- 29 Temmuz 2021
- 3.686
- 25.041
- Konu Sahibi Homer Simpson
- #1
Herkese iyi akşamlar 
Ben hep bu tarz konular açıyorum farkındayım ama çok bunalıyorum ve konuşmaya, sizlerin fikirlerini öğrenmeye ihtiyaç duyuyorum. Şimdiden teşekkür ederim
Konuya gelecek olursak, gelecek beni çok kaygılandırıyor. Hepimizi kaygılandırıyor biliyorum ama ben yaşamayı bıraktım sanki. Ders çalışma azmim gitgide azalıyor, para biriktirmeyi bıraktım. Çünkü hepsi boşuna gibi hissediyorum.
Bir yanda iklim krizi, can çekişen bir dünya. Bu beni çok ama çok korkutuyor. İçecek su bulamayacağız diye kara kara düşünüyorum.
Diğer yanda batan ekonomimiz. Market market gezip şeker bulamayan insanlar. Orta sınıfın yok olması, her gün daha da fakirleşmemiz. Seneye üniversiteye gideceğim (umarım), masraflar ekstra artacak, ebeveynlerim bunun altından kalkmaya çalışırken ne zorluklar yaşayacak düşüncesi.
Zaten yılların depresifiyim ben. Anksiyete bozukluğu da yanında bonusu. Nasıl anlatsam post apokaliptik bir evrene düşmüşüm gibi hissediyorum. Biz ve sonraki neslin hiç böyle ülke ülke gezmek, çocuk sahibi olup normal bir dünyada büyütmek, emekli olunca sahil kasabasına yerleşmek falan gibi şansları olmayacak biz sadece günü kurtarmaya çalışacağız gibi hissediyorum. Her gün hayallerim azalıyor, bir şeyler yapma isteğim azalıyor. Kaygılarım artıyor. Bir yandan mezun psikolojisi, kendimi hiçbir işe yaramayan sadece oksijen ve su tüketen biri gibi hissediyorum. Bir de ruh halime ve düşüncelerime bakınca asla iyileşemeyeceğim (depresyon, anksiyete, travmalar) diye korkuyorum. Yani anladığınız üzere gün boyu düşünüp korkarak akşamı ediyorum. İşin kötüsü artık düşüncelerim ne kadar doğru ne kadar mantıklı bilemiyorum. Kaybolmuş gibiyim.
Bu konuda sizin de görüş, düşünce, tecrübe ve tavsiyelerinizi almak istiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim
Ben hep bu tarz konular açıyorum farkındayım ama çok bunalıyorum ve konuşmaya, sizlerin fikirlerini öğrenmeye ihtiyaç duyuyorum. Şimdiden teşekkür ederim
Konuya gelecek olursak, gelecek beni çok kaygılandırıyor. Hepimizi kaygılandırıyor biliyorum ama ben yaşamayı bıraktım sanki. Ders çalışma azmim gitgide azalıyor, para biriktirmeyi bıraktım. Çünkü hepsi boşuna gibi hissediyorum.
Bir yanda iklim krizi, can çekişen bir dünya. Bu beni çok ama çok korkutuyor. İçecek su bulamayacağız diye kara kara düşünüyorum.
Diğer yanda batan ekonomimiz. Market market gezip şeker bulamayan insanlar. Orta sınıfın yok olması, her gün daha da fakirleşmemiz. Seneye üniversiteye gideceğim (umarım), masraflar ekstra artacak, ebeveynlerim bunun altından kalkmaya çalışırken ne zorluklar yaşayacak düşüncesi.
Zaten yılların depresifiyim ben. Anksiyete bozukluğu da yanında bonusu. Nasıl anlatsam post apokaliptik bir evrene düşmüşüm gibi hissediyorum. Biz ve sonraki neslin hiç böyle ülke ülke gezmek, çocuk sahibi olup normal bir dünyada büyütmek, emekli olunca sahil kasabasına yerleşmek falan gibi şansları olmayacak biz sadece günü kurtarmaya çalışacağız gibi hissediyorum. Her gün hayallerim azalıyor, bir şeyler yapma isteğim azalıyor. Kaygılarım artıyor. Bir yandan mezun psikolojisi, kendimi hiçbir işe yaramayan sadece oksijen ve su tüketen biri gibi hissediyorum. Bir de ruh halime ve düşüncelerime bakınca asla iyileşemeyeceğim (depresyon, anksiyete, travmalar) diye korkuyorum. Yani anladığınız üzere gün boyu düşünüp korkarak akşamı ediyorum. İşin kötüsü artık düşüncelerim ne kadar doğru ne kadar mantıklı bilemiyorum. Kaybolmuş gibiyim.
Bu konuda sizin de görüş, düşünce, tecrübe ve tavsiyelerinizi almak istiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim
