herşey

bir zamanlar, 1 vardı ve 1 yoktu.
ansızın her şey ışık oldu,
ışık yavaşladı, madde oldu,
madde akıllandı, insan oldu.

insan, dışarıdaki maddeyi gördü, tadına baktı.

maddeyi sevdi, çok sevdi, daha çok sevdi...
bir zaman geldi, maddeye tapar oldu.
insan yarattı, kendi yaratımına taptı.
insan başardı, kendi başarısına taptı.
insan keşfetti, kendi keşfine taptı.
insan öğrendi, öğrendiklerine taptı.

unuttu, unuttu, unuttu...

geldiği yeri unuttu,
damarında akan özünü unuttu,
her şeyin 1 olduğu an'ı unuttu,
her şeyin aynı tekliğin yansımaları olduğunu unuttu,
ışığın madde dünyasında yansıyarak gerçeği(!) oluşturduğunu unuttu,
zamanın olmadığını, döngülerin olduğunu unuttu.

anlardan bir an, ışık bir dalgaboyu daha hareket edip yeni döngüye başladı.
ve son döngüye yaklaştı insan.

insan hatırlamaya başladı.
insan irkilmeye başladı.
insan sorgulamaya başladı.
insan maddeyi tüketmekten yorulmaya başladı.
insan amaç soruları sormaya başladı.
insan sevginin gerçeğini, gerçek sevgiyi hatırlamaya başladı.
insan kaosta yolunu aramaya başladı.


hatırla ey sevgili;
her şey ışıktı, ve ışık bir an yavaşlamıştı...

alıntıdır

harika bir paylasim tsklerrrrrrrra.s.