İşimde başarılı olduğum için bir süredir üzerimdeki sorumluluk arttı, sorumluluktan şikayetçi değilim ancak yöneticim artık eskisi gibi değil. Son aylarda içinde bulunduğum birimde çok ciddi değişiklikler oldu, bu sebeple de yöneticimin yetkileri arttı. Önceden bana abi gibi davranan adam şu anda inanılmaz farklı davranıyor. İşe başladığımdan beri aynı adamla çalışıyorum, eskiden işe gelirken mutsuz olmazdım ancak şu an çok mutsuzum.
Benimle ilgili mutsuz olduğu bir nokta yok ancak sürekli olarak iş arkadaşlarımı eleştirmek için ortaya attığı laflar beni huzursuz ediyor, başkalarını da ettiğini düşünüyorum. Bence bireysel olarak konuşmalı eleştirilerini ama bunu söyleyince öyle olmaz diye karşılık veriyor. Zaten bu konuda mütevazi davranamam gereğinden fazla sorumluluk sahibiyim. Kronik rahatsızlığım var çok ağrı yapan, ben geçtiğimiz yıllarda her gün bu rahatsızlığı çekmeme rağmen toplasanız yılda 5 gün rapor almışımdır en fazla bu yüzden. Elimden geleni yapıyorum yani ağrıyla çalışarak bile. Ama geçtiğimiz haftalarda çok rahatsız olmama rağmen beni işte tuttu ki işlerimi bitirmiştim sadece onun gözden geçirmesi gerekiyordu ve vaktinde yapmadığı için beni hasta hasta işte tuttu.
Arkadaşlar, bana karşı olmasa da bu eleştiri yağmuru, beğenmemezlik yetmezmiş gibi bu da ortaya gelince ben kafayı yemeye başladım. Geçtiğimiz günlerde gecenin 2sinde kronik rahatsızlığım yüzünden ağrıyla uykudan uyandım, o anda tek düşünebildiğim ben nasıl rapor alacağım ya bana bilenirse ya sıkıntı çıkarsa oldu. Ağrıdan kıvranırken yöneticinin tepkisini düşünmek normal bir psikoloji değil. Bu yüzden kronik rahatsızlığım tetiklendi günlerdir ağrıyla yatıp kalkıyordum. Raporluyken aklımda işe döneceğim gün ya çok ağrım olursa sorusu vardı. İnsan yerine konmak istiyorum. Ülkede o kadar insan yerine konmuyoruz ki, sanki çalışmak için yaşıyoruz gibi davranıyor herkes. Özellikle benim yöneticim.
Derseniz ki niye işten ayrılmıyorsun: Yaptığım işi seviyorum, aldığım para tam olarak hak ettiğim bir meblağ olmasa da başka bir yere gittiğimde bu miktarın yarısını ancak verirler (malum ekonomik şartlar ve özel sektör yamyamlığı) ve iş yerim gözümde şu an güvenli yer çünkü iş hayatına gözlerimi burada açtım.
Ne yapayım, zamanında abi gibi olmasına güvenerek beni huzursuz eden bu insanla yüzleşeyim mi? Huzurumu istiyorum. Ağrılardan çok bıktım, her gün ağlamaktan hastayken bile işi düşünmekten çok bıktım. Ben insanım, çalışmamın sebebi hayatımı idame ettirmek fazlası değil bunu anlamak niye bu kadar zor anlamıyorum.
Uzun oldu ve dağınık oldu ama düşüncelerimi toplayamıyorum. Kusura bakmayın.
Benimle ilgili mutsuz olduğu bir nokta yok ancak sürekli olarak iş arkadaşlarımı eleştirmek için ortaya attığı laflar beni huzursuz ediyor, başkalarını da ettiğini düşünüyorum. Bence bireysel olarak konuşmalı eleştirilerini ama bunu söyleyince öyle olmaz diye karşılık veriyor. Zaten bu konuda mütevazi davranamam gereğinden fazla sorumluluk sahibiyim. Kronik rahatsızlığım var çok ağrı yapan, ben geçtiğimiz yıllarda her gün bu rahatsızlığı çekmeme rağmen toplasanız yılda 5 gün rapor almışımdır en fazla bu yüzden. Elimden geleni yapıyorum yani ağrıyla çalışarak bile. Ama geçtiğimiz haftalarda çok rahatsız olmama rağmen beni işte tuttu ki işlerimi bitirmiştim sadece onun gözden geçirmesi gerekiyordu ve vaktinde yapmadığı için beni hasta hasta işte tuttu.
Arkadaşlar, bana karşı olmasa da bu eleştiri yağmuru, beğenmemezlik yetmezmiş gibi bu da ortaya gelince ben kafayı yemeye başladım. Geçtiğimiz günlerde gecenin 2sinde kronik rahatsızlığım yüzünden ağrıyla uykudan uyandım, o anda tek düşünebildiğim ben nasıl rapor alacağım ya bana bilenirse ya sıkıntı çıkarsa oldu. Ağrıdan kıvranırken yöneticinin tepkisini düşünmek normal bir psikoloji değil. Bu yüzden kronik rahatsızlığım tetiklendi günlerdir ağrıyla yatıp kalkıyordum. Raporluyken aklımda işe döneceğim gün ya çok ağrım olursa sorusu vardı. İnsan yerine konmak istiyorum. Ülkede o kadar insan yerine konmuyoruz ki, sanki çalışmak için yaşıyoruz gibi davranıyor herkes. Özellikle benim yöneticim.
Derseniz ki niye işten ayrılmıyorsun: Yaptığım işi seviyorum, aldığım para tam olarak hak ettiğim bir meblağ olmasa da başka bir yere gittiğimde bu miktarın yarısını ancak verirler (malum ekonomik şartlar ve özel sektör yamyamlığı) ve iş yerim gözümde şu an güvenli yer çünkü iş hayatına gözlerimi burada açtım.
Ne yapayım, zamanında abi gibi olmasına güvenerek beni huzursuz eden bu insanla yüzleşeyim mi? Huzurumu istiyorum. Ağrılardan çok bıktım, her gün ağlamaktan hastayken bile işi düşünmekten çok bıktım. Ben insanım, çalışmamın sebebi hayatımı idame ettirmek fazlası değil bunu anlamak niye bu kadar zor anlamıyorum.
Uzun oldu ve dağınık oldu ama düşüncelerimi toplayamıyorum. Kusura bakmayın.
