- 20 Kasım 2018
- 11.289
- 40.587
- 34
Konu 1,5 yıllık, konu sahibi de 1,5 yıldır girmemiş foruma :)
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Hiç zevk almıyorum
- Konu Sahibi Jsue
- Başlangıç Tarihi
- 14 Ağustos 2018
- 343
- 501
- 39
Neyse arayı düzeltmişler o zaman diye umalım ve Sevinelim :)
- 16 Mart 2008
- 45.140
- 218.593
Bu anlattiklarin evlilik değil kuzum. Hayatı paylaşmıyor seninle. Anlattigin kadarıyla sen onu mutlu etmeye çalışıyorsun bir şeyler paylaşmak istiyorsun karşı tarafın böyle bir çabası yok. Hadi sosyal yaşantıda etkisiz eleman ama cinsel birliktelik de yok.
Sevdiğiniz adamın gerçekten sevdiğiniz adam olduğuna emin misiniz?
Değilseniz ömrünüzü heba etmemenizi tavsiye ederim.
Sevdiğiniz adamın gerçekten sevdiğiniz adam olduğuna emin misiniz?
Değilseniz ömrünüzü heba etmemenizi tavsiye ederim.
- 16 Mart 2008
- 45.140
- 218.593
Selam kızlar, emek verip kendince destek olmaya çalışan her birinize teşekkğrler. İki sene sonra sizi updateleyeyim.
4.5 yıl oturduğumuz lanet yerden öok güzel bir yere taşındık. Çoğunlukla evden çalışabildiğimiz bir işimiz(aynı iş yerindeyiz), tatmin edici maaşlarımız oldu. Hayatın bu rahatlığunda benim ısrarım kıyametim sonucu bir de bebişimiz oldu.
Taşındığımızdan beri ve eşim arkadaş çevresinden ayrıldığından beri işi gücü benimle ilgilenmek oldu. Arkadaşlarıyla hala daha görüşüyor ama bilgisayarı açıp oyuna oturdukça. Bunu hala çok yapıyor aslında, haftanın 2 gününü yara yara oyun oynayarak geçiriyor ama her gününü değil. Bu da bir şey.
Beni dinliyor, ev işlerine el atıyor, ne istiyorsun diye soruyor, öpüyor, çocuk çocuk konuşmuyor vs. Kırılmalar yaşadık, oturup defalarca konuştuk. Geceden sabaha ağlaya ağlaya anlattık birbirimize. Bana ne yaptığına kendi de inanamadı.
Gelelim bana. 6 yıldır birlikteyiz. Bunun 4.5 yılında içimde öyle şeyler tükenmiş ki. Kendime bakmayı bırakmışım, yaklaşık 30 kilo almışım. Tartışırken konuşamıyorum, bir anda konuşamayacağımı hissedip 'sen haklısın' deyip tartışmaları kapatıyorum. Tartışmalar verbal olarak kapanmış oluyor, ama benim içimde her an süregeliyor. Bir hafta geçiyor mesela, ben beynimin içşnde hala eşimle o konuyu tartışıyor oluyorum. Eşimle 10 tartışmanın 8inde ağlıyorum, böyle hork hork değil, sessiz sessiz. Önünde giyinemiyorum, soyunamıyorum, kendisini yabancılıyorum. Bitmişim, nasıl anlatayım.
Erken boşalma sorunu için doktora gitmeye 4.5 sene sonunda ikna ettim eşimi. Doktor da kontrol yapmadan, krem reçetesi verip geri gönderdi. Eşim şu an senin iyileşmene odaklanmak istiyorum, benim erken boşalmam şu an sorunlarımızın en küçüğü dedi. Artık vinaellik namına bir şey yaşamıyoruz.
Zaten artık kaliteli seksi geçtim, hiç yapamıyoruz. Ön sevişmenin 20. Saniyesinde ağlamaya başlıyorum ya da dişlerimi sıkıp gözlerimi kapatıp bitmesini diliyorum. Elimden başka türlü gelmiyor.
Bana ilgisi konusunda ne kadar adım attıysa, ben ona açık olma konusında o kadar geri adım attım. Yapamıyorum. Psikoloğa gidiyorum sorunumu anlatamıyorum, çok mutlu mesut - muş gibi konuşuyorum seans bitince odama gidip ağlıyorum. Kadıncağız da sorup duruyor seni buraya getiren nedir diye, nedendir anlatamıyorum.
Eşime tahammülüm bitti. Aynı evde birbirimize bakmadan, dokunmadan yaşamaya çabalıyoruz. Ben ona katlanamıyorum, o da artık aylardır gösterdiği çabanın sonucunu alamamaktan yorgun.
Birkaç kez kendisinin ısrarıyla yakınlaşmayı denedik, sorunlar artık bende fizyolojik olarak da tezahür etmeye başladı. Kuruluk, öperken mide bulanması, yanısıra bana dokunduğu anda histeri krizi geçiriyorum. Artık eşimle seks yapabileceğimi sanmıyorum. Eşimle olan muhabbetimi geçin, mastürbasyon bile yapamıyorum yıllardır. Kafam çok dolu ve karışık oluyor. Kendimden, yaptığım şeyde iğreniyorum, konsantre olamıyorum. Ağlama krizine girip, utançla boğulup birkaç saniyede bırakıyorum her şeyi. İyileşeceğime Sinirlerim her an çok bozuk.
Bu durumda olan var mı?
4.5 yıl oturduğumuz lanet yerden öok güzel bir yere taşındık. Çoğunlukla evden çalışabildiğimiz bir işimiz(aynı iş yerindeyiz), tatmin edici maaşlarımız oldu. Hayatın bu rahatlığunda benim ısrarım kıyametim sonucu bir de bebişimiz oldu.
Taşındığımızdan beri ve eşim arkadaş çevresinden ayrıldığından beri işi gücü benimle ilgilenmek oldu. Arkadaşlarıyla hala daha görüşüyor ama bilgisayarı açıp oyuna oturdukça. Bunu hala çok yapıyor aslında, haftanın 2 gününü yara yara oyun oynayarak geçiriyor ama her gününü değil. Bu da bir şey.
Beni dinliyor, ev işlerine el atıyor, ne istiyorsun diye soruyor, öpüyor, çocuk çocuk konuşmuyor vs. Kırılmalar yaşadık, oturup defalarca konuştuk. Geceden sabaha ağlaya ağlaya anlattık birbirimize. Bana ne yaptığına kendi de inanamadı.
Gelelim bana. 6 yıldır birlikteyiz. Bunun 4.5 yılında içimde öyle şeyler tükenmiş ki. Kendime bakmayı bırakmışım, yaklaşık 30 kilo almışım. Tartışırken konuşamıyorum, bir anda konuşamayacağımı hissedip 'sen haklısın' deyip tartışmaları kapatıyorum. Tartışmalar verbal olarak kapanmış oluyor, ama benim içimde her an süregeliyor. Bir hafta geçiyor mesela, ben beynimin içşnde hala eşimle o konuyu tartışıyor oluyorum. Eşimle 10 tartışmanın 8inde ağlıyorum, böyle hork hork değil, sessiz sessiz. Önünde giyinemiyorum, soyunamıyorum, kendisini yabancılıyorum. Bitmişim, nasıl anlatayım.
Erken boşalma sorunu için doktora gitmeye 4.5 sene sonunda ikna ettim eşimi. Doktor da kontrol yapmadan, krem reçetesi verip geri gönderdi. Eşim şu an senin iyileşmene odaklanmak istiyorum, benim erken boşalmam şu an sorunlarımızın en küçüğü dedi. Artık vinaellik namına bir şey yaşamıyoruz.
Zaten artık kaliteli seksi geçtim, hiç yapamıyoruz. Ön sevişmenin 20. Saniyesinde ağlamaya başlıyorum ya da dişlerimi sıkıp gözlerimi kapatıp bitmesini diliyorum. Elimden başka türlü gelmiyor.
Bana ilgisi konusunda ne kadar adım attıysa, ben ona açık olma konusında o kadar geri adım attım. Yapamıyorum. Psikoloğa gidiyorum sorunumu anlatamıyorum, çok mutlu mesut - muş gibi konuşuyorum seans bitince odama gidip ağlıyorum. Kadıncağız da sorup duruyor seni buraya getiren nedir diye, nedendir anlatamıyorum.
Eşime tahammülüm bitti. Aynı evde birbirimize bakmadan, dokunmadan yaşamaya çabalıyoruz. Ben ona katlanamıyorum, o da artık aylardır gösterdiği çabanın sonucunu alamamaktan yorgun.
Birkaç kez kendisinin ısrarıyla yakınlaşmayı denedik, sorunlar artık bende fizyolojik olarak da tezahür etmeye başladı. Kuruluk, öperken mide bulanması, yanısıra bana dokunduğu anda histeri krizi geçiriyorum. Artık eşimle seks yapabileceğimi sanmıyorum. Eşimle olan muhabbetimi geçin, mastürbasyon bile yapamıyorum yıllardır. Kafam çok dolu ve karışık oluyor. Kendimden, yaptığım şeyde iğreniyorum, konsantre olamıyorum. Ağlama krizine girip, utançla boğulup birkaç saniyede bırakıyorum her şeyi. İyileşeceğime Sinirlerim her an çok bozuk.
Bu durumda olan var mı?
- 9 Şubat 2010
- 17.318
- 38.016
Ne güzel söyledin zemheri, intihar bu. Artık elinden geleni yapması bir şey değiştirmiyor. Ne zaman baksam ona, beni yalnozlaştıran adamı görüyorum. Bir örnek vereyim mesela, yolda bayılmıştım ambulans eve getirmişti. Eve geldiğimde açım bir şey getirir misşn deyip yatağa uzanmıştım. Tamam dedi, 10 dk geçti gelen giden yok. Geliyor musun diye yeniden seslendim, bilgisayarın başına oturup unutmuştu. Bir kez daha seslendiğimde patlama geliyorum diyr terslemişti. Bugün mesela aklımda dönüp duran anı bu. Her gün başka bir anıya dalıyorum, şu an ne kadar farklı da olsa tavrı ben o defterleri kapatamadım. Nasıl kapatılır bilmiyorum. Affedemiyorum.
İnanır mısın, kendisine saygısı olan her insan boşanır ama ben bunu düşünemiyorum bile. Boşanırsak ona da yazık olacak. Boşanırsak yalnız ölecek diye korkuyorum inan. Kendi geleceğime bile bu kadar skeptik bakmıyorken, boşanırsak ona acı veririm diye korkuyorum. Cumartesi yeniden randevum var psikoloğumla canım tekrar anlatabilmeyi deneyeceğim.
İnanır mısın, kendisine saygısı olan her insan boşanır ama ben bunu düşünemiyorum bile. Boşanırsak ona da yazık olacak. Boşanırsak yalnız ölecek diye korkuyorum inan. Kendi geleceğime bile bu kadar skeptik bakmıyorken, boşanırsak ona acı veririm diye korkuyorum. Cumartesi yeniden randevum var psikoloğumla canım tekrar anlatabilmeyi deneyeceğim.
- 9 Şubat 2010
- 17.318
- 38.016
O adamı çekip kendini öldürdün diye sana kimse madalya takmayacak, silkelen kendine gel, annen değil baban değil ne bu vicdan azabı, sen mi doğurdun onu? Hayır. Ne mecburiyetin var. Alışkanlığın konforuna saklanıyorsun ama konfor değil bu, ben seni yönlendirmemeliyim, lütfen psikoloğuna gerçek seni anlat, çok yardımı olacak emin ol, hemen bir günde değil ama zamanla sen olacaksın yeniden o zaman doğru kararı verirsin. Böyle yok olmayı haketmiyorsun
Cok tesekkürler tatlım. Bilmem neden kıyamıyorum ona. Dediklerin mantıklı ama ben boşanamam.
- 9 Şubat 2010
- 17.318
- 38.016
- 2 Şubat 2021
- 53
- 57
- 42
Naz mı yapıyor
