Hayattan...

HAYATTAN...

*Geniş ve rahat olmayı öğrendim... Ölümün dışında hiç bir şey göründüğü kadar önemli ve acil değil...

*Coşkulu ve neşeli olmadığım zaman, bunun hiç kimsenin suçu olmadığını ve gülümsemem gerektiğini öğrendim...

*Cesur olmayı; değilsem bile öyle davranmayı öğrendim... Nasıl olsa, aradaki farkı kimse anlamıyor...

*Cazibemle 15 dakika idare edebildiğimi, ama ondan sonra mutlaka bilmem gereken bir şeyler olduğunu öğrendim...

*Hiç kimsenin sır saklamadığını öğrendim!... Çünkü herkes, "birine söylemek ihtiyacı" hissediyor...

*Yanıtını bilmediğim ve emin olmadığım konularda "Bilmiyorum" demenin daha faydalı olduğunu öğrendim...

*Ağzımı kapalı tuttuğumda, fazla hata yapmadığımı öğrendim!...

*Başarıya çıkan bir "asansör" olmadığını, tırmanmak gerektiğini öğrendim...

*İnsanların bana sadece, -benim izin verdiğim şekilde- davranabildiklerini öğrendim...

*Kıskançlığın, mutluluğun düşmanı olduğunu ve "mutlu olmak için
başkalarına güvenme"nin sonsuza kadar hayal kırıklığı getirdiğini
öğrendim...

*İnsanların kendinden daha az başarılı insanlarla, başarısını; mutsuz
insanlarla da mutluluğunu konuşmaması gerektiğini öğrendim...

*Başkaları için olumsuz düşünüp acımasız ve kırıcı olanların, aslında
güçsüz kimseler olduğunu ve sevgiyi sadece güçlü insanLarın bildiğini
öğrendim...

*İnsanlara artık kızmıyorum... Çünkü, hayatlarında
hataları, sorunları, mutsuzlukları olan insanların,
karşılarındakileri kendi yerlerinde görmeye çalıştıklarını
öğrendim...

*"Ben bu hatayı nasıl yaptım?" demek yerine, en mükemmel düşünenlerin
bile hata yapabileceğini; önemli olanın, ders alıp yinelememek
olduğunu ve yeni hatalardan daha az zararlı çıkmayı öğrendim...

*Hayattaki en önemli çözümün, neyin "önemli" olduğuna karar verip
gerisini çöpe atmak olduğunu öğrendim...

*BENİ ELEŞTİREN, BANA BİR ŞEYLER SÖYLEME YETİSİNİ KENDİNDE BULANLARA , "CEVAP VERMEME"Yİ ÖĞRENDİM...
ÇÜNKÜ BU TARTIŞMA, HİÇ BİR ZAMAN BİTMEYECEKTİR...

*Sadece "ders almak" için arkama bakmayı, sadece "yüksek sesle
düşünebilmek" için sorunumu bir başkasına anlatmayı öğrendim...
"Çözüm" için değil...

*"İmkânsız" diye bir şey olmadığını, çok istediğimde imkansızı elde
edebildiğimi, asıl savaşı kazanabilmek için "küçük çarpışmaları
kaybetmeyi" göze almayı öğrendim...

*Zamanı ve sözleri, dikkatsizce kullanmamayı öğrendim... Çünkü geri
alamıyorum...

*Ne kadar çaba harcarsam harcayayım, bazılarının mutsuzluk için her
zaman bir "neden" bulabildiğini öğrendim... ARTIK ÇABALAMIYORUM!

*Önemli olan şeyin, başkalarının benim hakkımda ne düşündükleri
değil; benim kendim hakkındaki düşüncelerim olduğunu öğrendim...
Kendimi yargılıyorum...

*"Affetmek ve Unutmak"... Eğer güçlüysen başarabildiğini ve kin
tutmanın beni rahatsız ettiğini öğrendim...

*Nerede ve ne şartlarda olursa olsun, yaşadığım yeri güzelleştirmeyi
öğrendim...

*Sürekli "BEN DÜRÜSTÜM, BEN DOĞRUYU SÖYLÜYORUM, SEN FARKLISIN"
diyenlerden kuşkulanmayı öğrendim!...


*Durum ne kadar vahim olursa olsun, soğukkanlılığımı
yitirmemeyi, gülümsemeyi; her şeyi negatif ve kötü düşünen, mutsuz
olan insanlardan ayrı kalmayı öğrendim...

*Beni kızdıran birine cevap vermeden önce, 10 saniye düşünmeyi, nefes
almayı ve kendime sakinleşmek için zaman tanımayı öğrendim...

*Bugünkü her üzüntümün ve her acımın, benim yarınki mutluluğumu
hazırladığını öğrendim...

*Yapmak istediklerimden asla vazgeçmemeyi, büyük düşlerin
gerçeklerden daha güçlü olduğunu ve "başarmanın en kısa yolu"
olduğunu öğrendim...

*"Kaybedecek neyim var?" demek yerine , yaşadığım her şeyde
"kazanacak çok şeyim var!" demeyi öğrendim...

*Hayatı, gereğinden fazla ciddiye almamayı öğrendim...

*En önemlisi de, kendime gülmeyi, kendimle eğlenmeyi, kendimi sevmeyi
öğrendim!...

ınsanı öğrendim. Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu... Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

*Geniş ve rahat olmayı öğrendim... Ölümün dışında hiç bir şey göründüğü kadar önemli ve acil değil...

En önemlisi bu...Hiçbir acı eş olamaz ölüm acısına, ve ölüm dışında herşeyin bir çaresi vardır..