Bende paylaşmak istedim sizlerle doğum hikayemi..
eminim her birimiz için inanılmaz bi deneyim bebeğimize kavuşma serüvenimiz.. ama yaşanası.. doyulası bişey.
allahım her isteyene nasip etsin diyerek başlıyorum tatlı telaşımı anlatmaya..
27.06.2011 sabahı başladı herşey.Güzel bir güne başladım kocaman göbeğimle . herşey yolunda görünüyordu hani. ağrım yok sızım yok, ve doğumun başladığını gösteren hiç bi belirti..
doktorumla randevumuz vardı. saat 15.00 civarında.. bu vakite kadar uzandım dinlendim ve son günlerimin tadını çıkardım sadece.
saatimiz geldiğinde oğlum babamız ve ben doktorumuzun yanındaydık işte.
ultrasonla kontrolden sonra doktorum tuşe yapması gerektiği konusunda açıklamalarda bulundu.
gerçekten zordu ....
muayene sonrasında bebeğimin kafasına dokunduğunu rahmimin 3cm açıldığını söyledi.
nası heyecanlandığımı anlatamam..
bu gece en geç yarın sabaha doğumun olur diyerek söze başladı ve doğum esnasında yapmam gerekenelerden bahsetti uzun uzun.
can kulağıyla dinledim..
doktorumuzun yanından çıktık ve eşimle yeni açılan bi avmde gezmeye koyulduk..
ilginç bi şekilde korku sardı her yanımı. eve gitmek istemedim. gezelim dedim eşime ben şu an iyiyim gezelim :)
Bir kaç saat sonra evimizdeydik.
doğum olacak düşüncesiyle evimi son kez toparladım. yemeklerimi kontrol ettim.
duş aldım.. çantalarımız kontrol edildi.. hatta çamaşır bile astım :):)
saat 23.30 olmuştu...keyifli keyifli çayımı yudumlarken kasıklarımda adet oluyomuşcasına bi ağrı hissettim..
hani hamiş olmasam kesin regl oldum derdim.
çok şiddetli olmadığından panik yapmadım tabi..
eşim hemen hastaneye gidelim desede sakin olmaya çalıştım.
yarım saat arayla bu sancılar artmaya başladı.
ve ardından gelen kanama..
hemen doktor arandı ve şikayetler sıralandı..
aldığımız cevap telaşa kapılmam gerektiğini söyler gibiydi..
doğum başlamış. hemen hastaneye. :)
5dk içinde hastanedeydim.. giriş yapıldı ve hepimizin yaşadığı işlemler yapıldı.
kan almalar. önlük giymeler. uzun uzun sorular. ve eşime sarılıp dua beklediğim çaresiz bakışlar..
avaz avaz bağırışların oldugu bi koridordan yürümeye başladım yanımda bir hemşireyle.
nefesim kesildi. inanılmaz korktum allahım yardım et bana diyen sesler duyunca.
ve işte sancı odasındaydım.. karşımda 10 kadın. nst cihazlarından gelen gümbür gümbür sesler.
ağlayışlar, feryatlar.. ve acı...
evet sedyem gösterildi bana da.. yattım.
ilk kontrolden sonra sancı takıldı ..
ve tam 8.5 saat sancı çektim.
bebeğimi içimden çıktığı an gördüğümde dünya durdu ve sadece o ve ben vardık artık..
gözleri açıktı. ağlayamıyordu bile çenesi titriyodu..
nası minik nası güzeldi allahım..
bu nasıl bi mucizeydi.
sen nelere kadirdin..
gözlerimden süzülen yaşlarla bebeğimi izledim sadece..
atılan dikişlerin acısını hiç hissetmeden hemde.
bi an önce ona sarılmak kokusunu ciğerlerime doldurmak için sabırsızlanıyordum.
uzun sürmedi..
hemşireler bebeğimi kucağıma verdiklerinde sarsıldım resmen..
titredim..
ben artık ANNEYDİM...
dünyada eşi benzeri olmayan bi duygunun sahibiydim.
ne kadar şükretsem az rabbime..
şimdi dua ediyorum dileyen herkese yaşatsın bu duyguyu diye.
oğlum miraç kandilinde sabah 7.30da dünyaya geldi.
ve adı MİRAÇ DORUK oldu..
adıyla geldi derlerya aynen öyle..
bebeklerimizi bize bağışla allahım..
hikayemiz böyle..
okuyan herkese sevgiler bizden doruk ve benden