- 29 Mart 2020
- 791
- 761
- Konu Sahibi hayalleriolankiz
- #1
Merhaba kızlar. Yaklaşık Mart ayından beri bu platformdayım ve gerçekten bunları yaşayan ben miyim hala inanamıyorum hayatım bir anda alt üst oldu diyebilirim. Öncelikle çok sevdiğim biri vardı artık yok kendisi beni terketti. Buraya da 4 yıllık ilişkim bitti diye konu açmıştım sağolsun sizlerde desteğinizi esirgememiştiniz. Konuya gelecek olursam mart ayında sevgilimle bir ilişki yaşadım ve hamilemiyim korkusundan kafayı yemiştim pandemi döneminde sürekli hastaneye gidip test yaptırıyordum Negatifi görünce bile rahatlamıyordum bu korku beni çok etkilemişti ve Bu süreç beni ayrı yıprattı, sonrasında beklenmedik ani bir terkedilme yaşadım (güya ailesi istemiyormuş buraya konu açmıştım) heryerden aradım asla konusulmadı hep yüzüme kapatıldı telefonlar. Bana senin için ölürüm diyen insan bana sırtını dönmüştü. Ne yapıcagımı bilmiyodum. Bir ayda tam 5 kilo verdim. Geceler uyuyamadım. Ve kendimi onunla ilişki yaşadığım için pişman hissettim. Ve asıl bundan sonra başlıyor hikaye.. aslında hiçbir zaman bekareti sorun eden bir kız değildim. Erkekler evlenene kadar sürekli birlikte olurken birileriyle neden kadınlara bu şart konulmuştu bu beni her zaman sinir etmiştir. Her neyse tabiki bu durumumu kimseye söylemedim ancak sanırım böyle zamanlarda böyle şeyler hep üst üste geliyor. Etrafımdan bikaç kişinin bekaretle ilgili düşünceleri benim canımı sıktı. Ve kendime o işkenceyi yaptırmaya karar verdim. Evet diktiricektim. Şunu biliyorum diktirince geçmişin silinmediğini. Ama nedense ona güvendiğim için kendimi cezalandırmak istedim bilmiyorum. Kaç gün ruh gibi gezdim Bu kararı vermek cok zordu benim için. İğneden bile korkardımki ben.. burda genital formundaki arkadaslarında yardımıyla bi doktorda karar kıldım. Ve hiç düşünmeden randevu aldım. Sabaha kadar uyumadım o gün. Sadece ağladım, sabah kalktım sen güçlüsün hallediceksin dedim ve doktor yolunu tuttum. O yol bitmesin istedim ama bian öncede evime dönmek istedim. Gittm kliniğe, beni bi odaya aldılar o yatağa yatırdılar. İğne acısını hissettim, dikişlerin geçtiğini hissettim. Sonlara dogru bi kaç dikişi hissettim ama hiçbirşeyin acısı ruhumun acısından daha fazla değildi. İşlem bitti, kalktım giyindim. Her zamanki gbii bişey yememiştim. Başım döndü gözlerim karardı, sağolsun asistanlar yardımcı oldular yiyecek bişiler verdiler ve biraz kendime geldim. Taksiye binip evime geldim. İnanın şoktaydım. Buna nasıl cesaret ettim, nasıl dayandım. Takside sadece boş boş yola bakındım. Eve geldim, yatağıma uzandım. Ve uyumusum. Her neyse bu tür işlemlerde 1ay bikaç bişeye dikkat ediyorsun ve doktora görünüyorsunbir ay sonunda. İşlemim tutmuştu. Ama sevinmedim bile. Bunu yaşamama sebep olan insanı hala seviyor oluşuma kızıyorum. 23 yaşında bana yaşattıgı bu durumu nasıl unuturumki. Ben ilk defa Allaha ölmek istiyorum diye dua ettim. Belki size saçma gelicek, belki eleştirilicem. Ama çok zor günler geçirdim ve hala yaşadıgım şeyi atlatamıyorum.bu süreçte işsizdim, evde sabah 8den akşama kadar aralıksız ağladıgımı bilirim. Bana ailesini bahane etti ancak ondan sonraki süreçte whatsappta sürekli çevrimiçi olması başka birinin oldugu düşüncesini kafamda netleştirdi. Şimdi ben hangi birşeyi sindiricem bilmiyorum ne yapıcam bilmiyorum ben bu adamı unutamıyorum hala sevebildiğim için kendime ayrıca kızıyorum. Normalde güçlü bir kızım kendimi asla bırakmam ama artık yaşamak bile istemediğimi farkettim. Mutlu olmak için çabalıyorum, memleketime gittim kafa dinlemeye ama kafamdada hep sıkıntıları götürdim beraberinde. Çok yorgunum, bidaha kimseye güvenemicem sevemicem gibi. Yada dürüst olup basımdan geçenleri anlatsam anlamazlar gibi.. yargılarlar gibi... Etrafımda ki arkadaslarımın tek derdi evlenmek. Bense asla öyle biri olmadım daha cok kariyere eğitime önem verdim. Yüksek lisans vs amaçlarım vardı ama sanki hedeflerimide bi köşeye bıraktım sadece günü bitiriyorum artık.. Geceleri sürekli uykum bölünüyor. Sindiremiyorum karşıdski mutlu, hayatına devam ederken benim hayatım neden böyle bilmiyorum... kimseye de anlatamıyorum herkes bunun sadece aşk acısı oldugunu sanıyor ama benim içimde neler yaşadıgımı bilmiyor belki buraya yazarsam rahatlarım diye düşündüm..onunla yaşadıklarımı unutamıyorum çok iyi biriydi çok seviyordu beni bana ayrıldık dedi ve birdaha asla Ne aradı ne sordu. Ailesinin yanında yaşamaya karar verdi bu şehirden gitti. Engelleyince kurtulurum diye düşündü nerden ulasmaya çalıştıysam engel yedim. Ben bu olayı maalesef kafamda aşamıyorum.bana verebileceğiniz bi tavsiyeniz, fikriniz varmı.
