Ben eskiden çok mutlu bir insandım.Bir çok arkadaşım vardı ama şimdi 1-2 arkadaşım var çok yalnız ve çok mutsuzum.Aile içinde çok fazla problem yaşıyorum.Ben 16 yaşındayım.Çocukluğumda tacize uğradığım için erkeklere de rahat yaklaşamıyorum.Babam beni ve annemi çcoukluğumdan beri döver ama artık sadece beni çok sinirlendiğinde dövüyor ve alkolik...Bazen sabaha kadar eve gelmiyor.Yani eskiden böyle değildi ama son günlerde geceleri çok geç saatlerde eve geliyor ve herzamanki gibi içmiş oluyor.Annem de sevgisini belli etmeyen biridir.Beni hiç öpmez,sarılmaz.Hatta ben sarılırsam rahatsız olur.Dertleşebileceğim kimse de yok.Balkonda tek başıma otursam babamın sevgilisiyle konuştuğunu duyup deliye dönüyorum.Bari kardeşim olsaydı diye düşünüyorum.Üvey kardeşlerim var zaten ama biriyle görüşmüyorum.Abimde beni üzmekten başka bir işe yaramıyor.Cezaevine girdi çıktı 28 yaşında ama hala babamdan para alıyor ve babam bizimle ilgilenemiyor.Kardeşlerim babamın ilk eşinden sonra annemle evlenmiş.Abimde kişilik bozukluğu var bazen benden nefret ediyor bazende seviyor...Tabiiki babam bizim görüşmemize izin vermiyor.Okulumu da sevmiyorum.İstediğim okula gitmeme izin verilmedi.Dışarı çıkıp gezsem,sakinleşsem diyorum ama babam ve annem onada söyleniyor...Bu kadar şeyle uğraşırken hep yanımda biri olsun istedim.Sonra birine aşık oldum 2 ay neredeyse onu takip ettim.Sonra bir arkadaşım bizi tanıştırdı ve 6 ay boyunca hep benim yanımda oldu.Beni hep dinledi,mutluyduk.Sonra bunu babam öğrendi ve beni dövdü 2 ay kadar da evden çıkarmadı.O sırada annem kalp ameliyatı oldu.Evde tek kalacağım için babam kapıyı kilitleyip gidiyordu.Sonra annem geldiğinde intihar etmeyi düşündüm.Ama annem için katlanmalıyım dedim ve bu fikrimden vazgeçtim.Sonunda babam sigara içtiğimi öğrenip onuda elimden alınca daha fazla dayanamadım ve intihar ettim.Sonra dayanamayıp hastaneye gittim.Bu ikinci intihar edişim olduğu için babamın beni polise götürmesi gerekti.Ama onlara gerçekleri söylemedim.Babamla hiçbir alakası olmadığını ve evimde çok mutlu olduğumu bunu kız arkadaşlarımla kavga ettiğim için yaptığımı söyledim çünkü babam öyle tembihlemişti...Şimdi dışarı çıkabiliyorum.Birkaç kere de eski sevgilimi gördüm yine ondan ayrılmamam için ısrar etti beni sevdiğini söyledi ama çok üzülsemde belli etmedim ve hayır dedim 2 ay kadar o da benim ğeşimde koştu ama artık vazgeçti sanırım benim çok içim acıyor ama yinede ailemin sözünü dinliyorum.Ama artık uğraşsamda mutlu olamıyorum.İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor sevgilimi,eski hayatımı arkadaşlarımı özlüyorum ve normal bir insan gibi yaşamak istiyorum.Beni hiçbir şey,hiç kimse mutlu edemiyor.Arkadaşlarımda haklı tabii sürekli mutsuz biriyle gezmeyi ben de istemezdim ama elimde değil ne yapacağım bilmiyorum.Ailem beni psikoloğa götürmeyi kesinlikle kabul etmiyor kim ne derse desin benim bir şeyim olmadığını numara yaptığımı söylüyorlar ne yapacağım bilmiyorum ölmekten başka ne yapabilirim? Lütfen bana yardım edin...