Şükür bu haftaya daha güzel başladım. Dünyanın yükünü omuzlarıma almadan. Dünyaya hayıflanmadan. Ancak...
Ancak bir şey fark ettim ki çok önceden beri farkındayım, sadece şu ara çok rahatsız olmaya başladım. Dedikodu ortamlarında sırf dışlanma korkusundan sesimi çıkaramıyorum. Hayatta hiç dedikodu yapmıyorum diyemem ama ben daha çok beni üzen birini içimde tutamayıp başkasıyla paylaşma hatasına düşüyorum. Yaptığımda haklıyım diyemem ama yine de bir sebebim var. Ancak etrafımda birilerinin giyimi kuşamı, konuşması, sosyal medyada paylaştığı fotoğrafı vs ile dalga geçen bunlara kahkahalar atan bir güruh var ve ben sırf dışlanma korkumdan yani özgüvensizliğimden yani hakkı tutup kaldıracak imani gücümün yetersizliğinden susuyorum ve hatta bazan mecburen gülümsüyorum. Bu şekilde anlatınca “ya ne iğrenç insanlarmış olmasalar da olur” denebilir ama öyle değil. Hiçkimse tamamen kötü veya tamamen iyi değil. Bu insanlar işyerimde, apartmanımda, akraba çevremde vs. Bir hukukumun olduğu insanlar. Tamamen de kötü değiller. Herkes hakkında da bu şekilde konuşmuyorlar. Ama ben sevmediğim biriyle bile dalga geçemem. Hele yüzüne mecburen gülüyorsam arkasından atıp tutamam, kendimden iğrenirim. Nasıl bir tepki vermem gerektiğini bilmiyorum. Ya da biliyorum ama cesaretim yok. Durup dururken hiç alakamın olmadığı insanların hiç de keyif almadığım sohbetlerinin ortasında kul hakları yazılıyor haneme.. ve gerçekten çok üzülüyorum...