Öncelikle hakkinizda hayirlisi olsun. Ben bosanin bosanmayin demek istemiyorum. Sadece anlasildiginizi bilin istedim.merhaba herkese
bazen insanın içi çok dolu olur ama ağzını açtığında yılgınlık ve bıkkınlıkla o ağzı tekrar kapatır ve boşverir ya,işte o noktadayım.
konuşmaya,anlatmaya,akıl almaya ve en çokta anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki..
evliliğimin 10.yılı ve 7,5 yasında bir kızım var.
evlilik öncesi 1,5 senelik dönemide sayarsak yaklaşık 12 yıla yakın zamandır hayatımda bu adam..
37 yaşındayım,yaklaşık 15 yıldır iş hayatındayım ve çalışıyorum..
sorun şu diyerek başlayayım,
tamamen anlayıştan uzak,merhametsiz,vicdansız,umursamayan,değersizleştiren,tabiri caizse hayatımı cehenneme çeviren bir adamın kıskacındayım.
bunları söylerken elbet yaşayanlar vardır,bir yandan da inanılmaz duygusal olabilen,düşünceli,sevgi dolu,evinden başka hiçbiryerde gözü olmayan,istediğinde süper baba ve koca olan da bir adam...
bu çelişkinin nedeni tabiki de son dönemlerin popüler kişilik bozuklugu narsizim..
burda yıllarca konu açtım,kah boşanmaya karar verdim,kah sevgi pıtırcığı oldum..ama şu var 10 yıllık evliliğime dönüp baktıgımda çoğunluğun kavgayla geçtiği,huzursuz,mutsuz ve en önemlisi kavga konuları hatırlanmasa bile yaşatılan hisssin asla unutulmadığı bir evlilik..
size ne yapmalıyım diye sormayacagım aslında çünkü cevabı biliyorum,
sadece özellikle çocuklu boşanan hanımlardan örnekler duymak istiyorum..
kızım küçük ama bir çok olayda konu hakkında yorum yapabilecek düzeyde
sen sus baba,sen cevap verme anne,biraz sakinleşin vs.vs.tabi şahit oldukları olmadıklarının %10u.
ama çevreden gördüğü duyduğu kadarıyla boşanma konusunda çok ürkek,aramızda tartışma çıkmaması için bazen direksiyonu bile ele alıyor siz kavga edip boşanırsanız ben ikinizi aynı anda göremem,beraber aile etkınlıklerı yapamayız gibi...
bu arada aile etkinliği konusunda iyiyizdir,beraber gezeriz,evde oyun oynarız,kavga etmediği zamanlarda uyumlu olabiliyor..
bundan kızımı yoksun bırakmak şuan için bencillik mi acaba diye düşünüyorum..
biraz daha beklesem ve kızım en azından eve anahtarla kendi girebilecek kadar bagımsızlaşsa ve öyle mi ayrılsam diyorum..kızıma babannesi bakıyor çünkü okuldan sonra,yani şuan boşanmış olsak hertürlü bağım olmak zorunda.en azından annesiyle..
kafam çok karışık...
toparlamam gerekirse
narsist kişilik bozukluğu olan,benı yanlızlastırmaya çalışan(aile hariç),tek başıma biyere gitme fikrine bile müthiş karşı çıkan,psikolojik şiddet konusunda çok cömert,her an kontrolcü,acımasızca eleştirip,kalp kırmayı umursamayan,bana bunu yapma hoşlanmıyorum dediğimde senın hoşlanmamandan banane ben böyleyim,yine böyle yaparım ben diyebilcek kadar bencil bir adam,
şuan mı terkedilmeli?
yoksa çocuğn az da büyümesi mi beklenmeli?
hakkınızı helal edin 10 yılda okadar çok ama okadar çok konu var ki,hiç detaya girmeden yüzeysel geçiyorum..
siz anneler,ruh hastası kocalarınızı bırakmak için çocuğunuuzn bırazda olsa bagımsızlıgını kazanmasını beklediniz mi?
teşekkürler
Düzeleceğine inancınız yoksa cocugunuzu uzman kontrolünde boşanmaya hazırlayın.pandemi öncesi aile terapisi aldık,beni öldürürsün ölümü sürüyerek oraya götürürsün ancak diyen adam benım boşanma konusunda ciddiyetimi anlayınca mecbur geldi,4 aya yakın terapi aldık.ilk seanstaki durumdan sonra terapist dedi ki,sizde ve evlilikte bir sorun yok,sorunbeyfendinin kişiliği ve çocukluk travmaları.yani eşi siz değil başka bir kadın olsa yine aynı şeyler yaşanırdı.dolayısıyla kadın beni bıraktı ona uyguladı seansları bir süre çokta iyi geldi ama zaman zaman tekrarlıyor,öfke atakları geçiriyor ve dili ölümüne saldırganlaşıyor..fiziki bir şiddet durumu yok bu arada..
durum bu,
bu arada bende sosyolojı mezunuyum sayısız psikolojı dersi aldım,alan olarakta yatkınım,bazı hareketlerinden yola çıkarak bu konuyu çok araştırdım kendı içimde acaba mı diyodum,zaten terapist 3.seanstan sonra söyledi narsist hareketler çok fazla diye..ama tek iyi yanı narsistler terapiyi asla kabul etmez,sizin eşiniz öyle yada böyle geldi,sizi kaybetme daha dogrusu sizi ve çocugunuzu kaybetme fikri ciddiye binince o korku onu buraya getiren,bu da işimize yarayacak bir durum demişti
Yazını okurken kendimi gördüm inan... aramızdaki tek fark benim iki oğlum var 11 ve 9 yaşlarında, benim durumumda aynı senin gibiydi belki iyi babayı ki hala çocuklarım çok düşkün geçen yıl bosandim inanın çocuklar her ortama 5 dk da uyum sağlarlar siz aman okul aman psikolojisi bozulacak diye düşünmeyin çocuk kısmı sevginizi verdiniz mi her yerde doyuyor gelelim dayanma sürecinde benim kavgalar artık cinnet getirtme seviyesindeydi yani çocuklarımın önünde kabusu yaşattım onlara en sonun da çok şükür güzel bir şekilde ayrıldık, fakat kendinizi teraziye koyun ben bu adamı ne kadar seviyorum inanın ben ona aşkımdan 13 sene dediklerinize dayandım, haaa çok güçlü kadınlar var belki daha fazla fedakar olabilirdim amma benim fedakarlık değil artık tavizdi ailemle yaşıyorum çok çok zorlukları var maddi manevi ama evliligimdeki kadar çaresiz değil en güzel yaşadığım duygu kendi başıma karar alabilmek bu o kadar unuttuğum bir duyguymus ki size bosanin diyemem ben severken ayrıldım ama unuttum öyle sogumustum ki şimdi çocuklar yüzünden hala iletişimin var kocam şunu anladı ki ben asla onu terkedemezdim hayatta kanını emdiği biriydim ama gittim bitirdim o da şimdi bu yoksunlukla kaldı, defalarca düzeltmeye çalıştık olmayınca olmuyor hasta edersiniz kendinizi haaa şunu diyebiliyorsunuz kalın bu adam düzelir inancınız varsa benim hiç inancım kalmamıştı baktım ki çocuklar kavganın arasında ruh hastası olacaklar oan dedim ki bitmesi gerekti bittimerhaba herkese
bazen insanın içi çok dolu olur ama ağzını açtığında yılgınlık ve bıkkınlıkla o ağzı tekrar kapatır ve boşverir ya,işte o noktadayım.
konuşmaya,anlatmaya,akıl almaya ve en çokta anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki..
evliliğimin 10.yılı ve 7,5 yasında bir kızım var.
evlilik öncesi 1,5 senelik dönemide sayarsak yaklaşık 12 yıla yakın zamandır hayatımda bu adam..
37 yaşındayım,yaklaşık 15 yıldır iş hayatındayım ve çalışıyorum..
sorun şu diyerek başlayayım,
tamamen anlayıştan uzak,merhametsiz,vicdansız,umursamayan,değersizleştiren,tabiri caizse hayatımı cehenneme çeviren bir adamın kıskacındayım.
bunları söylerken elbet yaşayanlar vardır,bir yandan da inanılmaz duygusal olabilen,düşünceli,sevgi dolu,evinden başka hiçbiryerde gözü olmayan,istediğinde süper baba ve koca olan da bir adam...
bu çelişkinin nedeni tabiki de son dönemlerin popüler kişilik bozuklugu narsizim..
burda yıllarca konu açtım,kah boşanmaya karar verdim,kah sevgi pıtırcığı oldum..ama şu var 10 yıllık evliliğime dönüp baktıgımda çoğunluğun kavgayla geçtiği,huzursuz,mutsuz ve en önemlisi kavga konuları hatırlanmasa bile yaşatılan hisssin asla unutulmadığı bir evlilik..
size ne yapmalıyım diye sormayacagım aslında çünkü cevabı biliyorum,
sadece özellikle çocuklu boşanan hanımlardan örnekler duymak istiyorum..
kızım küçük ama bir çok olayda konu hakkında yorum yapabilecek düzeyde
sen sus baba,sen cevap verme anne,biraz sakinleşin vs.vs.tabi şahit oldukları olmadıklarının %10u.
ama çevreden gördüğü duyduğu kadarıyla boşanma konusunda çok ürkek,aramızda tartışma çıkmaması için bazen direksiyonu bile ele alıyor siz kavga edip boşanırsanız ben ikinizi aynı anda göremem,beraber aile etkınlıklerı yapamayız gibi...
bu arada aile etkinliği konusunda iyiyizdir,beraber gezeriz,evde oyun oynarız,kavga etmediği zamanlarda uyumlu olabiliyor..
bundan kızımı yoksun bırakmak şuan için bencillik mi acaba diye düşünüyorum..
biraz daha beklesem ve kızım en azından eve anahtarla kendi girebilecek kadar bagımsızlaşsa ve öyle mi ayrılsam diyorum..kızıma babannesi bakıyor çünkü okuldan sonra,yani şuan boşanmış olsak hertürlü bağım olmak zorunda.en azından annesiyle..
kafam çok karışık...
toparlamam gerekirse
narsist kişilik bozukluğu olan,benı yanlızlastırmaya çalışan(aile hariç),tek başıma biyere gitme fikrine bile müthiş karşı çıkan,psikolojik şiddet konusunda çok cömert,her an kontrolcü,acımasızca eleştirip,kalp kırmayı umursamayan,bana bunu yapma hoşlanmıyorum dediğimde senın hoşlanmamandan banane ben böyleyim,yine böyle yaparım ben diyebilcek kadar bencil bir adam,
şuan mı terkedilmeli?
yoksa çocuğn az da büyümesi mi beklenmeli?
hakkınızı helal edin 10 yılda okadar çok ama okadar çok konu var ki,hiç detaya girmeden yüzeysel geçiyorum..
siz anneler,ruh hastası kocalarınızı bırakmak için çocuğunuuzn bırazda olsa bagımsızlıgını kazanmasını beklediniz mi?
teşekkürler
Benim kızım 12 yaşındaydı,karşılıklı konuşup karar verdik boşanma kararını.Bir gün olsun demedi bana sormadan boşandın,babamdan ayrı kalmak istemiyorum vs vs.Öyle bir cümle kurmuştu ki net kararımı o an verdim bitirdim herşeyi kafamda"ondan sana eş bizede baba olmuyor,bizi görmüyor boşan bitsin,nafakamızı unutma sakın"evlilik eksikse maalesef çocukları erken büyütüyormerhaba herkese
bazen insanın içi çok dolu olur ama ağzını açtığında yılgınlık ve bıkkınlıkla o ağzı tekrar kapatır ve boşverir ya,işte o noktadayım.
konuşmaya,anlatmaya,akıl almaya ve en çokta anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki..
evliliğimin 10.yılı ve 7,5 yasında bir kızım var.
evlilik öncesi 1,5 senelik dönemide sayarsak yaklaşık 12 yıla yakın zamandır hayatımda bu adam..
37 yaşındayım,yaklaşık 15 yıldır iş hayatındayım ve çalışıyorum..
sorun şu diyerek başlayayım,
tamamen anlayıştan uzak,merhametsiz,vicdansız,umursamayan,değersizleştiren,tabiri caizse hayatımı cehenneme çeviren bir adamın kıskacındayım.
bunları söylerken elbet yaşayanlar vardır,bir yandan da inanılmaz duygusal olabilen,düşünceli,sevgi dolu,evinden başka hiçbiryerde gözü olmayan,istediğinde süper baba ve koca olan da bir adam...
bu çelişkinin nedeni tabiki de son dönemlerin popüler kişilik bozuklugu narsizim..
burda yıllarca konu açtım,kah boşanmaya karar verdim,kah sevgi pıtırcığı oldum..ama şu var 10 yıllık evliliğime dönüp baktıgımda çoğunluğun kavgayla geçtiği,huzursuz,mutsuz ve en önemlisi kavga konuları hatırlanmasa bile yaşatılan hisssin asla unutulmadığı bir evlilik..
size ne yapmalıyım diye sormayacagım aslında çünkü cevabı biliyorum,
sadece özellikle çocuklu boşanan hanımlardan örnekler duymak istiyorum..
kızım küçük ama bir çok olayda konu hakkında yorum yapabilecek düzeyde
sen sus baba,sen cevap verme anne,biraz sakinleşin vs.vs.tabi şahit oldukları olmadıklarının %10u.
ama çevreden gördüğü duyduğu kadarıyla boşanma konusunda çok ürkek,aramızda tartışma çıkmaması için bazen direksiyonu bile ele alıyor siz kavga edip boşanırsanız ben ikinizi aynı anda göremem,beraber aile etkınlıklerı yapamayız gibi...
bu arada aile etkinliği konusunda iyiyizdir,beraber gezeriz,evde oyun oynarız,kavga etmediği zamanlarda uyumlu olabiliyor..
bundan kızımı yoksun bırakmak şuan için bencillik mi acaba diye düşünüyorum..
biraz daha beklesem ve kızım en azından eve anahtarla kendi girebilecek kadar bagımsızlaşsa ve öyle mi ayrılsam diyorum..kızıma babannesi bakıyor çünkü okuldan sonra,yani şuan boşanmış olsak hertürlü bağım olmak zorunda.en azından annesiyle..
kafam çok karışık...
toparlamam gerekirse
narsist kişilik bozukluğu olan,benı yanlızlastırmaya çalışan(aile hariç),tek başıma biyere gitme fikrine bile müthiş karşı çıkan,psikolojik şiddet konusunda çok cömert,her an kontrolcü,acımasızca eleştirip,kalp kırmayı umursamayan,bana bunu yapma hoşlanmıyorum dediğimde senın hoşlanmamandan banane ben böyleyim,yine böyle yaparım ben diyebilcek kadar bencil bir adam,
şuan mı terkedilmeli?
yoksa çocuğn az da büyümesi mi beklenmeli?
hakkınızı helal edin 10 yılda okadar çok ama okadar çok konu var ki,hiç detaya girmeden yüzeysel geçiyorum..
siz anneler,ruh hastası kocalarınızı bırakmak için çocuğunuuzn bırazda olsa bagımsızlıgını kazanmasını beklediniz mi?
teşekkürler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?