Herşeye ama herşeye ağlayan mızmız kızım

bucebuse .!.:
Ablamla annemle ilgili yaralarım çok taze ve derin bende annemde bu konuda psikoterapi aldık çünkü onun ani gidişi bizi çok kötü etkiledi. Bende annemde hayata kızımla tutunduk. O yüzden kızımı annemden uzak tutamam eskisi gibi nöbetlerimizde onda kalmıyor babası bana göre ayarlıyor çalışma listesini ama yine hafta sonları gidip kalmak istiyor kalıyor. Bazen yetememe duygusu beni ele geçiriyor gözümü kapattığım her an ablamı görüyorum çok özlüyorum ben böyleysem annem ne acı çekiyor kimbilir o yüzden ona da kıyamıyorum. Hayat çok zor bence hele de birşeyleri doğru yapmaya çabalayanlar için
Genişletmek için tıkla...
:KK43: evet gercekten çok çok çok aci bir kayip. yillar gecse de acisi gecmiyor malesef böyle aci kayiplarin.
sizi uzmek istemem ama bence sizin actiginiz konudaki problemin özü tamamen bu olayda gizli. Yakin zamanda boyle büyük bir kayip yaşadığıniz için çocuğunuza davranışınız sağlıklı degil. belki de dünyanin ne kadar fani olduğunu farkettiginiz icin kiziniz asla uzulmesin, istedigi bir seyden geri kalmasin, hic mutsuz anısı olmadan büyüsün istiyorsunuz.
ama iste bu da sagliksiz bir davranis bicimi. böyle yapınca da doyumsuz, simarik cocuklar oluyor. ve ailesinden baska kimsenin hayatinda bu kadar önemli olmadigi icin büyüdükçe, sosyal hayata gectikce aradiklarini bulamiyorlar.
 
Merhaba, o mızmız kızın büyümüş versiyonu benim. 26 yaşındayım hala bazı konularda mızmızlık ediyorum. Beni de babaannem bu şekilde şımartmıştı. Ben ağlarsam huysuzluk edersem biliyordum ki babaannem dediğimi yapacak. Liseye başladıktan sonra biraz azalmaya başladı ama çoğu zaman huysuz biriyim.
 
Ben de küçükken böyleydim her istediğim hemen olsun isterdim olmayınca ağlardım bu konuda ailem bana çok tolerans göstermiş maalesef her istediğimi yaptılar şimdi de böyleyim her şey benim istediğim gibi olsun istiyorum ama yetişkin dünyamda çevremdeki insanlar annem babam değil nazımı çeksin. Koca kız oldum benim dediğim şekilde olmayınca ağlıyorum hep gizli gizli de olsa :KK43: bir tartışma anında kendimi ifade etme zorluğu çekiyorum ağlıyorum.
 
bucebuse .!.:
5.5 yaşında birgün bu huyu bitecek diye sabırla bekliyorum ama yok olmuyor düzelmiyor kafayı yeme noktasındayım artık biz mi büyütmeyi beceremedik sorun ne anlayamıyorum su isterken bile susadım sen getir diye ağlıyor markete gitsek istedikleri olmazsa ağlıyor uykusu gelse ağlıyor mızmız sürekli mızmız. Anane dede büyüttü kızımı her istediğini yaptılar hala daha yapıyorlar ama sorunun bu olduğunu sanmıyorum çünkü uzun süredir eşimle tüm imkanlarımızı zorlayıp kendimiz bakmaya çalışıyoruz ama tükendik artık birbirimize sarmaya başladık çünkü evde asla birşeyden memnun olmayan günün 4/2 sini ağlayarak yaptırmaya çalışan bir çocuk var. İnanın yavrumu çok seviyorum istesin canımı düşünmem ama insanım ve tükendim yeteme duygusuyla başa çıkamıyorum.
Acaba mental bir sıkıntısı mı var diye aldık doktora da götürdük koskoca insanlar şımarık dediler çünkü orda onları da dinlemedi sadece kendi istediklerini diretti doktor istediğini verince susup dinledi. Okul ve öğretmen önerisinde bulundu bu yıl orada eğitim aldı kızım yemek çok seçiyordu biraz o konuda törpülendi düzen oluşturdu abur cubur alışkanlığı bitti. Okulda öğretmenlerine karşı asla ağlama zırlama dediklerini yapmama gibi bir sorun yaşamadık. Aksine okulun en sevilen öğrencisi oldu kızım ama evde içinden başka birşey çıkıyor daha eve girerken okulda kendi giyip çıkardığı ayakkabıyı sen çıkar diye ağlamaya başlıyor. Pedagoğun dediklerini yapmaya sakin kalmaya çalışıyorum biryerde dayanamıyorum sinirimden ağladım bugün. Nolur beni kınamayın ayıplamayın çocuğumu sevmiyor istemiyor değilim ama ona bakamıyormuşum yetemiyormuşum gibi hissediyorum gibi hissetmeye anneliği beceremiyorum gibi düşüncelere girmeye başladım. Bu hareketleri bir tek babası ve bana sergilemesinin sebeplerini bulamıyorum. Çok sevdiğimizi kıyamadığımızı biliyor ondan mı yapıyor bilmiyorum hiç bağıran vuran bir anne olmadım saçının teline dokunmadım belkide otoriteyi hiç kuramadım. Bir yere yemeğe gitsek bakıyorum insanların çocukları annelerinin yanımda şapur şupur yiyor benimki ya yemicem diye ağlıyor yada video izlersem yerim diye ağlıyor yerinde durmuyor. Yanlış anlamayın ben ondan yteişkin gibi davranmasını beklemiyordum sadece ağlamasa bu kadar yıpratmasa sanki bir tık daha kolay olacaktı herşey. Bir çözümü var mı onu bile bilmiyorum yazmak rahatlamak istedim galiba. Darmadağın yazdıysam kusura bakmayın

Bu arada bende babası da nöbetli çalışıyoruz sabah o gidiyorsa akşam ben yada tam tersi birşekilde çalışma saatlerimizi ayarlıyoruz yani çocuk gün içinde bizi mutlaka görüyor özlediği için bir tepki gösterme durumu da yok
Genişletmek için tıkla...
Daha önce burada biri yazmıştı çocuklar aslında sandığımızdan çok daha zeki ve henüz yaşı dolmadan ağlayarak isteklerinin olacağını keşfedip bunu kullanabiliyorlar ağladığı zaman istediğini yapmayacaksınız susana kadar sonuçta kimse çatlayana kadar ağlamaz şimdi 5.5 yaşında çocuğa hiç denk gelmedim ama benim kızım ilk geldiğinde nasıl alıştıysa canı sıkılsa ağlıyordu bir de kocaman kız yani bişi olmasın biri ölmüş gibi ağlardı ilk zamanlar yaptım ettim duygusallaştım teselli ettim baktım çare yok ben senin iletişim kuramıyorum ağlaman bitince derdini anlat ağlarken seni dinlemicem dedim aşamalı olarak 8 ayda bu mızmızlanma bitti ama 5 yaşında çocuğa nasıl anlatılır bilemedim
 
bucebuse .!.:
Anane dede büyüttü kızımı her istediğini yaptılar hala daha yapıyorlar ama sorunun bu olduğunu sanmıyorum
Genişletmek için tıkla...
Sebep direkt olarak bu. Kendi yeğenlerimden biliyorum hepsi de anlattığınız gibi mızmız. Düzgünce bir şey istemezler en ufak bir şeyde ağlarlar çığlık kıyamet. Hepsi de ailede her istediği yapılarak büyüdü ve en önemlisi ağlayarak bir şeyleri yaptırdılar. Ağlayıp istediğinde yapılmasa düzgün tepki görseler düzelirler belki ama maalesef.
 
Gecem99 .!.:
Ben de küçükken böyleydim her istediğim hemen olsun isterdim olmayınca ağlardım bu konuda ailem bana çok tolerans göstermiş maalesef her istediğimi yaptılar şimdi de böyleyim her şey benim istediğim gibi olsun istiyorum ama yetişkin dünyamda çevremdeki insanlar annem babam değil nazımı çeksin. Koca kız oldum benim dediğim şekilde olmayınca ağlıyorum hep gizli gizli de olsa :KK43: bir tartışma anında kendimi ifade etme zorluğu çekiyorum ağlıyorum.
Genişletmek için tıkla...
Aynı durumdayım ya. Gerçekten ailede şımarık büyüdüm ve bundan o kadar rahatsızım ki. Sosyal hayatımda dikiş tutturmam ve dünyanın benim etrafımda dönmediğini fark etmem zamanımı aldı. Çocuklara çok büyük kötülük ediliyor iyilik diye düşünülürken
 
Bir de benim ilk yeğenim annemin elinde tamamen el bebek gül bebek büyüdü, abim ve yengem de inanılmaz disiplinsiz büyüttüler ve şu anda hiç arkadaşı yok. O kadar üzülüyorum ki. Kimse arasına almıyor çünkü o şımarıklıkları saçma sapan tavırları aile çekiyor sadece, dışarda insanlar gözünün yaşına bakmıyor. İlerisini düşünün kızınızın ve tepkinizi koyun gerekirse bir ay tam ağlasın ilerde yıllarca ağlamasın ama.
 
Kkedi .!.:
Aynı durumdayım ya. Gerçekten ailede şımarık büyüdüm ve bundan o kadar rahatsızım ki. Sosyal hayatımda dikiş tutturmam ve dünyanın benim etrafımda dönmediğini fark etmem zamanımı aldı. Çocuklara çok büyük kötülük ediliyor iyilik diye düşünülürken
Genişletmek için tıkla...
Evet benim de öyle maalesef şımarık büyüdüm bir de herkes şımarttı annem babam yoksa amcam halam babannem dedem abim. Ailem de çok yuttu sözlerini. Lisede bana dediler ki hayır kendini de yırt ağla olmayacak. Sonuç ertesi gün babam kıyamadı yaptı. Allah'tan sosyal hayatımda sorun yok hiç yalnız kalmadım hep ilişkim oldu ama iş hayatında okul hayatında gördüm kimse beni alttan akmıyor. Babam aldı karşısına açık açık konuştu bak 24 yaşında evlendin daha küçüksün ama artık olgunlaş evliliğini devam ettirmek istiyorsan bazı huylarını bırakman lazım. Kendimi az az törpüledim ama içten içten kurulup duruyorum her şeye. Evlenmemi bile istemedi babam imkanı yok küçüksün 24 yaşında ne evliliği dedi yine ağlayarak ikna ettim... Şimdi iki yeğenim var aynısını ona yapıyorlar akıllanmamış gibiler
 
Ağlamayı silah olarak görüyor. Benim büyük kızım da annemin yanında böyle. Babasına da öyle maalesef. Çünkü annem istediği bişi yapiyor. Babası da aşırı düşkün ona. Çocuk bakıyor yönetebileceği kişiler hemen ağlama moduna geçiyor bu şekilde yaptırmaya çalışıyor çünkü istediği bişi hemen olmuş şımarıyor. Ama bana öyle değil istediği kadar ağlasın istediğini vermeyin. Şımartılan çocuklar çok ağlıyor maalesef. Birde siz çalışıyormuşsunuz onun da etkisi var olabilir. Bir pedegoga danışın.
 
bucebuse .!.:
5.5 yaşında birgün bu huyu bitecek diye sabırla bekliyorum ama yok olmuyor düzelmiyor kafayı yeme noktasındayım artık biz mi büyütmeyi beceremedik sorun ne anlayamıyorum su isterken bile susadım sen getir diye ağlıyor markete gitsek istedikleri olmazsa ağlıyor uykusu gelse ağlıyor mızmız sürekli mızmız. Anane dede büyüttü kızımı her istediğini yaptılar hala daha yapıyorlar ama sorunun bu olduğunu sanmıyorum çünkü uzun süredir eşimle tüm imkanlarımızı zorlayıp kendimiz bakmaya çalışıyoruz ama tükendik artık birbirimize sarmaya başladık çünkü evde asla birşeyden memnun olmayan günün 4/2 sini ağlayarak yaptırmaya çalışan bir çocuk var. İnanın yavrumu çok seviyorum istesin canımı düşünmem ama insanım ve tükendim yeteme duygusuyla başa çıkamıyorum.
Acaba mental bir sıkıntısı mı var diye aldık doktora da götürdük koskoca insanlar şımarık dediler çünkü orda onları da dinlemedi sadece kendi istediklerini diretti doktor istediğini verince susup dinledi. Okul ve öğretmen önerisinde bulundu bu yıl orada eğitim aldı kızım yemek çok seçiyordu biraz o konuda törpülendi düzen oluşturdu abur cubur alışkanlığı bitti. Okulda öğretmenlerine karşı asla ağlama zırlama dediklerini yapmama gibi bir sorun yaşamadık. Aksine okulun en sevilen öğrencisi oldu kızım ama evde içinden başka birşey çıkıyor daha eve girerken okulda kendi giyip çıkardığı ayakkabıyı sen çıkar diye ağlamaya başlıyor. Pedagoğun dediklerini yapmaya sakin kalmaya çalışıyorum biryerde dayanamıyorum sinirimden ağladım bugün. Nolur beni kınamayın ayıplamayın çocuğumu sevmiyor istemiyor değilim ama ona bakamıyormuşum yetemiyormuşum gibi hissediyorum gibi hissetmeye anneliği beceremiyorum gibi düşüncelere girmeye başladım. Bu hareketleri bir tek babası ve bana sergilemesinin sebeplerini bulamıyorum. Çok sevdiğimizi kıyamadığımızı biliyor ondan mı yapıyor bilmiyorum hiç bağıran vuran bir anne olmadım saçının teline dokunmadım belkide otoriteyi hiç kuramadım. Bir yere yemeğe gitsek bakıyorum insanların çocukları annelerinin yanımda şapur şupur yiyor benimki ya yemicem diye ağlıyor yada video izlersem yerim diye ağlıyor yerinde durmuyor. Yanlış anlamayın ben ondan yteişkin gibi davranmasını beklemiyordum sadece ağlamasa bu kadar yıpratmasa sanki bir tık daha kolay olacaktı herşey. Bir çözümü var mı onu bile bilmiyorum yazmak rahatlamak istedim galiba. Darmadağın yazdıysam kusura bakmayın

Bu arada bende babası da nöbetli çalışıyoruz sabah o gidiyorsa akşam ben yada tam tersi birşekilde çalışma saatlerimizi ayarlıyoruz yani çocuk gün içinde bizi mutlaka görüyor özlediği için bir tepki gösterme durumu da yok
Genişletmek için tıkla...
Merhaba kendinize bukadar yüklenmeyin çocuğunuzu başka çocuklarla kıyaslamayın. Her çocuk el bebek gül bebek büyütülür. Senin ilk göz ağrın niye yapmayasın niye gücün varsa şimartmayasın ama bunu herkes birden yapınca fazlaya kaçıyor olabilir. Benim annemlerde torunlarını çok şımarttılar mesela her yanlarına gittiklerinde babaanne dede bana ne getirdin diye sorarlar çocuklar alıştı artık her dedikleri ayaklarına geliyor bir video izlemiştim keşke bulsam da atsam markette çocuğun istediği olamayınca yaygarayı koparıyor yere atıyor kendini anne de çocuğun ne yaptığını göstermek için oda kendini yere atıp taklıdını yapıyor video da çocuk bi anda kesti sesini annesi ayna oldu .. yani doktor eğer şımarık dediyse demek ki şımarıklık var biraz okulda öğretmen şimdi farklı bir insan tanımıyor belki daha sert daha disiplinli biri. Öğretmenle de konuşun bence
 
bucebuse .!.:
5.5 yaşında birgün bu huyu bitecek diye sabırla bekliyorum ama yok olmuyor düzelmiyor kafayı yeme noktasındayım artık biz mi büyütmeyi beceremedik sorun ne anlayamıyorum su isterken bile susadım sen getir diye ağlıyor markete gitsek istedikleri olmazsa ağlıyor uykusu gelse ağlıyor mızmız sürekli mızmız. Anane dede büyüttü kızımı her istediğini yaptılar hala daha yapıyorlar ama sorunun bu olduğunu sanmıyorum çünkü uzun süredir eşimle tüm imkanlarımızı zorlayıp kendimiz bakmaya çalışıyoruz ama tükendik artık birbirimize sarmaya başladık çünkü evde asla birşeyden memnun olmayan günün 4/2 sini ağlayarak yaptırmaya çalışan bir çocuk var. İnanın yavrumu çok seviyorum istesin canımı düşünmem ama insanım ve tükendim yeteme duygusuyla başa çıkamıyorum.
Acaba mental bir sıkıntısı mı var diye aldık doktora da götürdük koskoca insanlar şımarık dediler çünkü orda onları da dinlemedi sadece kendi istediklerini diretti doktor istediğini verince susup dinledi. Okul ve öğretmen önerisinde bulundu bu yıl orada eğitim aldı kızım yemek çok seçiyordu biraz o konuda törpülendi düzen oluşturdu abur cubur alışkanlığı bitti. Okulda öğretmenlerine karşı asla ağlama zırlama dediklerini yapmama gibi bir sorun yaşamadık. Aksine okulun en sevilen öğrencisi oldu kızım ama evde içinden başka birşey çıkıyor daha eve girerken okulda kendi giyip çıkardığı ayakkabıyı sen çıkar diye ağlamaya başlıyor. Pedagoğun dediklerini yapmaya sakin kalmaya çalışıyorum biryerde dayanamıyorum sinirimden ağladım bugün. Nolur beni kınamayın ayıplamayın çocuğumu sevmiyor istemiyor değilim ama ona bakamıyormuşum yetemiyormuşum gibi hissediyorum gibi hissetmeye anneliği beceremiyorum gibi düşüncelere girmeye başladım. Bu hareketleri bir tek babası ve bana sergilemesinin sebeplerini bulamıyorum. Çok sevdiğimizi kıyamadığımızı biliyor ondan mı yapıyor bilmiyorum hiç bağıran vuran bir anne olmadım saçının teline dokunmadım belkide otoriteyi hiç kuramadım. Bir yere yemeğe gitsek bakıyorum insanların çocukları annelerinin yanımda şapur şupur yiyor benimki ya yemicem diye ağlıyor yada video izlersem yerim diye ağlıyor yerinde durmuyor. Yanlış anlamayın ben ondan yteişkin gibi davranmasını beklemiyordum sadece ağlamasa bu kadar yıpratmasa sanki bir tık daha kolay olacaktı herşey. Bir çözümü var mı onu bile bilmiyorum yazmak rahatlamak istedim galiba. Darmadağın yazdıysam kusura bakmayın

Bu arada bende babası da nöbetli çalışıyoruz sabah o gidiyorsa akşam ben yada tam tersi birşekilde çalışma saatlerimizi ayarlıyoruz yani çocuk gün içinde bizi mutlaka görüyor özlediği için bir tepki gösterme durumu da yok
Genişletmek için tıkla...
Aslında çözüm çok basit, koşullanmış çocuk. Önce çocuğa mızmızlanarak bir şey istenmeyeceğini anlatın. Anlatmışsınızdır mutlaka ama seninle bir şey konuşacağım diyip içecekler vs koyup ciddi şekilde konuşun. Sonra bir şeye mızmızlandığında nerede ne iş yapıyor olursa olsun göz hizasına inip, birtanem bu konuyu konuşmuştuk. Mızmızlanarak bir şey istenmez, sakinleşmeni bekliyorum o zaman istediğini yapacağım deyin ve ne kadar sürerse sürsün sakince istemeden o şeyi yapmayın. Sakinleşirken konuşmayın göz teması kurmayın. Sakinleştiğinde tebrik edin. Mızmızlanarak asla bir şey elde edemesin, mecburen sakince isteyecek.
 
Evde sınırları yok çünkü okulda var bunun çok iyi farkında o yüzden sonuna kadar sizi pes ettirene kadar gidiyor.Sinirlarinizi koyup ne olursa olsun pes etmeyeceksiniz bu sizin 15-20gununuzu alır sabrederseniz asarsiniz.Aglamalarini çözmeye çalışın gerçekten duygusal ağlamalar mi sizi özlemiştir,kalbi kırılmıştir uykusu gelmiştir karnı acikmistir vs tabiki bunlari giderin sevin oksayin ağlarken kucağınıza alın, sarılın, öpün...Diger bir aglama türü de iktidar ağlaması... ihtiyacı olmadığı halde oyuncak abur cubur yada parkta haddinden fazla zaman geçirmek istemesi gibi gibi o zaman dur bakalım deyip ,siz nasıl istiyorsaniz ona uymak zorunda olduğunu sınırların olduğunu fark etmesini sağlayacaksınız, kararlı olacaksınız.Kural koymak zorundasiniz.Marketten birşey alma hakkın var,parkta oynamak için şu kadar vaktimiz var... Bunları oturtursaniz davranışlarda yavaş yavaş düzene girer.Sihirli değnek olsada hemen duzelse keşke ama çocuk eğitimi sabır isteyen bir olay.Arti büyüklerin büyüttüğü çocuklarda maalesef anne baba denetimi ve sınırlar çok esneyebiliyor.
 
bucebuse .!.:
Bin kere konuştum düzeltmediler artık kendimizi zorlayıp mümkün olduğunca göndermiyoruz çoğu zaman bunun içinde ağlıyor gitmek istiyorum diye
Genişletmek için tıkla...
Pohpohlandığı yere kim gitmek istemez
Benim de kızım 5,5 yaşında
İkimiz dışarıdaysak 3 km gık demeden yürür
Yanımızda babası varsa 300 metre zor yürür kucağa alınmak ister
Sizin sağlam duruşunuz ve kuralları esnetmeyecek ebeveynler olmanız lazım.
Ben çocuğuma bağırmam, genelde kızmam, vurma vs zaten asla. Bir gün sabrımın sonuna geldim mızmızlık ağlama derken bi de sinirlenip bana vurmaya kalktı. İkna, iyi davranma, sakinleşmeyi bekleme, regülasyon falan hiçbir işe yaramadı. Tamamen şımarıklık olduğuna karar verdim, tam bana vuracakken Elini tutup sen bana bi vur bakalım ne oluyor dedim
O ilk ve son oldu 2 senedir bi daha böyle davranmadı. Halbuki bana vursa muhtemelen hiçbir şey yapmayacaktım :KK70: ama ilerde okulda birine vurursa ne olabileceğini düşünmesini istedim
Bu bir öneri değil ama böyle durumlarda sınırları hatırlatıp davranışların ayarlarını düzeltmek gerekir bazen otorite gerekiyor
Tabi kendinizden başlamalısınız. Önce anne baba tutarlı olacak ki çocuk uyum sağlasın
 
Muhtemelen kızınız ağladığında ona tamam dediğiniz için bunu pekiştirmiş. Tavsiyem şu, diyelim geldi ayakkabısını çıkartmanızı istiyor ve ağlamaya başladı. Eğer ağlamaz ve rica ederek söylersen tamam çıkartacağım diyebilirsiniz. Önce ağlayarak bi şeylerin olmayacağını anlasın. Daha sonra yavaş yavaş hayır demeye başlayın. Hani muhtemelen çocugumu ağlatmayayım diye düşünebilirsiniz ama sırf küçük şeyleri yapmadınız diye ağlayınca travma olmaz çocukta. Biraz ağlar, sonra siz hadi gel yemek yiyelim dersiniz vs konuyu değiştirirsiniz. Ağlamasına tepki vermemeye, biraz bekledikten sonra konuyu değiştirmeye çalışın, baktınız devam ediyor bırakın sonra kendisi gelicek tir zaten :)
 
E okulda kurallar var ve aglayinca kurallar esnemiyor anne
Baba her istedigini yapmis bunu yapmamak gerekiyor bunu biliyor olmalisiniz yani cpcuk yetistirmedeki en temel denklem her istedigi yapmayacaksin ve kurallar olacak. Ozaman annane buyutmeyecekti krese verecektiniz ne bileyim aglamasina kanmayin restoranda agliyor sacmaliyormu biraeyden mahrum birakin toplulukta davranmasi gerektigi sekilde davranmasini ogrenene kadar bir ceza odul sistemi olabilir ceza dedigimde aksam abur cubur hakkini kaybettin gibi bisey yani kural olmali ve aglamaya taviz olmamali
 
Bazı insanlar bunun yetiştirme tarzı ile alakalı olduğunu düşünüyor ama ben buna katılmıyorum. 6.5 yaşındaki oğlumla birebir aynı sorunu yaşıyoruz bebekliginden beri. Duygularını ve isteklerini ağlamadan ifade edemiyor. Bazen bende aşırı derecede tükenmiş hissediyorum bu sebepten ama ne yaptıysam değişmedi. Mizacı böyle demekki diyorum artık. Oğlumdan 2 yaş kuçuk kızım var ikisinide ben yetiştiriyorum ama aralarında 180 derece fark var. Oğlum ne kadar bağımlı ve mizmizsa kızım bir o kadar bağımsız ve duygularini iyi yoneten isteklerini ağlamadan çözüm odaklı dile getiren bir çocuk.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

G
Lütfen anlayışla yardımcı olun:(
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
3K
gzm9995
G
L
  • Kilitli
içimdeki huzursuzluk
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
4K
pembeliprensessu
P
O
  • Kilitli
Nişanlım ve ben nasıl çıkmaza düştük
12 13 14
Yorumlar
275
Görüntüleme
31K
Tahin Helva
Tahin Helva
B
Baba Korkusu
5 6 7
Yorumlar
137
Görüntüleme
48K
deniz1991
D
Bortecineee
  • Kilitli
Tatil değil zehir oldu izin bana.
26 27 28
Yorumlar
554
Görüntüleme
43K
Bortecineee
Bortecineee
X