine onu öderiz dedik. Eşim herşey çok güzel olcak diyor. Allah razı olsun ondan beni üzmez.
Ben ağlıyorum sürekli diye üzülür tamam burdayız der. Sadece bugün ben artık 4 gündür ağlıyorum diye sinirlendi evlendin artık annenin dibinde nereye kadar sen anne olcaksin neredeyse çocuk değilsin bu buyuk bir sorun diye sesini yukseltti. Oda niyeti kendime gelmem içindi..
Tamda bu nokta benim canımı yakıyor. Ben kopamıyorum, bulaşık yıkarken karşıdan annemi babamı kardeşimi goremicek olmak. Oturduğumuz şuanda ki site bildiğim tanıdığım ve samimi olduğum kişilerden uzak olmak.. Hadi sıkıldım gece 1de bile x ablaya kahveye gidiyorum diyip dertleşmek bile pahabicilemez.
Sanki diri diri gömülüyor gibi hissediyorum..
Boğuluyorum düşündükce.. Eşimde araba alıcam sana direk istediğin zaman gidersin, gideriz yine dedi. Ama bilmiyorum..
Ben arada kaldım çok kötü çıkmazdayim.
Ailemden biraz uzak kalmam bana işkence gibi geliyor. Bunun üstesinden gelemezsem bana, eşime hayat zindan olur. Evliliğim mahvolur.. Ben bu sorunumla basedemiyorum
Oysa annem çok kırıyor beni bazen, ve bazı şeylerini unutamıyorum da. O anda bile içten içe anne diye ağlıyordum. Ben galiba eksik yıllarımı hiç yaşamamış gibi şuan hala 7 yaşında kaldım..
Buyumem lazım, eşim çok haklı..
Ben buradan giderken nasıl gidicem, eşyamı nasıl toplicam anneme nasıl veda edicem ben napcam bilemiyorum. Bir çok gurbetten gelen var aynı yaşta olduğum, onlara süper gücü varmış gibi bakıyorum. İmreniyorum da..
Sorunum gerçekten çok büyük bana göre.. İçimde çözemediğim bir çok şey var.. Ve annemde içten içe mutsuz belli etmemeye çalışıyor olsada ben kahroluyorum.. Ne yaparsam yapayım her seçenek bataklığa çekiyor beni..
Sadece içimi dökmek ve sizin değerli önerilerinizi almak istiyorum.
Bu yaşıma kadar hep yaralar ile geldim.. Ama artık gücüm yok strese, üzüntüye.. Ev sahibimiz de tanıdık ama güzel bir kazık yiyoruz ondan.. Ben bu evde böyle ne uyku ne yeme içme ne huzur hiç birini yaşayamıyorum.. Diken üzerinde oturuyorum. Ve ne yapıcam bilmiyorum lütfen bişeyler söyleyin, yalvarırım...
ayrıca annen ya da teyzen diye susmak zorunda değilsin. Mutsuz olduğun hiçbir şeye susmak zorunda değilsin. Bir şeylerin seni ele geçirmesine izin verme. Güçlü ol yapabilirsin atlatabilirsin 
