Hayatımı mahvettim

Acquaa

Y❀
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
10 Kasım 2010
4.633
3.819
Merhaba hanımlar, konum çok karışık inşallah kafamı toplayıp yazabilirim iyi bir psikiolojide değilim çünkü..
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
 
kaç yaşındasın şimdi?
mesleğin var mı? gittiğin yerde iş bulabilecek misin?
 
Merhaba hanımlar, konum çok karışık inşallah kafamı toplayıp yazabilirim iyi bir psikiolojide değilim çünkü..
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
Aslında bütün bu olanlara karşı herkese inat kendi ayaklarının üstünde dur derim maalesef herkes anne baba olamıyor bende eşimle çok büyük kavga ettim 2 gün ailemin yanına gittim sonra eşinle anlaştık geri evime dönerken annem 50 kere gitme babam kızım kal istiyorsan kendini zorlama dedi babam ya oturup benimle birlikte ağladı bide Kendi öz babam değil vefat etti annemin 2. Evliliği biz kadınlar şu gencecik yaşımızda erkeklerin kahrını çekmek zorunda değiliz bunu bilin bırakın onlar size yalvarsın bosansan annenin yanına gitsen rahat edemeyeceksin belliki yediğin 3. Lokma annenin gözüne batacak ama ölüm çare değil bazi şeyler üstüne gitmeden zorlamadan düzelmiyor eminim sende çok güçlü bir kadınsın sende istediğin herşeyi basabilirsin annenin söylediklerini takma ne ben ne annen senin o dört duvar arasında ne yaşadığını bilmeyiz en iyi sen bilirsin bu yüzden çabala herşeye herkese inat.
 
Merhaba hanımlar, konum çok karışık inşallah kafamı toplayıp yazabilirim iyi bir psikiolojide değilim çünkü..
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
Hayatını sen değil ,annen ,eşin ve ailesi el birliği ile mahvetmişler .Fakat her son aslında yeni bir başlangıçtır .Yaşadıkların sana ayrı bir güç katmış ,mesleğin var .Çalışıp kendine bir hayat kurabilirsin .Yaşamayı ,haketmediğin şeyleri birilerini memnun etmek adına yaşamak zorunda değilsin .Hepimizin farklı farklı zorlukları ,hikayeleri var .Hayat o kadar kolay değil bazılarına ,ölümü düşünmek acizliktir .Önemli olan güçlüklerle başedebilmeyi öğrenmektir .Karamsarlığa düşmeden ,kendine gel ve acilen bir yerlerden başla .
 
Merhaba.ben de konu açmıştım böyle.benim annem de bana sahip çıkmadı.şu an evliyim.mutsuzum dedim.gözünün önünde şiddet gördüm.ama beni bu adama itti.hep arkamdan onunla konuştu.
Benim annem de babamdan çok çekti.ben ona çok kirginim ama hasta diye yine de konuşuyorum.
Kendimi öyle avutuyorum ki psikolojisi bozuk.
Senin annenin de öyle.
şimdi bir sıkıntım yok.ama mutsuzum.evililik bana eziyet gibi geliyor.ben mecbur olmasam çoktan giderdim ama 5.5 aylık gebeyim.
Sana tavsiyem şu ki.
Bebek yokken hazır çekme sevmediğin mutsuz olduğun birini.
Benim beş kuruş param yoktu bişey yapamadım.
Paran da varmış.bence devam etme.
Çocuk olsa daha zor.senin yerinde olmayı o kadar isterdim ki.
Annenin de üstüne gitme belli ki psikolojisi bozuk.anlarma derdini.ben boşanmak istiyorum mutsuzuö de çekil kenara.
Ona iyi davranmayı kırmamayı görev gibi gör.ben öyle yapıyorum
 
Hiç korkacak bir şey yok. Topla eşyanı annenin yanına. Önceden ne eşinle ne annenle konuşmana falan gerek yok. Kendini anlatmaya kimseye açıklama yapmaya çalışma.
Doğruca git.
çalış paranı biriktir. Annen bir zahmet sofraya bir tabak daha koysun artık.
Zamanı geldiğinde kendi evine çık kendi hayatını yaşa.
Bu arada başka bir ilişkiye bulaşma.
Önce kendini ayağa kaldır.
İnan düşersen kimse yanında olmayacak.
 
İşin psikolojik kısmını yorumlayıp degerlendiremem çünkü uzmani değilim.
Ancak okurken bana şunu düşündürdü yaşadıklarınız; hayatınızın iplerini elinize alacak kadar güçlü yada cesur değilsiniz.
Başınıza gelen olumsuzluk ve kötü durumda hep suçlayacak birilerini buluyor gibisiniz.
Anneniz küçükken güven duygunuzu zedeledigi için ilişkilerinizde sorun yaşadığınızı söylüyorsunuz. Tamam anneniz böyle bir zarar vermiş ama siz sorunun ne olduğunu biliyorsunuz artık. Ona teslim olmayi seçip zaten annem yüzünden böyle deyip yanlış yapma kolayliligini seciyor gibisiniz.
Dediğim gibi psikolog değilim. Mutlaka zordur ama olumsuzluklara teslim olmayi, hatalar yada teslimiyetler için başkalarını suçlamayı konfor alanı olarak belirlemiş olabilirsiniz.
Bence hayatınızın iplerini elinize alın, durumunuza üzülüp kendinize acimaktan vazgeçin.
 
Rabbim yar ve yardımcın olsun neyseki yolun başındasın senin kimseye ihtiyacın yok.Yazdından anladığım kadarıyla yeni evli sayılırsın. Sevmiyorsan içine sinmiyorsa sıkıntılı bir tipse deger görmüyorsan ailesi seni saymıyorsa bırak yol ver gitsin çocuk olmadan ömür problemli insanla geçmiyor malesef eninde sonun da patlak veriyor 50-60 lı yaşlarda çorlu çocuklu ayrılacağına yolun başındayken at başından kurtul eşinden ... Üniversite mezunusun işinde var çor çocuk yok çık o evden kendine nezih bir semtte 1+1 bir temiz daire tut (hatta maddiyatın el verıyorsa guvenlıklı ve esyalı olsun) hemen sehir değiştirme işini kaybedemezsin şu dönemde riskli olur ... İnan herkes bir yere kadar bu annede olsa böyle eş de olsa evlat da... gerekırse kıyafetınden bogazından kısarsın ama ınankı huzurla yasarsın bıraz zaman ver kendıne sonrasında bırı cıkar yenıden yuvanı kurarsın...
 
Psikiyatriye gidin ,tedavi gorun ,dogru sekilde bakamiyorsunuz olaylara
 
İşin psikolojik kısmını yorumlayıp degerlendiremem çünkü uzmani değilim.
Ancak okurken bana şunu düşündürdü yaşadıklarınız; hayatınızın iplerini elinize alacak kadar güçlü yada cesur değilsiniz.
Başınıza gelen olumsuzluk ve kötü durumda hep suçlayacak birilerini buluyor gibisiniz.
Anneniz küçükken güven duygunuzu zedeledigi için ilişkilerinizde sorun yaşadığınızı söylüyorsunuz. Tamam anneniz böyle bir zarar vermiş ama siz sorunun ne olduğunu biliyorsunuz artık. Ona teslim olmayi seçip zaten annem yüzünden böyle deyip yanlış yapma kolayliligini seciyor gibisiniz.
Dediğim gibi psikolog değilim. Mutlaka zordur ama olumsuzluklara teslim olmayi, hatalar yada teslimiyetler için başkalarını suçlamayı konfor alanı olarak belirlemiş olabilirsiniz.
Bence hayatınızın iplerini elinize alın, durumunuza üzülüp kendinize acimaktan vazgeçin.
Biliyor musunuz annemle konuştuğumda boyle diyor. Psikolojik olarak destegi daha sık al diyor. Ben sadece teşvik ettim seni ayrılırsam gel diyor ama ben korkuyorum hayatımı tekrardan kurmaya insanlara laf anlatmaktan bebeğimin olmamasından çok korkuyorum. Keşke sihirli değnek olsa
 
mesleğiniz varsa derme çatma da olsa bi eve çıkabilirsiniz. biraz para biriktirin ve ansızın çekip gidin. burdaki çalışan kadınlar maaşına bile güvenemiyo benim aklım almıyo bakıcı mı lazım size kendi kendinize yaşayabilmeniz için
Bu kadar sert olmayın lütfen iyi değil cidden biliyorum birikimim yok çalışıyorum
 
Biliyor musunuz annemle konuştuğumda boyle diyor. Psikolojik olarak destegi daha sık al diyor. Ben sadece teşvik ettim seni ayrılırsam gel diyor ama ben korkuyorum hayatımı tekrardan kurmaya insanlara laf anlatmaktan bebeğimin olmamasından çok korkuyorum. Keşke sihirli değnek olsa
Hayatta her şey insanlar için.
Dilerim olur ama çocuğun olmasa da bu dünyanın sonu değil.
Ben de 12 senelik evliyim ve çocuğum olmuyor. Üzücü mü evet üzücü ama bu duygunun beni ele geçirmesine izin vermiyorum.
Çocuğum olmuyor diye kendime acıyıp hayatımı mahvetmiyorum.
Bu her duygu için geçerli. Hepimiz duygulu insanlarız ama duygusal olursak ve bu dozunda olmazsa kendimize zarar veririz.
Herkesin zor zamanları oluyor. Benim de oldu. Beni kendime getiren babamın tek lafı oldu. "kendine acıma çünkü yaşıyorsan ve sağlıklıysan acınacak halde değilsin. kendine acıyandan hiçbir şey olmaz".
Sen de silkelen ve kendine gel lütfen. kendine acıma konforundan vazgeç.
hayatta sihirli olan tek şey insan. sihirli olan biziz. o kadar güçlüyüz ki emekle ve zamanla hayatımızı ne kadar güzelleştirebileceğimizi bir düşünsene. bu güç hepimizde var. sende de var. bence zamanını boşa harcama artık. istediğin gibi bir yaşam kurmak için harca gücünü.
 
Merhaba hanımlar, konum çok karışık inşallah kafamı toplayıp yazabilirim iyi bir psikiolojide değilim çünkü..
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
Tazminatını al çik il degistir boşan
 
Ee
Psikolog dan yardım alıyorum ama psikiyatri ye mi gitmeliyim sizce
Dogru psikolojik tedavi icin psikiyatrist teshisi sart ,ilac destegide ,psikitatrist bakar teshisi koyar ilac destegi verir,psikolog o teshis uzerinden durumu toparlar
 
Anneniz bırakıp gitmemiş ki niye bağlanma sorunu yaşadınız? Sürekli sağ solu suçlayarak, kendine acıyarak, birşeyler çözülmüyor. İlk piskoljik destek alıp, sonrada net karar verebilirsinz. İlk tanıdığın erkekle evlenmemissinz. 17 gibi Genç yaşta Sevgililerinz olmuş hicmi erkekleri tanımadınz? Senin haberin yokken nişan tarihi aldilarsa iptal etseydin.
 
Olan olmuş.
Geçmişteki size ne tavsiye verirdiniz?
Şimdi o tavsiyeleri uygulamaya başlayın mesela.
Hala çok başındasınız yolun.
Annenizin döngüsünü tekrarlamak zorunda değilsiniz
 
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki .Benimde annem ablam abimle başlayan bir nişanlılık süreci ve devam eden Ruh hastası bir eşle tam 11 yıl .Aslında insan boşanmaktan korkmuyor ama çevreden göremeyeceği o destekten korkuyor ki anlıyorum sizi çok ama çok zor bir süreç .Hem sizin hem cevrendekilerin çok dikkatli hassas olmasi gereken bir süreç. Ben ne yaptım artık canıma tak dediği yerde kimseyi konusturmadim ama bunun için maddi olarak hazırlıklı olmanız lazım yani kimseye minnet etmemeniz için çünkü insanların gözüne batacaksiniz. Benim bir de iki çocuğum var .Evden onu çıkardım ev kendimindi bir miktar ona verecegim.Annem yanıma gelmek istedi Yani hem iyi hem kötü oldu bilemedim sacmaladigini söyleyebilirim .Yani demem o ki annenize abinize kimseye ama kimseye güvenmeyin ve bunu herkese söyleyin .Kendi göbeğinizi kendiniz kesin .Allah yardımcınız olsun zor .Eşinizle devam edecek gibiyse de devam edin
 
Çek git kızım, daha yolun başındayken izini kaybettir derim ben. Ne anne ne eş hepsinden uzak yeni bi hayat kur kendine. Söylemesi kolay tabi ama sana layık olamamış bu insanlara kendini harcatma..
Bu zamana kadar ne fayda görmüşsün bunlardan da bundan sonra göresin. Kendi hayatını kurmak sana bu aile ve eşin verdiği zararı vermez böyle düşün.
 
X