10 yildir buraya uyeyim, herhalde en cok konuyu son bir iki aydir aciyorum. Cunku uzerime oly topragi atilmis gibi, yasadigimi hissetmiyorum sanki. Artik bitsin istiyorum. Ruh esim oldugunu dusundugum bir adamla evliyim. 6 yillik beraberlik, 5 yillik evlilik, dunyalar guzeli 19 aylik bir evlat...ama ozellikle bebegin dogumundan itibaren birbirinden uzaklasan iki kisi...esim bunu kabul etmiyor tabii. Her seyin benim kafamda oldugunu, beni hala cok sevdigini soyluyor ama yaptiklari-ya da yapmadiklari- sanki bunun tersini gosteriyor... ne evle ne bebegimizle ilgili sorumluluk aliyor. Her seyle ilgilenen ben ama yorulan o, surekli yatmak dinlenmek isteyen o. Uzun zamandir bana ettigi tek bir guzel soz yok, ruhumu oksayan hicbir hareketi yok, cinsellik yok. Ben sarilmasam sarilip opmek yok...bebegi anneme birakip beraber bir ssyler yapma firsatimiz da var. O da kirk yilda bir anca ben istersem oluyor. Esime kalsa tum gun yatip tv de mac izleyebilir, veya play station oynayabilir. Bunca yildir nasil boyle bir adamla beraberdin derseniz, her zaman biraz miskin oldugunu biliyordum ama bu denli degildi. Hadi dedim mi, iki yureklendirdim mi kalkar bir seyler yapardik. Yurt ici ve yurt disi cok gezdik, tatiller yaptik. Ama simdi donup bakinca hep ben iteklemisim. Eglence anlayislarimiz da birbirine uymuyor aslinda. Ben hep deli dolu, yemeyi icmeyi alkolu, dans etmeyi seven bir tip, o hep kontrolcu, tetikte, tanistigimizda icen ama sonra birakan, gurultulu muzik sevmeyen, ye ic yatci...En azindan aramizda cekim vardi, surekli temas ederdik, cinsellik iyiydi. Simdi o da kalmadi. Evet kalbi cok temiz, durust, evine bagli, cocuguna asik, soyledigine gore beni hala cok seviyor...ama benim icim soguyor...artik kavgalarimizda sayginin da kalmadigini hissediyorum.
Benim en buyuk sorunum ofke kontrolunu beceremeyisim. Bu hissettiklerimi ona defalarca anlattim. Hatta bagira cagira...ev islerini ben de saldim, cocuga bakmadiginda play station oynarken goturup cocugu kucagina da koydum. Bu fevri hareketlerim onu daha da itti. Onceden bana sesini yukseltmekten imtina eden adam artik cok rahat kalp kirar oldu. Veya sagiri oynuyor, bana cevap dahi vermiyor. Kaale alinmadigimi dusunup degersiz hissettiriyor. Sanki duvara konusuyorum...aslinda ondan bekledigim kucuk jestler, kucuk mutluluklar. Mesela cocuk bi sabah erken kalktiginda gel anne yarim.saat daha uyusun biz oyun oynayalim desin...cok yoruldugum bir gunun aksami cocugu parka o gotursun bana nefes alma zamani tanisin...veya ay sonu dogum gunum var tek bir gun cocugu anneme birakalim bir kac saatligine basbasa bir yere gotursun beni...bir aksam cocuk uyuduktan sonra ozledim seni diye sarilip opsun, koltukta uyuyakalmasin...bunlari ona da soyledim ama sanki sen bana yapiyorsun, sadece benden bekliyorsun diyor. Ne desem bir karsi argumani var zaten. Bazen bunu da paylasmaya dahi gerek duymuyor, gulup geciyor...
Bazi takintilari da var. Mesela bir yere gidilecekse sabah kahvalti edip cikilacak. Bir mesire yerine gidelim termosumuzu alip dedik. Onun ailesi de gelecekti. Ogleden sonra hava biraz daha serinleyince gider iki saat kadar kalir doneriz dedim. Zaten oglum ogle uykusundan 14-14:30 gibi uyaniyor. Esim evden kahvalti yapip cikamadigimiz icin cok soylendi. Surekli surat asti, kalabalik olacak, disarda uyurdu ne var vs..oglum disarda asla uyumuyor. Eve de bitkin halde gelip bicimsiz saatte uyudugunda gece uykusuna gec daliyor veya dalamiyor vs...bunlari kac kez yasadik ama tabii cocugu yedirip icirip yatiran, gece kalkan sadece ben oldugum icin bunlar onu baglamiyor...isin ozu onceden onda olan takintilar artik cocuk olunca iyice su yuzune cikti ve beni cok rahatsiz ediyor.
Konusmayla veya evlilik terapisiyle yol katedebilecegimize de inanmiyorum. Cunku esim asla kendinde hata bulmaz. Ona gore o elinden geleni yapiyor. Cocukla gun icinde yarim saat oynayinca is bitti saniyor. Benden uzaklastigini dile getirdigimde ise guluyor, ne alaka diyor. Tum bunlari kafamda kurdugumu soyluyor ama sonuc gene ayni. Belki elle tutulur ciddi sorunlarimiz yok ama benim icim bombos, her gune mutsuz uyaniyorum, her seyi tek basima sirtlanmaktan yoruldum. Bosanirsam daha mi mutlu olurum? Surekli bunu dusunuyorum...eski gunlerimizi ozluyorum. Ama o gunlere asla donus yok, cok yiprandik biliyorum...karsimda beni ciddiye almayan, sikayet edince gulen veya sagiri oynayan, ben kizdikca beni ofke kontrol problemini hallet sakinles de gel diyen bir adam var...sorunlarimiza cozum ne olabilir bilmiyorum. Sadece ic dokmek istedim.
TheQueeninthenorth bu konuya yazmak istedim. Meslektaşız. Benim eşimde evlendiğimizde çok tembeldi. Gece sabaha kadar bilgisayarda oyun ve film.Sonra öğlene kadar uyku.Ben beklerdim ki uyansın da kahvaltı edelm saatlerce. Bişey söylesem kızar tartışırdı.Çok zor bi hamilelik geçirdim. Sabahları öğüre öğüre işe gittim. 2 lokma kahvaltı hazırlamadı önüme. Neyse ilk çocuğumuz doğdu. Ben iş yemek vs. yaparken çocukla ilgileniyordu. Yavaş yavaş çocuk büyüdükçe eşim de değişti. Herşeyi düşünmeye başladı evde.Sonra 2. Çocuğumuz oldu. Şimdi maşallah diyim sabah bebeği alır kahvaltısını yaptırır ben 1 saat daha uyurum. Her işi beraber yaparız. Bizim evde çocuklar eşimi çok olumlu etkiledi. Olması gereken bu bence ama sanırım bazı erkeklere sorumluluk ağır geliyor. Çocuk olduktan sonra esas fedakarlık gerekiyor.
Ne guzel cocugu guvenilir birilerine emanet edip başbaşa vakit geçirebilecek imkanınız da varmış.
sonra harekete geçersin kaybetme duygusunu yaşatırsın.
