Hiç yakın arkadaşım yok ve gerçekten kötü hissediyorum

ben tam tersinizim galiba.

kolay kolay insan silmem,
davranisindan hoslanmadi isem tepkisiz kalirim veyahut da biraz kendimi cekerim, ama direk gorusmeyecek kadar silmem icin cok ciddi seyler olmasi lazim.

Benim arkadasliklarimin cogu da mesafeler nedeniyle bitti gibi, aynen sizin gibi sosyal medyadan iletisimdeyiz, ama gorusmeyince ayni sekilde olmuyor haliyle.

Sizin durumunuzda daha da normal geldi bana sonuc.

Bir de Friends dediniz, ama orada da arkadaslarin zaman zaman birbirlerine cok yanlislari olmustu, ama buyutmediler ve bir sekilde tolere ettiler. O tarz arkadasliklar istiyorsaniz o yonlerini de ornek almanizi oneririm.

Bir ornek vereyim, benim sevdigim bir arkadasim var. Arkadasim bariz bencil birisi. Ama bana karsi degil, her zaman oyle, her zaman ve herkese karsi kendi iyiligini dusunen ve diger insanlari cok dusunmeyen birisi. Biz cogu zaman dalgasini da geceriz kiz arkadas grubumuzda hatta. Ama onu oyle kabul ettik. Benim cok cok asiri samimi arkadasim olamaz bu haliyle, kimsenin olabilir mi bilmiyorum, ama onemli degil. Sonucta kotu niyetli degil, ve ben onu o sekilde tanidim ve sevdim de yani. Sohbetinden falan keyif de aliyorum. Neden bu yonu bana uymuyor diye sileyim ki.
 
Kendim açısından söyleyeyim sosyal bir insanım. Arkadaşlarla yapılan buluşmalar, yemekler, içilen kahveler bana hep cok keyif vermiştir. Yaş ilerledikçe bu sayı git gide azalsa da ( farklı şehirler iş hayatı evlilik vs) yine de insanın birkaç tane dostu oluyor ve olmalı da. Kusura bakmayın sizi tanımıyorum ancak herkes sahte olduğu için yalnızım, iki yüzlü ilişkiler var bu nedenle yalnız kalmayı tercih ettim, çok iyiler değer verenler hep yalnız kalır vs gibi düşüncelerde olan kişilere saygı duymakla beraber birçoğunda asıl sorunun kendisinde olduğunu kısaca kendi kendini teselli ettiğini düşünüyorum.
 
benim annem 60 yasinda, çalışmıyor. onun bile arkadaş çevresi sık sık değişiyor, yeni kankalari meydana çıkıyor. Neden tanisilmasin ki?
Ayrıca arkadaslik kurmak için bir sürü ortam var. En basiti iş yerleri.
Uzuun saatler berabersiniz,beraber yemek yiyorsunuz. O ara pekala sohbet ilerleyebilir, hoşuna giden kişilerle. Öğle yemeğini beraber ayarlamak bir adım olabilir. Sohbet muhabbet,zamanla dışarıda da bulusur hale gelirsiniz.
Gittigin etkinliklerde biriyle tanışabilirsin,benim mesajımda bahsettiğim 39 yasindaki etkinlik buddym geçenlerde gittiğimiz tiyatroya birini getirdi. Kızla şu an için sadece ınstagramdan eklestik,arkadaş diyebilecegim biri değil ama çok tatlı bir kadindi. Nasıl tanışmışlar biliyor musun:) gittikleri bir tiyatroda oyun başlamasını beklerken sohbet etmişler, yakında çıkacak,açıldığı anda bileti biten bir oyundan falan konu açılmış,biri demiş "evim yakın,ben internet satışı açılmadan gider,sana da kaparım" , öyle arkadaş olmuşlar. Oyun çıkışı kahve falan icip yorumlamislar. Şimdi gayet yakinlar.
Böyle şeyler olabilir
Ya da seyehatlerde tanışabilirsin insanlarla... Ben bir kere uçaktan inince bir sebepten panik olan bir kadına yardımcı olmuştum. Bana kahve ismarlamisti, aktarmalı uçuşum başlayana kadar gitmeyip eşlik etmişti. Onla çok denk insanlar olmadığımız için ve farklı şehirlerde yaşadığımız icin arkadaşlığımiz Instagram'da gönderi begenmekle sınırlı kaldı. Ama pekala az çabalasak devam edebilirdi...
Bunun gibi şeyler.

Ayrıca friends demişsin ama friendste de how i met your father'da da herkesin çatlak bir özelliği var. Herkesin bir kusuru var, herkes çeşitli zamanlarda arkadaşlarına yamuk yapıyor, ne bileyim küçük yalanlar söylüyor, arkadaşının eski sevgilisiyle görüşüyor,eşyalarını izinsiz kullanıyor,arkasından iş çeviriyor, kandırıyor, yan gözle bakıyor,bağırıyor,laf sokuyor,dalga geçiyor... Ama bölüm sonunda yine aynı koltukta kahve içiyorlar.
Eğer onlar da 'ay ben karakter olarak hemen vazgeçiyorum insanlardan' diyen insanlardan olsalardı friends ilk beşinci bölümde biterdi.
 
Ben de arkadaslarima cok bag,iyimdir ama nice sevdigim insalnlarla gorusemiyorum..Insan en yakindakilerle daha cok gorusuyor..her yas grubundan insanlarla gorusuyor.Kendim 51 yasindayim.Bazen mahallemdeki teyzelerle bile gorusuyorum.Deneyimli insanlari dinlemek cok hos geliyor…yasa takilmayin bence…
 
Ay evet benim annem de hayatımda gördüğüm en sosyal insan. Onda gözlemlediğim şey şu oldu, hiçbir insanı bana bu kötülük yaptı diye yaftalayıp görüşmeyi bırakmıyor, ondaki iyiyi bulup çok samimi oluyor. Mesela ben bu nasıl bir insan derim görüşmem.

Kimsenin arkasından da kötü konuşmaz. Hep iyi düşünür. Hep iyilik yapar. Kötülük yapana da iyilik yapar. Kendini kullandırtmaz öyle yanlış anlaşılmasın. Ancak Ben yapmam mesela.

Sonuç olarak herkes annemi çok sever. Ben ise zor insan seçerim, dönemlik arkadaşlarım olur.
 
Benim de hiç arkadaşım yok. Sizin gibi bir yerlerde tanışıyorum ama hep havada kalıyor. Ayrıca dediğiniz gibi mutlaka aynı hayat koşuşturmacası içinde olduğum insanlara yakın hissediyorum diğer türlüsü beni sarmıyor. Lise de ve üniversitede toplu takıldığım arkadaş gruplarım oldu fesatlık kıskançlık gibi nedenlerle grubumuz dağıldı. Şuan hiç arkadaşım yok, artık beni yıpratan insanları kolaylıkla siliyorum. Görüşmek beni mutlu etmiyorsa kendimi zorlamayı sevmiyorum. Ama bir iki arkadaşım olsaydı dediğim oluyor bazen. Keynaşıp ilerii vadeye arkadaş taşıyamıyorum. Arkadaşım yok demeye çekiniyorum ayrıca çünkü problemli gibi görülüyorsunuz.
 
Yok yeaa benim annemin burç ikizler,yükselen aslan, haritası akreple dolu.
Püf diyeni siler hayatından. Beni bile her iki senede bir evlatlıktan reddeder
Öyle ona kötülük yapana iyilik yapacak biri değil, s.car ağzına daha da konuşmaz.
Sabit birkaç ömürlük dostu var, onun dışında arkadaş çevresi çok hızlı değişiyor:)
 
Bazi arkadaşlıklar zamanla biter çok normal. Iletişime geçmeyip icinde büyüttüğün seyler gun gelir katlanilmaz olur. O yuzden iletişim vakti ve yeri gelince tartışma çok değerli arkadaşlıkta bence.
Kırmadan incitmeden de birbirimizle iletişimin ortak bir dilini bulabilmeliyiz. Bulamıyorsak mutlaka bitiyor.
Bununla birlikte arkadaşlıklar belli yaştan sonra olmaz değilde daha yavaş ilerler samimiyet bence bu doğru. Herkesin koşturması artıyor çünkü. Evlilikle birlikte artik gelin, yenge oluyor. Karşı tarafın akrabalarıyla görüşmesi gerekiyor vs arkadaşına ayırdığı zaman azalıyor bir de çocuğu oldu mu zaten bekarlar gorusmek bile istemiyorlar. Okulda öğretmenim davet oldu mu bekarlar ya da çocuksuzlar hadi gezelim diyorlar en baştan kimse cocuk sesleriyle gezmek istemiyor sanırım ya da çocuğu olan evde olmasi gerekiyor daha çok. Bekarlar ise evde oturmaktansa gezmeyi tercih ediyor. O yuzden ister istemez bekarlar bekarlarla evliler evlilerle daha çok arkadaş oluyor.
Bizim arkadaş grubumuzda da nerdeyse bekar kimse kalmadi. Davet etsen biri "hamileyim doktor dikkat et dedi" diyor, oteki zaten cok uzağa taşınmış ve eşi izin vermiyor diye düşünüyoruz diğerleri olarak biz.
Birinin iki bebeği oldu peşpeşe basını isten ayıramıyor. Biri kpss çalışıyor. Bunlar benim en kadim dostlarım dediğim kişiler.
Hepsininde hayat kosturmasina saygı duyup ayda yılda bir görüşme durumunu kabullendim şahsen. Yapicak bir sey yok dip dibe oturmadiktan sonra böyle oluyor. Bende yüksek lisans yapıyorum zaten vakit ayıramıyorum ama olsa da her defasında gidip fedakarlık yapan olmayı tercih etmem. Insanlara sana geldiği kadar gitmek gerektiğini düşünüyorum aradaki saygı en iyi böyle korunuyor yoksa nefsi şekilde hep ben gittim biraz o gelsin mantığıyla değil.
Ben artık en cok neredeysem okul, is orada muhabbet edeceğim kişiler oluşturmam gerektiğini düşünüyorum çünkü ister istemez en cok onlarla görüşüyoruz. Belli bi yaştan sonra olmaz dememek gerekiyor önyargısız yaklaşmak lazim☺
 
Bende asosyal tayfadanım. Hiçbir zaman arkadaşım olmadı kalıcı sağlam. Hepsi dönemsel ve geçici idi ama ben pek insan sevmem ondan kaynakliydi sanırım ama insan özlemini duyuyor cogu zaman..
 
kimsenin arkasından konuşmaz kısmı doğru ise gerçekten helal olsun annenize ama diğer türlü ise durum korkunç hahahahsjd ben de tanıyorum o tarz insanlar ama bana normal gelmiyor ya, ne diyeyim ben de insanlara normal gelmiyorumdur gerçi hahhahah
 
Eskiden çok arkadaş canlısı biri idim
Ama yaş alınca çalışmaya da başlayınca etrafta kimse kalmıyor
Çünkü zaman olmuyor kimseyle görüşmeye
Hafta içi zaten herkes işte
Evli olanlar çocuğuyla zaman geçiriyor
Hafta sonu desen herkes ailesi ile

O sıkı dostluklar arkadaşlıklar çocuklukta ergenlikte falan kalıyor daha çok
 
Aslında benim de çok yakınım yok çocuklukta yaşanan travmalar buna sebepmiş,, insanlara güvenmeme bağlanamama ,,ne kadar samımı sohbetim olsa da hep ıcten ıce suphecıyımdır bu yüzdendır de sağlıklı bağlanma olmuyor ,.bende arayıp sormadıgım ıçin bı sekılde kopuyor ama bunun rahatsızlığın çok çekıyorum hala
 
Liseden görüştüğüm bir arkadaşım var. Üniversiteden 2 dostum var. İkisinide çok severim yerleri başkadır. Lise sonda bı kursa katılmıştım ordan yakın bı dostum var. Bunlar 10+ yıllık. Bazı nedenlerle senelerdir gorusmedigim aslında çok çok iyi olan arkadaşlıklarımda var inşallah hepsi iyilerdir. Bunun haricinde bicok arkadasliklarimiz var ve 2-3 tane eşli görüştüğümüz yakın arkadaşlarımız.
 
Siz kaç yaşındasınız
 
Gençliğimde 5li kız grubuyduk yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi hatta kimi zaman beraber koyun koyuna uyurduk sonra yaşlar ilerledi.. şu an 31 yaşındayım herkes evli çocuklu vs.. sadece 1 kişiyle hala görüşüyorum o gruptan o da ayda yılda bir
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
en yakın arkadaşım yok?
Yorumlar
9
Görüntüleme
860
Claire Fraser
Eski en yakın arkadaşıma yazmalı mıyım?
Yorumlar
11
Görüntüleme
936
eisvogel
21 - 27 Ekim 2024 Haftalık Burç Yorumları
Yorumlar
17
Görüntüleme
1K
Nhessa
W
Erkek arkadaşımdan ayrıldım, üzgün ve suçlu hissediyorum, ne yapmalıyım?
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
8K
Sevmeyisevdim
S
B
Baba Korkusu
5 6 7
Yorumlar
139
Görüntüleme
50K
yoluzunbenyorgun
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…