- 19 Temmuz 2013
- 3.003
- 3.392
- 333
Siteyi uzun zamandır takip ediyorum, bu konuyu görünce bende birşeyler yazmak istedim ve üye oldum.
29 yaşındayım ve bekarım, iyi bir mesleğim var. Bu arada minyom olduğum için yaşımı hiç göstermem, 22-23 sanıyorlar beni.
Ama ben de yalnızım.
Üstelik bir çoğunuzdan farklı olarak kimseyle çıkmadım bu yaşıma kadar. İlişki konusunda tecrübem sıfır.
Birkaç kişi ile tanışmak maksatlı görüştüm ama olmadı, zaten arkadaşlarımın ısrarıyla görüşmeye gitmiştim.
Arkadaş çevresinden benimle görüşmek isteyen birkaç kişi oldu, onlar da kafa yapıma uygun insanlar olmadığı için bir kez bile görüşmeyi kabul etmemiştim.
Yapı olarak çekingen bir insanım, ilk girdiğim ortamlarda hep sessizimdir, insanlarla tanışıp arkadaş olduktan sonra (birkaç görüşmeden sonra ancak) rahatlar ve muhabbetlere dahil olurum.
Bazı zamanlar neden bu kadar yalnızım diye depresif oluyorum.Bazen fiziksel özelliklerime bağlıyorum durumu çünkü boyum kısa (ama yüzüm güzeldir) ama çevreme baktığımda nice boyu kısa insanlar var, evli ve mutlu. Biliyorum ki asıl problem benim çekingen ve soğuk yapım.
Evlilik konusuna gelince; ailem ile yaşıyorum, yediğim önümde yemediğim arkadamda, temizlik- yemek derdi yok. Anlayacağınız çok rahatım ama bazen kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki karşı cins tarafından sevmeye sevilmeye ihtiyaç duyuyorum.
Bazen düşünüyorum annem babama birşey olduğunda yalnız kalınca ben ne yapıcam. Eş yok, çocuk yok. Yaşlandığımda kim bana yardımcı olacak, kim bana bakacak. Hiç anne olamayacağım. Bunları düşününce üzülüyorum, evlenmek istiyorum.
Ama bir yandan da yakın arkadaşlarımın eşi ve eşinin ailesi ile sorunlarını dinledikçe oh be iyi ki bekarım, bu yaştan sonra bie erkeğin kahrını çekemem diyorum.
Anlayacağınız zaman zaman kendimi çok yalnız hissetsem de bazen de bekarlık sultanlık diyorum. Yani karışık düşünceler içerisindeyim
Sizlerin yazdıklarını okuyunca ben de birşeyler yazmak istedim.
29 yaşındayım ve bekarım, iyi bir mesleğim var. Bu arada minyom olduğum için yaşımı hiç göstermem, 22-23 sanıyorlar beni.
Ama ben de yalnızım.
Üstelik bir çoğunuzdan farklı olarak kimseyle çıkmadım bu yaşıma kadar. İlişki konusunda tecrübem sıfır.
Birkaç kişi ile tanışmak maksatlı görüştüm ama olmadı, zaten arkadaşlarımın ısrarıyla görüşmeye gitmiştim.
Arkadaş çevresinden benimle görüşmek isteyen birkaç kişi oldu, onlar da kafa yapıma uygun insanlar olmadığı için bir kez bile görüşmeyi kabul etmemiştim.
Yapı olarak çekingen bir insanım, ilk girdiğim ortamlarda hep sessizimdir, insanlarla tanışıp arkadaş olduktan sonra (birkaç görüşmeden sonra ancak) rahatlar ve muhabbetlere dahil olurum.
Bazı zamanlar neden bu kadar yalnızım diye depresif oluyorum.Bazen fiziksel özelliklerime bağlıyorum durumu çünkü boyum kısa (ama yüzüm güzeldir) ama çevreme baktığımda nice boyu kısa insanlar var, evli ve mutlu. Biliyorum ki asıl problem benim çekingen ve soğuk yapım.
Evlilik konusuna gelince; ailem ile yaşıyorum, yediğim önümde yemediğim arkadamda, temizlik- yemek derdi yok. Anlayacağınız çok rahatım ama bazen kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki karşı cins tarafından sevmeye sevilmeye ihtiyaç duyuyorum.
Bazen düşünüyorum annem babama birşey olduğunda yalnız kalınca ben ne yapıcam. Eş yok, çocuk yok. Yaşlandığımda kim bana yardımcı olacak, kim bana bakacak. Hiç anne olamayacağım. Bunları düşününce üzülüyorum, evlenmek istiyorum.
Ama bir yandan da yakın arkadaşlarımın eşi ve eşinin ailesi ile sorunlarını dinledikçe oh be iyi ki bekarım, bu yaştan sonra bie erkeğin kahrını çekemem diyorum.
Anlayacağınız zaman zaman kendimi çok yalnız hissetsem de bazen de bekarlık sultanlık diyorum. Yani karışık düşünceler içerisindeyim
Sizlerin yazdıklarını okuyunca ben de birşeyler yazmak istedim.
Son düzenleme:
eskiden bu kadar önemsemezdim ama yaşım geçtikçe korkuyorum evlenemicem diye doğum günüm yaklaştıkça moralim bozuluyo. evli olsam umrumda olmazdı tabiki çünkü kendimi yaşlı hissetmiyorum ama evlenmek için geç kaldığımı ve evlenemiceğimi düşünüyorum bazen. daha erken aslında bunları düşünmek için ama benim korkum ilerde bana kim bakıcak diye değil.ben sevip sevileceğim herşeyi eşimle paylaşacağım bi hayatım olsun istiyorum.çok özeniyorum evlenenlere internette arkadalarımın evlendiklerini görünce bi ben kaldım diyorum :) mutsuz biri değilim herşeyden keyif alırım ama bişeyleri eşimle paylaşmıyo olmak beni üzüyo eksik tat alıyorum herşeyden.. evet özgürlüğüme düşkünüm bazen aile sıkıyo insanı ama asıl amacım bu değil çünkü şuan ailemin yanında kalıyorum ama kendi evim de var benim bazen orda da kalıyorum özgürlüğün tadını çıkarıyorum ama biyerden sonra yalnızlıktan sıkılıyo insan. yemek yapıyorum mesela kendi kendime yiyorum. tek başına geziyorum ya da eş dostla ama keyif vermiyo. evli olsaydım verirdi mutlaka. evlenince sadece kocamla gezip herkesi hayatımdan çıkarcak değilim ama eksiklik duyuyo insan kocası olmayınca.. 4444 kere Salat ı tefriciyeyi okuduk benim için annem ve bir tanıdığın yardımıyla hayırlı bi eş diye niyetlendik onun haricinde de dua ediyorum Allah büyük inşallah kabul olur. bekarlık dünyanın sonu değil bi şekilde yaşıyo insan ama insan o duyguyu tatmak istiyo Allah hayırlısını versin herkese 
