- 13 Eylül 2018
- 1.710
- 2.694
- 133
- Konu Sahibi Maariftakvimi
-
- #1
Herkese hayırli aksamlar hayirli ramazanlar
Daha önce açtığım konuya denk gelen olduysa ailevi ilişkilerimizin kardeş bağlarımızın çok kuvvetli olmadığından muzdarip olduğumu bunun için üzüldüğümu bilen vardır.
Is yeri iliskilerindede yakın diyebilecegim pek kimse kalmadı ya is yerinin baska subelerine gectiler yada tayin alıp gittiler is yerinde sosyal hayatta aile hayatında bildiginiz yalnızlığın zivesini görmüş bulundum
Bugün öyle can sıkintısında instada dolaşiyordum bi arkadaşımın eski stoylerine eski paylasımlarına baktım arkadaşım evli ve iki çocuk annesi eşini çok seviyor ama yeri geldi eşiylede eşinin ailesiylede ciddi sorunları oldu hatta boşanmanın eşiğinden dönüldü
Herkesin olduğu onun kendi ailesindede bir takım sıkıntıları oldu bir dönem yani ozetle çokta pırıl pırıl sorunsuz bi hayatta yasamiyor oda ama baktımda çocuklarıyla olan fotograflarında o kadar mutlu ki resmen gözleri mutluluktan ışıldıyor yüzünde samimi bir gülümseme öyle hoşuma gittiki hesabın ilk açıldigi tarihten son güne kadar paylaşımlara baktım
Sonra bi arkadasa daha baktım asker eşi iki çocuğu var ve hep esinden uzakta ve neredeyse çocukların tüm sorumlulukları kendidinde ve çalısan bi anne bunca yorgunluga ragmen onunda cocuklariyla olan resimlerindeki mutluluk çok guzel ben böyle böyle derken tüm gün hesabımdaki evli arkadaslarıma baktım evet evliliği hep isteyen biri oldum ama....
İLK DEFA hayatımda ilk defa keşke anne olsaydım belki bende kendi dünyamda çocuklarımla kendi yuvamda mutlu olur beni umursamayan insanlardan dolayı yalnızlığımdan dolayı üzülmezdim.
Mesela bazen ay geçer ablam aramazsam aramaz hiç aramiyorsun deyince inan çocuklardan kendimi bile görmeye zamanım olmuyor der
Bugün mesela kardesimi aradım nöbet çıkışiydi extra isler çıktıgi icin eve gec gitmistir iftara kalkamaz diye arayayim dedim telefonu acar acmaz öylesine aradigimi düşünüp ben daha iftar etmedim hele bi bekleseydin iftar etseydim dedi
Git gide yalnızlığım o kadar ağır basmaya başlıyor ki kendimi o yalnızlığın altında eziliyor gibi hissediyorum
Kızlar lutfen kusura bakmsyın gercekten karamsar konular açmak istemiyorum ama bunlarıda konusup paylasabilecegim yakınlıkta kimsem yok
Bu gün ilk defa keşke anneligi yaşasam evlat sevgisiyle mutlu olsam aile hayatında hizuru mutluluğu bulup bende başkalarindan beklentiyi kessem diye düşündüm ama düsunekte istemekte hicbirseyi degistirmiyor maalesef bunu söylemek bile istemiyorum hani insan bazıvseyleri hisseder ya ben hicbirzaman anne olamayacagımida hissediyorum
Daha önce açtığım konuya denk gelen olduysa ailevi ilişkilerimizin kardeş bağlarımızın çok kuvvetli olmadığından muzdarip olduğumu bunun için üzüldüğümu bilen vardır.
Is yeri iliskilerindede yakın diyebilecegim pek kimse kalmadı ya is yerinin baska subelerine gectiler yada tayin alıp gittiler is yerinde sosyal hayatta aile hayatında bildiginiz yalnızlığın zivesini görmüş bulundum
Bugün öyle can sıkintısında instada dolaşiyordum bi arkadaşımın eski stoylerine eski paylasımlarına baktım arkadaşım evli ve iki çocuk annesi eşini çok seviyor ama yeri geldi eşiylede eşinin ailesiylede ciddi sorunları oldu hatta boşanmanın eşiğinden dönüldü
Herkesin olduğu onun kendi ailesindede bir takım sıkıntıları oldu bir dönem yani ozetle çokta pırıl pırıl sorunsuz bi hayatta yasamiyor oda ama baktımda çocuklarıyla olan fotograflarında o kadar mutlu ki resmen gözleri mutluluktan ışıldıyor yüzünde samimi bir gülümseme öyle hoşuma gittiki hesabın ilk açıldigi tarihten son güne kadar paylaşımlara baktım
Sonra bi arkadasa daha baktım asker eşi iki çocuğu var ve hep esinden uzakta ve neredeyse çocukların tüm sorumlulukları kendidinde ve çalısan bi anne bunca yorgunluga ragmen onunda cocuklariyla olan resimlerindeki mutluluk çok guzel ben böyle böyle derken tüm gün hesabımdaki evli arkadaslarıma baktım evet evliliği hep isteyen biri oldum ama....
İLK DEFA hayatımda ilk defa keşke anne olsaydım belki bende kendi dünyamda çocuklarımla kendi yuvamda mutlu olur beni umursamayan insanlardan dolayı yalnızlığımdan dolayı üzülmezdim.
Mesela bazen ay geçer ablam aramazsam aramaz hiç aramiyorsun deyince inan çocuklardan kendimi bile görmeye zamanım olmuyor der
Bugün mesela kardesimi aradım nöbet çıkışiydi extra isler çıktıgi icin eve gec gitmistir iftara kalkamaz diye arayayim dedim telefonu acar acmaz öylesine aradigimi düşünüp ben daha iftar etmedim hele bi bekleseydin iftar etseydim dedi
Git gide yalnızlığım o kadar ağır basmaya başlıyor ki kendimi o yalnızlığın altında eziliyor gibi hissediyorum
Kızlar lutfen kusura bakmsyın gercekten karamsar konular açmak istemiyorum ama bunlarıda konusup paylasabilecegim yakınlıkta kimsem yok
Bu gün ilk defa keşke anneligi yaşasam evlat sevgisiyle mutlu olsam aile hayatında hizuru mutluluğu bulup bende başkalarindan beklentiyi kessem diye düşündüm ama düsunekte istemekte hicbirseyi degistirmiyor maalesef bunu söylemek bile istemiyorum hani insan bazıvseyleri hisseder ya ben hicbirzaman anne olamayacagımida hissediyorum