Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Bazı insanların kavgaları kendileri ile takılmayın bide buradakilere. Normal hayatta ezik belkide kaynana derdi çeken sus pus hatunlar burada klavye delikanlısı oluyor
Her seçimin bir zorluğu var. Kendileri çocuk sahibi olmak istemiş olmuş şimdi neden ağlanıyor? Ben bunu anlamıyorum. Çok fazla çift var aileye güvenip çocuk yapan.
Sizi anlıyorum. Bazen her şey üst üste gelir insanın yataktan kalkacak enerjisi bile olmaz. Yalnız değilsiniz. Uzman yardımı alıp biraz harekete geçmeye ve kendinizi zorlamaya çalışın. Kendinize de vakit ayırmak için eşinizle iyi bir ilişki kurmalısınız, bebeği ona bırakın arada bir.
Kono açoyorsan elöştörmlere de açok olocaksunnn
Hepsi geçecek .Kendini telkin et. Sağlıklı uzun ömrü olsun. Gerisi boş.Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Muhakkak yardım ediyor.birazcık zaman emin olun geçecek, 4 ay nedir ki keşke yükünüzü biraz olsun hafifletebilecek insanlar olsa etrafınız da bu kadar bunalmazdınız, eşiniz yardımcı olmuyor mu? benim eş kazmagiller familyasından, küçüğüm 2 yaşına girdi daha yeni yeni rahatlıyorum
Siz bukadar mutsuzken bebeğiniz nasıl mutlu olsun?? Yoksa AnneÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
olmak hayattaki en güzel şey 
iyiki Anneyim derseniz öyle mutluluk verici ki iş planı falan hikaye 
En az 3 yaşına kadar bu cizgide hafif saga hafif sola sapmalarla gidecek. Önce durumu kabul yoluna bir girelim. Az once benzer birbaska konuya da yazdim kesinlikle haftada hic değilse 1-2 eve ucretli yardimci gelsin. Aylik 300 tl atiyorum az harcama yapin bu duruma bütçe ayirin. Bakacak kimsenin olmayisi bastan bellidir az cok zaten o yuzden buna kilitlenip kendinizi bunaltmayin. Arkadaslariniz bu konuda sansli cikmis ne mutlu onlara ama siz de ufak tefek planlarla kendinize nefes alacak ortami olusturabilirsiniz. 9 aylık anneyim benzer süreçler yasaniyor ister istemez ama çözüme odaklanmaya calisin. Yoksa sinir hastasi olursunuz. Birkac denemeden sonra icime sinen kimseyi bulamadigim icin annemi aldik biz yanimiza. Su an esim annem ben beraber buyutuyoruz miniği. Gönülden anliyorum seni. Allah yardimcisi olsun herkesin.Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Olabilir ama kadın şuan ruhsal çöküntü de bebeğinin kusmuğu bile batıyor. Bide burada sinirlerini bozup buhran sokarsak Allah korusun ya kendine ya bebeğine zarar verebilir. Biraz yapıcı destekleyici olun lütfen. Farkında olmadan çok büyük günaha girebilirsiniz
Şöyleki ben takıntılıyım.
Bu arada annem de hasta ve 70 ine merdiven dayadı lakin kadın halime daha fazla dayanamadigi için en azindan icine sinen biri denk gelene kadar ne yapabilirsem kardır kizim deyip geldi. En azindan o oyalarken ben yemek ve ev islerine bakiyorum bir markete vs cikiyorum disarida islere kosuyorum. 1-2 arkadasla kisa sureli de olsa bulusup bir kahve icip eve donebiliyorum. Bir yandan da yardimci arastiriyorum.
