Hayatım zindana dönmüş

Ben kolejden mezun oldukdan sonra iş bulamıyordum artık ailemden başka arkadaşım hemen hemen yokdu. Çok monoton olmuşdum. Sanki dünyadan haberim yokmuş gibi her şeyden ve her kesden geri kalmışım gibi. Dışarı çıkdığimdan insanlardan korkuyordum sanki biri bir şey diyecek bir şey olcak diye şimdi insanlar benden korkuyordur kaydirigubbakcemile3 Çalışmak istiyorum kendi ayaklarım üstünde durmak istiyorum diye bas bas bağırmak istiyordum. İş bulunca hemen çalışmaya başladım çok Şükür iyi arkadaşlar edindim. Çalışdıkca sankin şehirimin yani Bakümün her iş yerinden tanıdıklarım oldu. Bu yıl üniversiteyide kazandım. Okuyorum çalışıyorum zaman bulsam kurslarada gidecem ama vakit bulamıyorum.
Sana da tavsiyem bir önce işe başla universiteyi yeni bitirmiş talebeler gibi. Başaracağından eminim. Hadi görelim seni :lepi:
 
Sİmgecim yaşadığın sıkıntıların bir çoğunda sana teşhis konulan sosyal fobi var, fakat bunun böyle olmasına etkenlerden biride ailen. Muhafazakar aileler özellikle kız çocuklarını aşırı korumaya alıyorlar. Aman oraya gitme erkek var, aman öyle yapma vb...Hal böyle olunca hem yapından kaynaklı, hemde ailenin baskısı seni iyice içine kapanmana neden olmuş. Kendini izole etmişsin herşeyden. Aslında çabalamamışsında. Biraz çabalasan belki bişeyler yoluna girecekti hayatında. Çok güzel bir ifadeyle anlatmışsın kendini.
Bazı şeyler için geç değilsin aslında, yaşayamadıklarını yaşamalısın, sosyal etkinlikler snein için en uygun olanı, çabalamalısın değişmek için..
 

evt herhangi biriyle kuzenimle yada komşumla bir yere kadar birşeyler paylaşmak zor değil.bunu zaman zaman yapıyorum zaten,ama ruh halime göre de değişiyor.mesela komşumuz birgün beni fazla konuşkan gördüyse diğer gün yanına bile çıkmıyorum.selam vermek bile zor geliyo.ruh halim çok değişiyor.ve bu kişilerle bir yere kadar paylaşımda bulunabiliyosun.arkadaşlık çok başka.ama epeydir bana uzak. bazen benden herkesin kaçtığını kimsenin arkadaşlık etmek istemediğini düşünüyorum,oysaki arkadaşlık etmek için ortak yaşantılar gerek.paylaşım gerek.ben bunlardan kaçıyorum.söyleyecek anlatacak birşeyim yokmuş gibi arayı hep uzak tutuyorum.ama gerçekten anlatacak birşeylerim olmuyorki ( bununla da dalga geçilmesini istemiyorum yediremem kendime ve yediremiyorum.sonrasında yalnız kalıyorum.
 

evt kişiliğim kendi ellerimde değil onların ellerinde şekillendirilmeye çalışılıyordu.ben kız çocuğu olduğum için üzerimdeki baskı çok daha fazlaydı.aynı yanlış tavırlar hala geçerli.eksiği yok fazlası var.
ben çabalamadım işin kolayına kaçtım belki içime kapanmak insanalrdan kaçmak bana daha cazip geldi mücadele etmektense çünkü kolayı buydu o an için.çırpındım çok karşı karşıya geldim onlarla ama değiştiremedim .düşünvcelerinde zerre kadar etkim olmadı.ve yeterince bilinçli dğeildim,zamanla nasılsa geçeceğini düşünüyordum.cesur değildim biraz da gözükara olmak gerekti.şimdi sanki iş işten geçti gibi geliyor bana,korkularımın üzerine giderken eskisinden daha fazla ürküyorum.bazen düşünüyorum bırakayım öyle kalsın..hayat öyle yada böyle bir şekilde devam ediyor.sonra huzursuz oluyorum hayır bu ben bu kadar zayıf olamam,bu kadar güçsüz görünemem.kabul edemem.değişmeliyim.yani hep bir savaş veriyorum içimde.
 

evt canm hiç arkadşaım yok.

ve ben bu yenilgiyi kabullenemiyorum.

onun hiç arkadaşı yokki,sürekli evde,demelerini gururuma yediremiyorum.biliyorum arkamdan böyle söylüyorlar hissediyorum hem bakışlardan hem imalı sözlerden.

hep heyecanlıyım.hep paniğim.

tedaviyi denedim.ama iyibir psikiyatristbulamadım,burada çok fazla alternatif yok ve açıkçası biraz da bu iş maddiyata bakıyor.artık ilaç kullanarak tedavi olmak da istemiyorum zaten kilo yapıyor kilo problemim var
 
Hangi şehirde yaşıyorsun, artık çoğu yerde özel klinikler SGK ile anlaşmalı oluyorlar, psikolojik tedavini daha rahat olabilirsin..
 

canım benim ilk senem olduğu için bocalamıştım ben,bir de köy okulu olduğundan çalıştığım yer öğrencilerin seviyesi çok kötüydü öğrencilik yılalrımın üzerinden de seneler geçmiş bir de üzerine sosyal fobi işte..gerisini sen düşün..

başaramayacağımdan korkuyorum.öyle zor geliyor ki.oysaki beğenmediğim istemediğim anda bırakabilirim.ama işte.o başlangıcı yapmak çok zor geliyor.bazen neden okudumki diyorum ( insan tek başına hiçbir sorunun altından kalkamıyormuş bunu anladım..
 
off offf..günlük rutin işleri bile halledemiyorum ben zaman zaman.bir devlet dairesine gittiğimde afallıyorum mesela,işlerimi nasıl halledeceğimi bilemiyorum yanımda bir yol gösteren olmazsa.bu yüzden kendimi dağ başında bir başına yetişmiş gibi görmem..

bunları yazarken yerin dibine giriyorum..
 
biraz da tembellik mi var?

yani sanki işi istediğimde bırakabilirim,
aileme maddi olarak yük değilim vs gibi cümleler var yazdıklarınızda.
aileniz de anlayışlıysa, sizin çalışmamanız evlenip evlenmemeniz onları çok üzmüyorsa,
tek başına evde yaşayıp gitmek rahat geliyor olabilir bilinçaltınızda.
hayattaki gerçek kaygılar harekete geçirir insanları.
birazcık da bu yönden bakın bence.
diğer cevabımı da görmüşsündür umarım, kesinlikle olumsuz değerlendirmeni istemem.
 
simge8200 .!.:
tedaviyi denedim.ama iyibir psikiyatristbulamadım,burada çok fazla alternatif yok ve açıkçası biraz da bu iş maddiyata bakıyor.artık ilaç kullanarak tedavi olmak da istemiyorum zaten kilo yapıyor kilo problemim var
Genişletmek için tıkla...

yasadıgınız sehır neresı bılemem ama
en kotu psıkıyatr bıle sızın kendı kendınızı yemenıze az da olsa engel olacaktır
ayrıca tek sorununuz kılo sorunu olsun
bır an evvel destek almaya baslayarak cozume ulasabılecegınızı dusunuyorum
 

o istediğimde bırakabilirim demem senason arkadaşımıza cevabımdı.yani kadrolu öğretmen dğeilim sonuçta,ücretlibaşladığım zaman eğer çok sıkılırsam vs.. bırakabilirim de ücretli öğretmen devam etmek zorunda değil.istediğin an bırakabiliyosun.bunu kastetmiştim.yani buna rağmen iş fikri ürkütüyor dedim.yoksa herhangi bir işten yorulup bırakmak değil.
 
Bak canım eve kapanıp yenemezsin bu korkunu..
Bende gençken aynı senin gibiydim çok çekingendim ama yinede insanlardan kaçmıyordum yanına gidiyordum sürekli..Benim arkadaşlarım vardı..sadece yabancı insanlarla konuşamıyordum.
sonra evlendim dahada kötü oldum herkez yabancıydı eşimin arkadaşlarına gidiyorduk bir tek söz dahi konuşmadan eve geliyordum..Onlar eşime senin eşinin dilimi yok hiç konuşmuyor derlerdi gülerlerdi ben sonra bütün gece ağlardım ama eşim bana hep destek oldu..konuşucak bir şey bulamıyordumki bir şey bilmiyordum sanki o zamanlar..sonra çok sürmedi alıştım ama mücadele verdim baya birde eşim bana kitap aldı sayılarca kitap okudum şimdi herkesten önce söze başlarım sanki o insan değilim
Biliyorum sende başarırsın buna hiç şüphe yok... birde senin elinde öğretmenlik gibi güzel onurlu meslek var çok çalış atan yer değiştir mesleğine başla.. birde hemen insanların içine karış evde oturma mesela kursa falan gidebilirsin öyle ortamdada güzel arkadaşlıklar oluyor..hadi canım kır kabuğunu bir an önce hayatın tadını çıkarmaya bak yerimseniben opuyorumnanaktan
 

cnm tşk ederim.kendinden örnek vererek ankatınca kendimi yalnız hissetmiyorum,eşinin sana bu anlamda destek olması dainan çok hoşuma gitti biliyomusun.bunu söylemek istedim.belki bi an için yitirdiğini düşündüğün özgüvenini seni yermek yerine tekrar kazanman için elinden geleni yapmış.:1hug:
 
simge canım mesleğin çok güzel.kpss yi aştın mı seni kimse tutamaz ama Anadoluda küçük bir şehirden başlasan senin için daha iyi olur.
oraların insanı çok samimi insanı sorgulamadan kabul ediyor
 
Özgüven eksikliği var sanırım aile de destek olmamış bu konuda.
Artık şimdiye kadar olan oldu bundan sonrası için hayatınızı böyle geçirmemek için radikal kararlar almak lazım.
Çok çalışıp mesleğe atıldığınızda zaten kendi ayaklarınız üzerinde durma zorunluluğu yavaş yavaş açar.
Kararlı olun ve kendinize güvenin.vereliniortak
gerisi gelir nasılsa.
her zaman insanın yanında ailesi olmayacaktır.
 

seni çok iyi anladımm canım benim..bazen bu sorunalrı ben ble yaşıyorum ruh halimd degişirrr arada birr çok samimi arkadaşımlaa biğün çok konulşurum diger günn daha vev veseliyim mesela..bak arkadaşım hi çyok demee oldu bileeeolumunekankayizsmile

gerçeketen çokk içten anlatılmış..samimii:lepi:
 
evet melankoli çok güzel anlatmış.ne mutlu ona hayatında böyle bir eşe sahip.inşallah allah bana da nasip eder.

ben çok suskun değilim.konuşuyorum fakat,sonrasında bazen boş konuştuğumu yani,ordaki boşluğumu doldurmak için konuştuğumu düşünüyorum.siyasi,tarihi,,güncel konulara girmek bildiklerimi tartışarak savunmak isterim.
 
arkadaşlar bi cesaret şimdi ücretli öğretmenliğe başvurmayı istiyorum.büyük ihtimal çıkmayacak ama hiç olmazsa bu suçluluk duygusundan kurtarır beni şimdilik atanana kadar.
ama işin doğrusu nasıl başvurucam nasıl yapıcam bilmiyorum,il millieğitime gittiğimde öylece kalıyorum nereye gidicem kime sorucam.annemi yanımda götürmekten de bıktım artk..offf ki offf.nasıl derim bunu sizden başkasına.:gitme:
 


bi adım atmaya çaılşş yada kafana göre davran en azındann..kalbini ve beynini dinle...bayanssulusmile
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
hayatım bomboş 3 senedir depresyondayım
Yorumlar
14
Görüntüleme
876
Dead Cell
  • Kilitli
Hayatımda ilk kez çaresizim
2 3 4
Yorumlar
74
Görüntüleme
2K
cileklipasta95
C
K
Resmi olarak tukendim
Yorumlar
12
Görüntüleme
826
Gocmenturna
G
K
Bir derdim var
2
Yorumlar
36
Görüntüleme
1K
kadersiz9076
K
I
5 yıllık sevgilim ve ailemle olan karmasik durumum.. sizce nasil ilerlemeliyim?
Yorumlar
19
Görüntüleme
1K
yumiyum00
Y
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…