- 22 Aralık 2023
- 604
- 656
- 28
- Konu Sahibi Pisipatisii
- #1
Merhaba. Konu açıp açmamak arasında çok kaldım ama çok bunaltıyor bu konular beni. O yüzden nolacaksa olsun dedim.
Genel anlamda eş ailesiyle iyi anlaşıyoruz aslında. Ta ki kp doğum sonrası hergün evin bi yerini tamir etme bahanesiyle çat kapı gelene kadardı. Ben de Yaz günü olduğu ve kucağımda sürekli bebek olduğu için kıyafet anlamında da müsait olamıyordum. Zaten ilk günlerim hep yorgun ve uykusuzdu. Söylediğimde bağırıp kavga edip çıkıp gitmişti. Sonra kendi gelip barıştı tekrar. Her neyse.
Kendi çocuğumuz hakkında kendi kendimize şaka yapamıyoruz hemen ciddiye alıp olay haline getiriyor. Mesela ek gıdaya başlicaz eşim dedi ki ona ( bebeğimize) lahmacun ısmarlicam akşam dedi. Biz gülerken kp ciddileşip kaşlarını çatıp hayır olur mu öyle şey verilmez daha dedi.
Hep negatif konuşuyor hakkında. Çocuk kahkaha atarken sen kızdın mı sen sevmedin mi sen sinirlendin mi vs diyor. Çünkü kendisi gülmeyi sevmez.
Kv de kendi halinde çok karışmaz bize. Ama en ufak Bi şeyi bile abartma huyları var maalesef. Mesela bebeğin ateşi çıktı diyelim. Kendisi duyduğu zaman bütün ailesine haber verir, yazık bebeğin ateşi varmış vs diye birbirlerine anlatırlar ortalık en ufak bir soğuk algınlığında bile yangın yerine döner.
Ben de böyle şeyleri çok abartı buluyorum yani gereksiz. Grip ateş vs hayati olmadığı sürece geçip gidiyor yani diye düşünüyorum.
Daha önce uygun bir dille söyledim, böyle yapmayın ben de panik oluyorum, bi çözüm bulamıyorum böyle yaptığınızda büyütecek bişey değil korkmayın diyorum, bana belli etmemek için yok canım korkmadık çocuk öyle öyle büyür diyor. Çünkü ben ona öyle söylemiştim daha önce. Ama duyan çoktan duymuş, telefonlarımız susmaz hale geliyor
Mesela bebeği bu ay sonu sünnet ettiricez. Kendisi de memleketinde. Evi burda ön sokakta oturuyor eşim sordu ne zaman döncen ay sonu sünnet olcak bebek diye. 3 aydır yaptırmayı düşünüyoduk ama erteledik denk gelmedi vs. Şimdi yaptırmasanız, daha küçük, canı yanacak yani şimdi, bir ay daha bekleyin falan diyo.
Yani çocuk hakkında aldığım her karara müdahale etmek istiyolar, bu da bende ulan acaba çocuğuma kötü bişey mi yapıyorum, ya da hasta olduğunda acaba bakamıyor muyum şimdi ne dicem bunlara vs gibi düşünceler oluşturuyor bende.
Prematüre bir bebekti ve bugüne kadar onlar da biliyor ki tek başıma gerçekten iyi iş çıkardım.
Bebeğim erkek olduğu için paşa kral falan diyerek pohpohlanarak büyümesinden de hiç haz etmem. Ama sadece paşa paşa diye seviyorlar. Kp sen ağasın sen paşasın bi tane çakarsın vs gibi seviyor.
Bebeğimin ayrıcalıklı olduğunu düşünüyorlar. 6 aylık bebeği kucağına alıp bu ev senin, bu araba da senin, diğer ev de senin hangisini istersin vs diye soruyor. Ailenin tek torunu olduğu için üstüne çok düşüyorlar. Anlıyorum. Ama geleceğe baktığım zaman evde babasıyla benim koyduğumuz kuralların onlara gidince altüst olması gözümü korkutuyor açıkçası.
Argo konuşmayın yanında desek nolacak deyip espriye vuruyorlar, kp özellikle bebeğin annesi olarak beni komple yok saymak ister gibi, biraz daha büyü seninle ikimiz kaçıp gitcez vs diyor. Annen baban sana karışıyor mu, sana kimse karışamaz gibi cümleler kuruyor. Üstelik ikiz bebekti ve birini kaybettim. Bu şartlarda onu gözümün önünden hiç ayıracağımı sanmıyorum.
Dışarıdan bakılınca ufak tefek şeyler gibi görünüyor olabilir, ama geleceğe yönelik kaygılarım var onu büyütürken. Uzak durmak gibi şansımız da yok evler yakın. Sürekli her konuda anne baba olarak onları mı uyaralım, çocuğu mu uyaralım bilemiyorum. Dediğim gibi tüm bunlar yüzünden acaba kendi çocuğuma yetersiz mi geliyorum, bakamıyor muyum, yanlış kararlar mı aldım acaba fikirleri doğuyor hep içim doldukça doldu ve bayağı bunaldım. Büyütürken işim zor. Hangisine laf anlatacağımı şaşırıyorum
Genel anlamda eş ailesiyle iyi anlaşıyoruz aslında. Ta ki kp doğum sonrası hergün evin bi yerini tamir etme bahanesiyle çat kapı gelene kadardı. Ben de Yaz günü olduğu ve kucağımda sürekli bebek olduğu için kıyafet anlamında da müsait olamıyordum. Zaten ilk günlerim hep yorgun ve uykusuzdu. Söylediğimde bağırıp kavga edip çıkıp gitmişti. Sonra kendi gelip barıştı tekrar. Her neyse.
Kendi çocuğumuz hakkında kendi kendimize şaka yapamıyoruz hemen ciddiye alıp olay haline getiriyor. Mesela ek gıdaya başlicaz eşim dedi ki ona ( bebeğimize) lahmacun ısmarlicam akşam dedi. Biz gülerken kp ciddileşip kaşlarını çatıp hayır olur mu öyle şey verilmez daha dedi.
Hep negatif konuşuyor hakkında. Çocuk kahkaha atarken sen kızdın mı sen sevmedin mi sen sinirlendin mi vs diyor. Çünkü kendisi gülmeyi sevmez.
Kv de kendi halinde çok karışmaz bize. Ama en ufak Bi şeyi bile abartma huyları var maalesef. Mesela bebeğin ateşi çıktı diyelim. Kendisi duyduğu zaman bütün ailesine haber verir, yazık bebeğin ateşi varmış vs diye birbirlerine anlatırlar ortalık en ufak bir soğuk algınlığında bile yangın yerine döner.
Ben de böyle şeyleri çok abartı buluyorum yani gereksiz. Grip ateş vs hayati olmadığı sürece geçip gidiyor yani diye düşünüyorum.
Daha önce uygun bir dille söyledim, böyle yapmayın ben de panik oluyorum, bi çözüm bulamıyorum böyle yaptığınızda büyütecek bişey değil korkmayın diyorum, bana belli etmemek için yok canım korkmadık çocuk öyle öyle büyür diyor. Çünkü ben ona öyle söylemiştim daha önce. Ama duyan çoktan duymuş, telefonlarımız susmaz hale geliyor
Mesela bebeği bu ay sonu sünnet ettiricez. Kendisi de memleketinde. Evi burda ön sokakta oturuyor eşim sordu ne zaman döncen ay sonu sünnet olcak bebek diye. 3 aydır yaptırmayı düşünüyoduk ama erteledik denk gelmedi vs. Şimdi yaptırmasanız, daha küçük, canı yanacak yani şimdi, bir ay daha bekleyin falan diyo.
Yani çocuk hakkında aldığım her karara müdahale etmek istiyolar, bu da bende ulan acaba çocuğuma kötü bişey mi yapıyorum, ya da hasta olduğunda acaba bakamıyor muyum şimdi ne dicem bunlara vs gibi düşünceler oluşturuyor bende.
Prematüre bir bebekti ve bugüne kadar onlar da biliyor ki tek başıma gerçekten iyi iş çıkardım.
Bebeğim erkek olduğu için paşa kral falan diyerek pohpohlanarak büyümesinden de hiç haz etmem. Ama sadece paşa paşa diye seviyorlar. Kp sen ağasın sen paşasın bi tane çakarsın vs gibi seviyor.
Bebeğimin ayrıcalıklı olduğunu düşünüyorlar. 6 aylık bebeği kucağına alıp bu ev senin, bu araba da senin, diğer ev de senin hangisini istersin vs diye soruyor. Ailenin tek torunu olduğu için üstüne çok düşüyorlar. Anlıyorum. Ama geleceğe baktığım zaman evde babasıyla benim koyduğumuz kuralların onlara gidince altüst olması gözümü korkutuyor açıkçası.
Argo konuşmayın yanında desek nolacak deyip espriye vuruyorlar, kp özellikle bebeğin annesi olarak beni komple yok saymak ister gibi, biraz daha büyü seninle ikimiz kaçıp gitcez vs diyor. Annen baban sana karışıyor mu, sana kimse karışamaz gibi cümleler kuruyor. Üstelik ikiz bebekti ve birini kaybettim. Bu şartlarda onu gözümün önünden hiç ayıracağımı sanmıyorum.
Dışarıdan bakılınca ufak tefek şeyler gibi görünüyor olabilir, ama geleceğe yönelik kaygılarım var onu büyütürken. Uzak durmak gibi şansımız da yok evler yakın. Sürekli her konuda anne baba olarak onları mı uyaralım, çocuğu mu uyaralım bilemiyorum. Dediğim gibi tüm bunlar yüzünden acaba kendi çocuğuma yetersiz mi geliyorum, bakamıyor muyum, yanlış kararlar mı aldım acaba fikirleri doğuyor hep içim doldukça doldu ve bayağı bunaldım. Büyütürken işim zor. Hangisine laf anlatacağımı şaşırıyorum
Son düzenleme:
onlar anca bebekken konusuyorlar sonra tabi sevecekler ama bakım konusunda cok yardım etmek istemezler.
