Çocuğun sorumluluğunu almak istememeniz çok normal. Kaç kişi çocuklu biriyle evlenmek ister ki? Çocuğun sürekli (ya da uzun süreli) sizde kalıp sizin sorumluluğunuzda olmasını istememekte haklısınız. Ama evlendiğinizde de şuanki gibi ayda bir ya da yaz tatilinde ara sıra sizde kalacaksa buna anlayış gösterin lütfen.
Yeğen/torun her zaman çok kıymetli. Buna bir de yetimlik, ilgisiz ebeveyn vs eklendiğinde aileler bu çocuklar için daha çok şey yapmak istiyor. Çünkü en az sevgi kadar acıma hissi ve merhamet de giriyor devreye. Bu yüzden "benim de yeğenlerim var ama böyle değiliz" diye düşünmeyin. Çocuğu 3 ay kendinden uzak bir yere gönderdiğine göre büyük ihtimalle ilgisiz bir anne sözkonusu. O ilgisiz olmasa bile evlenip sonrasında başka çocuklar da yaptığı için nişanlınız ve ailesi zaten bu kızın üvey baba elinde ikinci planda tutulduğunu varsayıyordur. Bu kadar şımartmaları, her dediğini yapmaları da bu yüzden. Yani yeğeni olduğu için bir kat ilgileniyorsa, vefat eden ağabeyinin emaneti olduğu için bir kat daha ilgileniyor, çocuk ona garip, kimsesiz geldiğinden bir kat daha fazla ilgileniyor... Lütfen onu anlamaya çalışın.
Ayda bir görüşmek, yeğenle vakit geçirmek için çok sık bir zaman aralığı sayılmaz. Ayda sadece 2-3 gün bu duruma katlanamaz mısınız? Nişanlınız çocuğun yanında size sevgisini göstermiyor diye sizi sevmiyor değil ya. 7/24 öyle davranmayı versin ne eksilir?
Sizin gerçekten sinirinizi bozan nişanlınızın sürekli onunla ilgilenmesi mi? yoksa çocuğun şımarık tavırları, sizi kabullenememesi mi? Onları izlemek yerine birlikte güzel zaman geçirmeye çalışsanız? 3 kişi oynayabileceğiniz oyunlar bulsanız mesela. Bu sayede hem çocuk sizi daha çok benimseyip daha az üzebilir hem de nişanlınızın gözünde daha da büyümüş olursunuz.
Her ne kadar kendinizi doğru ifade etmeye çalışsanız da konuyu bu şekilde ele almanız malesef çocuğu kıskanıyor izlenimi veriyor. Bence bu konuda nişanlınızla konuşurken çok dikkatli olmalısınız. Yanlış anlaşılıp nişanlınızı hayal kırıklığına uğratabilirsiniz.
Bana daha çok çocuğun şımarıklığına katlanamıyorsunuz gibi geliyor. Ben olsam önce çocukla daha yakın olmayı başarır daha sonra da bu problemi çözmeye çalışırdım. Bunun için de empati ve merhametle yaklaşmak şart. Çocuğun her dediğinin yapılması, her yaptığına izin verilmesi çocuğu da mutlu etmeyecektir zaten. Doğruyu yanlışı ayırtedemeyen, kolay kolay arkadaş edinemeyen ve doyumsuz bir insan haline gelecek. Eminim nişanlınız da ailesi de böyle olsun istemez. Lütfen biraz daha empati yapın. Kendi ablanızın/ağabeyinizin çocuğunun bu durumda olduğunu düşünün ve öyle yaklaşın.