- 29 Ocak 2024
- 16
- 4
- 21
- Konu Sahibi Heliotopia
- #1
Ben 19 yaşındayım ve bir tıp fakültesinde 2. sınıfım. Hayatımda bu seneye kadar sorunlar hep vardı ama bu kadar arka arkaya geldiği hiç olmamıştı. Bu senenin başında ailem bir aldatma olayı sebebiyle dağılacak gibi oldu. Birkaç ay onlarla uğraştım ve bu olaylar insanlara ve özellikle erkeklere olan ilişkilerime güvenimi çok fazla sarstı diyebilirim. Bunları atlattım derken çok sevdiğim birinde kanser şüphesi ortaya çıktı ve kendimi psikolojik olarak çok yıprattım. Ölümü bile kafamda normalleştirdim, üzülmemek için kendimi her şeye hazırladım. Neyse ki düşündüğümüz kadar kötü olmadı, yine atlattım daha doğrusu o zaman beni pek etkilemediğini düşünüyordum. Bir süre sonra benim sağlığım bozulmaya başladı. Vücudumda sürekli döküntüler vardı, devamlı kusmaya başladım. Kendimi ve sağlığımı toparlamak için sürekli yeni başlangıçlar yapmaya çalışıyordum. Her fırsatımda derslerime hayatıma sağlığıma odaklanmaya çalışsam da artık hiçbir şeyi önemseyemediğimi anlamaya başlamıştım. En ufak sorunda aman ölüm var diyip kendime hiçbir şeyi stres etmedikçe hiçbir şey yapasım gelmedi. Dışarı çıkıp insanlarla buluşuyordum, erkek arkadaşım vardı ama hiçbirini ciddiye alamıyordum. Derslerimin çok kötü gittiği apaçıktı ama onu bile uğraşmaya değer görmemeye başladım. Bu kadar abartılacak bir şey yaşamamışsın diyebilirsiniz ama hayatta her şeyi boşvermeye başlamak da insanı içten içte çürütüyor. Bir balonun içinde yaşıyor gibi hiçbir şeye tepki vermeden aylar geçirdim. Bahsettiğim olayları yaşadığım sıralarda hiç üzülüp ağlamadım. Devamında da hiçbir şey hissetmiyordum. Bugün ise kelimenin tam anlamıyla patladım. Sürekli ağlıyorum ve hayatımla ne yapacağımı bilmiyorum. Psikolojin bozulmuş psikiyatra git diyebilirsiniz ona da gittim emin olun ama ilaç vs kullanmak bu boşvermişliği artırdı.( ayrıca emin olun bu duygusuzluk ile doktor olmam daha iyi tam bir robotum o yüzden bu konuyu ertelemiştim ama artık o raddeye gelebileceğimden emin değilim) Psikolog konusunu düşünüyorum. Yüksek ihtimalle sınıfta kalacağım. Ama önemsediğim şey 1 yıl değil. Öğrencilikte geçirilen 1 fazla yıl kar bile. Zaten mezun olunca işim hazır her şeyi arkamda bırakıp başımın çaresine bakabilirim ya da başka bir bölüme geçip hayatımı kurabilirim. Sorun hiçbir şeye hevesimin olmaması.
Hiçbir mesleği yapmak, ilişki yaşamak, gezmek, arkadaşlarımla vakit geçirmek… hiçbirini istemiyorum. Hiçbir hayal kurmuyorum. Sabahtan beri ağlıyorum finalime kısa bir zaman var geçemesem de sorun değil ama en azından ders çalışmak kendime bunu yapabildiğimi göstermek bir şeyi önemsemek istiyorum. Çünkü ağlamamın sebebi kalmak değil diğer insanlara bakıp kendime kızmam, hor görmem. Kendimi sürekki başkalarıyla karşılaştıran biriyim. Tıp fakültesindeki oturup ders çalışabilen, geleceğiyle alakalı heyecanlı insanları kıskanıyorum. Hep onlar aklıma geliyor onlar kadar normal olamadığım için ağlıyorum, çok kıskanıyorum. Oyundaki kendimi böyle süreçlere sokmasam onlardan kötü olacağımı düşünmüyorum. Bölüm değiştirip daha kolay bir bölüme ya da fakülteye geçebilirim hayatımı bir şekilde kurtarırım ama istemiyorum. Herkesten güzel bir hayat kurabilecekken milletin her şeyi gözüme hoş gözüküyor. Kendime kızmaktan ne yapacağımı bile bilemiyorum. Önümü asla göremiyorum. Üstüne üstlük sınıfta kalınca insanlar iyice üstüme gelecek gibi geliyor. Erkek arkadaşım bile beni sevmeyecek, artık meslek hayatım boyunca bu yafta yapışacak gibi geliyor.( ki böyle bir şey yok). Lütfen deneyimli ablalarım teyzelerim bana hayatımla alakalı tavsiye versin. Konuşabilecek bir annem olmadığı için size danışmak durumunda kaldım. Şimdiden teşekkürler
Hiçbir mesleği yapmak, ilişki yaşamak, gezmek, arkadaşlarımla vakit geçirmek… hiçbirini istemiyorum. Hiçbir hayal kurmuyorum. Sabahtan beri ağlıyorum finalime kısa bir zaman var geçemesem de sorun değil ama en azından ders çalışmak kendime bunu yapabildiğimi göstermek bir şeyi önemsemek istiyorum. Çünkü ağlamamın sebebi kalmak değil diğer insanlara bakıp kendime kızmam, hor görmem. Kendimi sürekki başkalarıyla karşılaştıran biriyim. Tıp fakültesindeki oturup ders çalışabilen, geleceğiyle alakalı heyecanlı insanları kıskanıyorum. Hep onlar aklıma geliyor onlar kadar normal olamadığım için ağlıyorum, çok kıskanıyorum. Oyundaki kendimi böyle süreçlere sokmasam onlardan kötü olacağımı düşünmüyorum. Bölüm değiştirip daha kolay bir bölüme ya da fakülteye geçebilirim hayatımı bir şekilde kurtarırım ama istemiyorum. Herkesten güzel bir hayat kurabilecekken milletin her şeyi gözüme hoş gözüküyor. Kendime kızmaktan ne yapacağımı bile bilemiyorum. Önümü asla göremiyorum. Üstüne üstlük sınıfta kalınca insanlar iyice üstüme gelecek gibi geliyor. Erkek arkadaşım bile beni sevmeyecek, artık meslek hayatım boyunca bu yafta yapışacak gibi geliyor.( ki böyle bir şey yok). Lütfen deneyimli ablalarım teyzelerim bana hayatımla alakalı tavsiye versin. Konuşabilecek bir annem olmadığı için size danışmak durumunda kaldım. Şimdiden teşekkürler
Sınıfta kaldın diye kimse üstüne gelmeyecek ki farzedelim ki öyle oldu inan insanlar zaten hep açık arar, sınıfta kalmasan başka bir konuda üstüne gelirler, insanların ne düşündüğü önemli değil ve henüz gerçekleşmemiş bir durum için gerçekleşmiş gibi endişe duyman gereksiz (sınıfta kalmadın henüz 
) Ben okulu 2,5 sene uzatarak bitirdim kimsenin ne düşündüğünü hiç önemsemedim, mimarlık mezunuyum bölümüm çok zor uzatmam normal diye düşündüm hep 
, sen de rahat ol 
tıpta okuyorsun sınıfta kalmak gayet normal, bölümünü de sakın ola değiştirme, başka bölümden mezun olup yıllarca iş aramak daha zor inan, dertlesmek fikir almak istedigin her zaman biz ablalarina yazabilirsin istersen özelden de yazabilirsin
böyle ablalarımdan tavsiye almak bana çok iyi geliyor.
