- 20 Temmuz 2014
- 932
- 1.603
- 33
- Konu Sahibi oylebirkimse
- #1
Merhabalar.
Öyle bunaldım ki. Çevremde herkese anlatıp şöyle böyle, asla birbirini tutmayan tavsiyeler alıp hepten dengemi bozdum.
Biraz hızlı bir giriş oldu benimki.
Kısa kısa anlatsam en iyisi olacak.
28 yaşında 3 yıldır evli çalışan bir kadınım. Eşimle eşit şartlara sahibiz maddi-manevi. Bu konuda aramızda bir dengesizlik yok. Ama evlendiğimizden beri aramızda süregelen büyüklü küçüklü kavgalar gerginlikler var. Asla çözemedik. Bazen çok şiddetli oluyor öfke kızgınlık bağırışlar. Önceden bunlardan çok etkilenmezdim ama artık günlerce kendime gelemiyorum. İçime kapanıyorum çözüm bulamıyorum. Defalarca psikolog girişimim oldu devamı gelmedi. Eşim ise hep beni suçlar. Kendisi ne yaptıysa benim yaptığım şeylerin onu tetiklediğini söyler. Onun bana göre nispeten daha ılımlı bir insan olması her olayda onu haklı mı çıkarır? Bence hayır ama o böyle düşünüyor maalesef.
Aileler aramızda hep bir sorun hep bir yarışma. Dönem dönem uzak yaşadığımız için aile yanına geliriz tatile ziyarete. Benim anne babamda hiçbir zorlama yoktur. İster geliriz ister gelmeyiz öyle akrabaydı düğündü bayramdı zorlamazlar bizi. Ama eşimin ailesi biz gelmeden programı kurar. Ona gidilecek buna gidilecek. Elbette hiç gitmem etmem demiyorum makul derecede yapıyorum saygısızlık göstermiyorum. Ama mesela diyorum ki 3-4 gün burda kaldım simdi annemlere geçiyorum -ki tek basıma eşim olmadan- ben ordayken gelsin suraya gidilecek edilecek diye emrivaki yapıyorlar resmen. Ha kabul ediyor muyum etmiyorum gelemem az kaldı dönmeme anne babamı görücem diyorum ama insanı arada bırakıyorlar. Gitsen de gitmesen de ayrı dert oluyor bana.
Eş ailesi evlatlar arasında ayrım yapıyor. Biz ikimiz de calıstığımız icin bir seye el atmıyorlar ki beklemiyoruz da ama diğer çocuklara var yok feda ettiler. Ve bunu bizim imkanlarımızı kullanarak yaptılar bizim ihtiyacımız oldugunda ise kavga çıkarıp siz kıskançlıktan araba mal mülk almaya kalkışıyorsunuza getirdiler meseleyi. O konular halledildi ama o zamanlar bizi susturmak icin söyledikleri şeylerin tam tersini yapıp hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlar ve kimse gocunmuyor da böyle davranırken. Bunları kabul ettim ama sindirdim mesela canımı sıkmıyor artık. Ama eşimin de biraz en azından bu konuda mesafeli olmasını istiyorum bir şey dediğim de ise laf yine bana dönüyor ben çaresiz kalıyorum.
Bütün bu 3. Şahıslar para vs meseleleri bir yana ben eşimle iyi olmak istiyorum. Şartlarımı kabullenmek istiyorum. Tatillerde ailelerin yanına gelmek artık beni strese sokmasın istiyorum. Bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi çok değersiz boş öylesine yaşayan biri gibi hissediyorum. Hayatımda hiç istikrarım olmadı. Çevremdeki yaşıtlarım gezip tozup eğlenirken ben imkanım olmasına rağmen bunların çok azını yapıyorum. Misal kendime bir şey almak istesem öylesine şımartmak için veya küçük bi mutlu olayım diye bir süre sonra ne gerek var deyip vazgeçiyorum. Dümdüz yaşıyorum. Ne spor ne sosyal hayat ne baska bir etkinlik. İş-ev arası mekik dokuyup arada bir hiç zevk almadığım dışarıda yemek kahve seklinde geçiyor hayatım. Oysa ben şen şakrak olmak kendim için hiçbir şeye acımamak daha çok insanlarla bir arada olmak istiyorum. Ama öylesine yorgun ve soğuk biriyim ki artık harekete geçecek takatim yok.
Son 2 yılda 6-7 kilo aldım eski spor yapan vücudumdan eser kalmadı giydiğim yakışmıyor bacaklarım çirkin görünüyor gözüme. Bunun için bile iradesizim. Diyetisyene spora gideyim dedim eminim bunu da bir süre sonra ne gerek var değmez deyip kenara iteceğim.
Ben nasıl yapacağım nasıl alışacağım olduğum gibi olmaya, kendimi ve hayatımı nasıl kabulleneceğim bilmiyorum. Nasıl daha sakin daha ağır bir insan olurum bilmiyorum. Hep yeni kararlar verip sonra bir öfke krizinde darmadağın oluyorum..
Öyle bunaldım ki. Çevremde herkese anlatıp şöyle böyle, asla birbirini tutmayan tavsiyeler alıp hepten dengemi bozdum.
Biraz hızlı bir giriş oldu benimki.
Kısa kısa anlatsam en iyisi olacak.
28 yaşında 3 yıldır evli çalışan bir kadınım. Eşimle eşit şartlara sahibiz maddi-manevi. Bu konuda aramızda bir dengesizlik yok. Ama evlendiğimizden beri aramızda süregelen büyüklü küçüklü kavgalar gerginlikler var. Asla çözemedik. Bazen çok şiddetli oluyor öfke kızgınlık bağırışlar. Önceden bunlardan çok etkilenmezdim ama artık günlerce kendime gelemiyorum. İçime kapanıyorum çözüm bulamıyorum. Defalarca psikolog girişimim oldu devamı gelmedi. Eşim ise hep beni suçlar. Kendisi ne yaptıysa benim yaptığım şeylerin onu tetiklediğini söyler. Onun bana göre nispeten daha ılımlı bir insan olması her olayda onu haklı mı çıkarır? Bence hayır ama o böyle düşünüyor maalesef.
Aileler aramızda hep bir sorun hep bir yarışma. Dönem dönem uzak yaşadığımız için aile yanına geliriz tatile ziyarete. Benim anne babamda hiçbir zorlama yoktur. İster geliriz ister gelmeyiz öyle akrabaydı düğündü bayramdı zorlamazlar bizi. Ama eşimin ailesi biz gelmeden programı kurar. Ona gidilecek buna gidilecek. Elbette hiç gitmem etmem demiyorum makul derecede yapıyorum saygısızlık göstermiyorum. Ama mesela diyorum ki 3-4 gün burda kaldım simdi annemlere geçiyorum -ki tek basıma eşim olmadan- ben ordayken gelsin suraya gidilecek edilecek diye emrivaki yapıyorlar resmen. Ha kabul ediyor muyum etmiyorum gelemem az kaldı dönmeme anne babamı görücem diyorum ama insanı arada bırakıyorlar. Gitsen de gitmesen de ayrı dert oluyor bana.
Eş ailesi evlatlar arasında ayrım yapıyor. Biz ikimiz de calıstığımız icin bir seye el atmıyorlar ki beklemiyoruz da ama diğer çocuklara var yok feda ettiler. Ve bunu bizim imkanlarımızı kullanarak yaptılar bizim ihtiyacımız oldugunda ise kavga çıkarıp siz kıskançlıktan araba mal mülk almaya kalkışıyorsunuza getirdiler meseleyi. O konular halledildi ama o zamanlar bizi susturmak icin söyledikleri şeylerin tam tersini yapıp hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlar ve kimse gocunmuyor da böyle davranırken. Bunları kabul ettim ama sindirdim mesela canımı sıkmıyor artık. Ama eşimin de biraz en azından bu konuda mesafeli olmasını istiyorum bir şey dediğim de ise laf yine bana dönüyor ben çaresiz kalıyorum.
Bütün bu 3. Şahıslar para vs meseleleri bir yana ben eşimle iyi olmak istiyorum. Şartlarımı kabullenmek istiyorum. Tatillerde ailelerin yanına gelmek artık beni strese sokmasın istiyorum. Bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi çok değersiz boş öylesine yaşayan biri gibi hissediyorum. Hayatımda hiç istikrarım olmadı. Çevremdeki yaşıtlarım gezip tozup eğlenirken ben imkanım olmasına rağmen bunların çok azını yapıyorum. Misal kendime bir şey almak istesem öylesine şımartmak için veya küçük bi mutlu olayım diye bir süre sonra ne gerek var deyip vazgeçiyorum. Dümdüz yaşıyorum. Ne spor ne sosyal hayat ne baska bir etkinlik. İş-ev arası mekik dokuyup arada bir hiç zevk almadığım dışarıda yemek kahve seklinde geçiyor hayatım. Oysa ben şen şakrak olmak kendim için hiçbir şeye acımamak daha çok insanlarla bir arada olmak istiyorum. Ama öylesine yorgun ve soğuk biriyim ki artık harekete geçecek takatim yok.
Son 2 yılda 6-7 kilo aldım eski spor yapan vücudumdan eser kalmadı giydiğim yakışmıyor bacaklarım çirkin görünüyor gözüme. Bunun için bile iradesizim. Diyetisyene spora gideyim dedim eminim bunu da bir süre sonra ne gerek var değmez deyip kenara iteceğim.
Ben nasıl yapacağım nasıl alışacağım olduğum gibi olmaya, kendimi ve hayatımı nasıl kabulleneceğim bilmiyorum. Nasıl daha sakin daha ağır bir insan olurum bilmiyorum. Hep yeni kararlar verip sonra bir öfke krizinde darmadağın oluyorum..
