hayatın her anında yaşadığım eziklik ve yalnızlık

İki ihtimal var. Ya çok sıkıcı birisiniz, insanlara hiçbir şey katmıyor anlatmıyor sadece dinliyorsunuz. Böyle biriyle kimse arkadaşlık etmez.

Ya da özgüvensizliğiniz, kendinize olan sevgisizliğiniz dışarı yansıyor. Emin olun algıları en kapalı insanlar bile hisseder bunu. Ben ortaokul lisedeyken sizin gibi hep yedek tekerdim arkadaşlık gruplarında. Ben insanların üstüne düştükçe insanlar kendini naza çekerdi. Sonra canıma tak deyince kendimi geri çektim, kendi değerimin farkına vardım. O zaman her şey tersine döndü inanın. İnsanların üstüne düştüğü, arkadaşlık etmek istediği, her ortama çağırılan insan oldum. Arkadaşlarımı beni isteyen insanların arasından kendim seçtim.

Kuzenleriniz yasit akrabalariniz yok mu varsa onlarla iliskileriniz nasil?
Ilginc yani herkes mi uzak durur vebalı gibi
Cinsel kimliginiz mi farkli ki insanlar boylesine uzak duruyor?
Ancak oylesi durumlarda önyargi olabildigince zirvede oluyor.

Canım bir ortamda sadece arkadaşlarını dinliyor olumlu olumsuz hiç bir konu hakkında yorum yapmıyorsan insanlar seni ketum,sinsi,içten pazarlıklı gibi algılayabilir.Hep dinlemek olmaz biraz da sen anlatıp paylaşacaksın ki karsındaki de senle yakınlık kursun.Daha fazla paylaşımcı ol düşüncelerini çekinmeden söyle,konusulan konularla ilgili sen de örnekler ver bir olay anlat. Unutma hiç birimiz birbirimizden üstün değiliz kendini aşağılamayı bırakmalısın

Bence sizin bir sıkıntınız yok

İnsan ilişkileri artık çıkar, sinsilik, ezme ezilme , ego tatmini üstüne dönüyor.

Söyleyeceklerimi umarım yanlış anlamazsınız, şimdi sizi tanımıyorum ama yalnız gördüğüm insanların çoğunda rastladığım şey ''keyifli'' vakit geçirmekte zorlanmalarıydı. Yani hayata bakış açısının darlığı, kısıtlı aktivite türleri,bencillik,kalabalık ortamda uyumsuz ve sessiz kalma gibi gibi. Hangisi size uyuyor bilmiyorum ama kendinizde değişikliğe gitmeye ne dersiniz? Yapmadığınız şeyleri yapmaya başlayın, tanımadığınız kalabalık ortamlara girin, gece hayatını deneyin, alışveriş yapın ve farklı yerlere gidin dedim ya yapmadığınız şeyleri yapın ve bazen sizin canınız istemese de başkalarının mutlu olacağını düşündüğünüz şeyleri o an o kişiyi mutlu etmek için kendi öz çizginizi zedelemeden yapmayı deneyin. Neticede arkadaşlık kolay bir mesele değil, fedakarlık ve düşünceli olmayı gerektiriyor.
Ha bu arada istekli yalnızlık için bunlar geçerli değil ben mecburi yalnızlık için bunları gözlemledim

O ilacı kaldır çöpe at tek çare söylüyorum kendi kendine tekrar et BEn Kendime yeterim kimse kantinde beklemiyomuş ama beklemezse beklemesin merdiven mi yıkılıyor ayağın var heralde tek Eksiğiniz kendinizi tanımamak kimseye ihtiyacın gök o diplomayı almışsın ve alkış bekliyorsun kızım önce sen bi kendinle gurur duy bi bak çıkmazsa çalmasın zaten herkes yalancı boşver bi ele ihtiyaç duyuyorsan diğerini tut ve lütfen cevap yaz okuduysan

Bi dr intihar nedir bacım ya bi gül bi kendine gel yaşın 23 daha bunun kaynanası var kocası var

Sosyal izolasyon semaniz var sanirim.
Kucukken hep dislandiginizi hissetmissiniz. Çocukken gelisen bu semaniz yetiskinlikte de suruyor. Ayni seyleri buyumus halinizle hissedip sıkışmış gibi hissediyorsunuz. Cunku insan farkinda olmadan bu dusuncelerine sığınıyor rahatsiz olsa da kendimi cocukluk aliskanliklarina itiyor.
Muhtemelen en ufak bi seyde bu dusunceler sizde tetikleniyor.
Mesela bi ortamdayken kendinizin cok farkinda olur musunuz. Yoksa anda kaybolur musunuz?

sanki kendim yazmışım gibi hissettim her bir cümleni,seni anlıyorum;bazı insanlarda şeytan tüyü var ve hiçbir şey yapmasalar bile etraflarında insanlar pervane oluyor ,biz o insanlardan değiliz sanırım.Kendinizi sevdirmeye kabul ettirmeye uğraşmayın olduğunuz gibi davranın,beyninizde planlayarak konuşmayın"şimdi şu lafı söylesem ne tepki alırım "gibi düşünmeyin o an düşündüğünüzü söyleyin gitsin.Bir de kendi düştüğüm bi hatayı sizin yapmamanızı isterim sakın yalnızlığınızı gidermek adına yanlış adamlar seçmeyin,çünkü sizin yalnızlığınızı hissedip yaklaşanlar olabilir,sizi gerçekten seven adamı hissettiğinizde ona kendinizi açın

Hangi şehirde yaşıyorsun?

Sırf yazmak için üye oldum.26 yaşımdayım ben de aynı sizin gibiydim.üniversitede 1 tane bile arkadaşım yoktu sınıfta yanına oturacağım.çok zordu bir allah bir ben bilirim.sürekli yalnız olduğumdan yemekhaneye gidip yemek yiyemezdim.yalnız olduğum başka insanlar tarafından çok defa yüzüme de vuruldu sağolsun hemcinslerim hiç affetmeden sokuverirdi lafları.sonra sevgilim oldu hep onunla geçirdim zamanımı iyi ki o vardı diyorum şimdi.şimdi yine yalnızım kurslara filan gittim şansıma ya ordakilerin yaşları çok büyüktü ya da çok küçük.yaşıtlarımda görüşmek istemediler bilmiyorum.ben de ankarada yaşıyorum ve doktora da gittim bana söylediği şey sen teklif et oldu yaptım kiminde işe yaradı kiminde yaramadı.sonuç olarak şu an çalışıyorum ama yine yalnız gibiyim :)

Bir de o ilaçların ikisini ben de kullandım prozac beni çok değiştirdi çok ama çok iyi geldi.bi gün artık ona ihtiyacım olmadğını farkettim doktor kontrolünde bıraktım.ya yalnızsam yalnızım en azından kimsenin nazını çekmiyorum dedim alıştım galiba

Üzülmeyin lütfen. Bende çok uzun süredir yalnızlıktan ve sosyal izalasyondan muzdaribim. Okumak için başka bir şehire geldim, ikinci yılın sonunda bile oturmuş bir düzenim veya arkadaşlıklarım yok. Çocukluğumuz ve gençliğimizde birebir aynı diyebilirim. Ama artık buna üzülmüyorum. Kendime odaklandım kısacası okula, giyimime, kendimi geliştirebileceğim şeylere mesela dil kursuna yazılmak istiyorum, üçüncü bir dil öğreneceğim. Bence saçmasapan insanlarla vakit öldüreceğinize açın bir kitap okuyun, dizi-film seyredin. Ben görece iyi bir okulda okuyorum ama insanlar o kadar saçma ki. Hakaret etmeden, dedikodusuz, seviyeli, sosyal medya ekseninde dönmeyen bir ilişkiler bulmak imkansız. Beş dakika ara veriyoruz derse millet telefonlarıyla uğraşmaktan ilişki kuramıyor. Göz göze gelip selamlaşmadığımız insanlar fotograflarımızı beğeniyor ama gel bir çay-kahve içelim, güzel güzel konuşalım imkansız. Birine, hocaya birşey anlatmaya kalksan kırk kez atlamaya başlarlar. - bunu kendim de yapmamaya çok dikkat ediyorum.- Annem vefat etti mesela geçen yıl, o kadar zor durumda kaldım oda arkadaşım hariç hiç kimse bir mesaj dahi atmadı, üstelik bu kişiler bölümüm yüzünden -aynı dersleri alıyoruz- hep yüz göz olduğum insanlar, yalanını görüyorum susuyorum mesela o kadar önemsemiyorum. Sizde önemsemeyin. Bu hayatta bizden başka kimsemiz yok, olmak zorunda da değil. Kendinizi geliştirin -hem ruhen hem madden-, işinizde yükselin, başka kültürleri tanıyın. Eğer başka bir derdiniz yoksa bunları kafaya takıp üzülüyorsanız doğru bir yolda değilsiniz. Ne demek başkaları için ölmeyi istemek? Ölmek bayılmak değil, hele ki siz ölseniz haberleri olmayacak insanlar için değil ölmek iki saniye bile üzülmemelisiniz. Gencecik insanlarız ve mutluluğu en az onlar kadar hakediyoruz. Bir süre sosyal medyadan da uzak durun, günlük hayatta birbirlerinin dedikodusunu yapan insanlar orda birbirlerine satırlar düzüyor.

bir ızmana gidin . bende yanlız kaldım cogu zaman simdilerde yag yakmadıgım taraf olmadıgım dedikodu yaparken acımasız olmadıgım için yalnızım.

ama senin durumun senden ötürü olabilir konusmuyorsundur nasıl arlafas edinecegini bilmiyorsun belki .

ünife bi kız vardı hem alt hem üstten ders alırdı derslerde uyursu yanlız gezerdi yanına gidip senin su derste grubun baröı yoksa bize katıl femiştim onunla konusmus ortama sokmustım sonra acıldı zatn baya. bende bazen böyle yanlız oldugum için kızın durumunu anlmıstım ama topkum farketmez. sen ogistekileri takma genelde iş hayatındakiler böyle insanlar

iyi hissetmek kitabini okur musun lütfen

İnsanların şenim hakkındaki düşüncelerini çok önemsiyor olabilir misin acaba? Neden kendinde sorun arıyorsun ayrıca? Senin mizacın bu belki de. Öncelikle kendini sevmeyi öğrenmelisin. İşyerinde yanlız kalsan ne kalmasan ne? Çok mı önemli. Hepsi zaten menfaat ilişkisi. Derdini, sıkıntını ailenle paylaş. Ya da gel burada anlat. Kimseyi takmayan, mutlu bir insan haline geldiğinde, insanlar etrafında pervane olacaktır. Bizim işyerinde de var, soguk tipler. Herkes peşlerinden koşma derdindeydi. Bense takmadım. Şimdi onlar bana laf atıyor. Demem o ki sen kendini ne kadar çok önemser ve değer verirsen; karşındaki de bu hissi algılıyor.

Bence arkadaşlarınızı iş dışında arayınız iş hayatı acımasız ve bencil ve acımasız olanları barındırıyor o alanda herkes kendi çıkarlarını düşünmek zorunda senin üstüne bir çıkarı yoksa sohbet dahi etmek istemez inanın ki o çok vıcık ,vıcık arkadaşlıklar mutlaka çıkar üzerine kurulmuştur
çıkar bittiği an unutulmaya ve sen yokmuş gibi davranılmaya mazur kalacaksındır , bunu kendi aile bireylerindede rastlıyoruz halen iş hayatı psikolojisine devam edip kardeşini aşağlamalar küçük görme olaylarda olmuyor değil