O kadar negatifsiniz ki size ne desek iyi hissedemezsiniz. Öncelikle psikolojik destek mi alsanız acaba ? Baya ihtiyacınız var gibi görünüyor.
Size grafik tasarım mezunu bir arkadaşımın hayatını anlatayım. Kendisi okurken amatör olarak fotoğrafçılıkla ilgileniyordu. Sürekli kendini geliştirmeye odaklanmıştı. Annesi babası durmadan eleştiriyordu. Yaşıtların evlenirken sen şipşakçılık mı yapacaksın vs vs bir sürü olumsuz yorum. Çocuk Photoshop programları öğrendi. Grafik tasarımla ilgili programlar öğrendi. Yeri geldi ücretsiz çekimlere bile gitti. Şu an ismini versem instagramdan baksanız anlattığım kişinin o olduğuna inanamazsınız. Maddi ve manevi olarak tam anlamıyla zirvede. Yaptığı çekimler, çalıştığı markalar, bindiği arabalar, evi, yabancı sevgilisi vs vs. Verdiği çabaya, emeğe, geldiği yollara şahidim. Helal olsun diyorum sürekli. Kendi hayatımdan örnek vermek gerekirse. Üniversitedeki sınıf arkadaşlarımdan yurtdışında çalışan var, televizyon programlarına davet edilen var, kendi okulunu açan var. Aralarında çok çok zor hayatlardan gelenler de vardı. Ama çabaladılar. Öz eleştiri yapmak gerekirse ben de diplomamı aldım biraz çalıştım, evlendim, canım sıkılınca işi bıraktım. Sizce şimdi emek verip karşılığını almış arkadaşlarımı kıskanmak benim hakkım mı ? Ben de bi okulum olmasını çok isterdim ama ben bir sınıfa bile katlanamadım mesela. Şimdi Karalar bağlayıp etrafımdakileri kıskanayım mı yoksa kalkıp 1 adım mı atayım?
