Herkese merhaba. Canim cok sıkkın. Hayatim o kadar karısık ki artık cok yoruldum. Nerden baslasam bilmiyorum. Ailemle birlikte yurtdisinda yasiyorum 7 senedir. 18 yasindayim. 2 kardesim var. Babam 13 senedir burda bizi 6 sene boyunca getirmedi buraya sonradan anladik ki onun one surdugu yasal islemler yuzunden degil de kendi istegiyle getirmemis. Hep sacma sapan bahaneler uydurmus meger. Ben kendimi bildim bileli annem vardi yanimda. Hep bizim icin cabaladi. Bazen dusunuyorum bi insan bunca seye ragmen nasil ayakta kalabilir. Nasil bu kadar guclu olur... Canim annem.. Bir keresinde hatirliyorum Turkiye'deydik o zaman 7-8 yaslarindaydim disarda arkadasimla oynarken salatalik yiyordu canim cekti kosup eve baktim salatalik yok anneme soylemistim son parasiyla sadece 1 lirayla gidip bana salatalik almisti. Cok sıkıntılar cekti annem. Allahtan anneannem ve dedem vardi yanimizda. Bunlari dusununce babama oyle kiziyorum ki. Neden bizim de normal bi hayatimiz olmadi? Niye hep sıkıntı cektik onun yuzunden. Bizi buraya getirecegi zaman annem ne umutlarla gelmisti. Ama kursagımızda kaldı. Babam yine bi belaya bulasıp hapise girdi 3 sene boyunca yine cok sıkıntılar cektik. Annem calısmaya basladı. Sıkıntıdan cok zayıfladı. Hapisten cıktı babam simdi de Turkiye'ye gonderilme riski var. Ocakta mahkemesi var ya gonderirlerse? Biz burda bi hayat kurduk o orda ne yapar perisan olur... Onun bizi dusunmedigi kadar biz onu dusunuyoruz. Akılsız basının cefasını hep biz cektik. O hapisteyken hayatımda girmek istemeyecegim ortamlara girdim, dunyanin yukunu ustlendim. Hayatimda hic arkamda babam var deyip rahat edemedim. Baba kelimesi bircok insan icin cok buyuk anlamlar icerir ama benim icin hic bi anlam ifade etmiyor. Babam hic siginabilecegim bi liman olmadi. Hep kendi isimi kendim halletmek zorunda kaldim. Psikolojim bozuldu. Epilepsi hastasi oldum. Ona o kadar kiziyorum ki.
Dun annemle bu mahkeme konusunu konusuyorduk. Sinirlendim bayildim yine. Telefonda konusurken oldu bu. Sesim gidince cok korkmus annem kardesimle birlikte benim oldugum sehire geldiler hemen. Ben baska bi sehirde universite okuyorum 1 saat uzaklik var aramizda. Sonra birlikte eve donduk. Bide o halde anneme o kadar kizdim bagirdim. Niye geliyosun bu bana hergun oluyor falan dedim. O kadar vicdan azabi cekiyorum ki.. Agliyorum suan. Hep yapmak istemedigim seyleri yapiyorum. Sonra herkesten cok aci cekiyorum. 1.5 senelik iliskim var. Sevgilim Turkiye'de. O kadar iyi ki. Onu haketmiyorum bile. Hep uzuyorum mutlu edemedigimi dusunuyorum. Ayrilmak istiyorum bazen yaptiklarimi haketmiyor ama onsuz yasayamam. Cok seviyorum onu. Onsuz tam bi ölü olurum. Ona o kadar cok ihtiyacim var ki. Keske yanimda olsaydi. Bir kez olsun sarilip unutsaydim tum dertlerimi. O kadar ozledim ki onu. Cok gucsuz hissediyorum. Cektigim aciyi tarif edemiyorum. En cokta anneme uzuluyorum. Ben uzulmeye raziyim ama annemin uzulmesine dayanamiyorum. Ama ne tuhaf ki onu uzenlerden biri de benim.. Sadece onu degil ki herkesi uzuyorum. Kendimde degilim. Icimde hep bitmek bilmeyen bi ofke var. Kuzenlerimin, arkadaslarimin hayatina bakip imreniyorum. Hepsi o kadar huzurlu ki. Anneleri babalari yaninda. Normal bi hayatlari var. Duzgun bi babalari var. Cok mutlular. Ben burda yalnizlik icindeyim. Babamin dengesizlikleri yuzunden. Turkiye'de barinamadi buraya geldi. Biz geldikten sonra geri donmemiz icin baski yapti. Sonra kendisi donmek istedi annem istemedi. En basindan hayatimizi mahvetti. Neler yasadigimin cogu icimde sakli. Kisacasi karmakarisik bi hayatim var. Cok yorucu. Yinede sukurler olsun diyorum ama bazen ölmek kurtulus gibi geliyor ordan oraya sürüklenmektense. Olmek icin dua ediyorum bazen. Derslerim cok kotulesti. Sinavlardan gecemiyorum. Calisiyorum ama olmuyor kafamin bi kosesinde bu dusunceler varken ne yapsam olmuyor. Eskisi gibi degilim artik. Cok uzun yazdim ama kimseyle konusamiyorum bunlari hep icime atiyorum yazip rahatlamak istedim. Bu hayat boyleyken kafayi yememek elde mi sizce? Ne yapacagimi ne dusunecegimi bilmiyorum artik.. Sadece cok yorgun hissediyorum. Ve son bisey, kol kanat geremeyeceginiz bi cocugu dunyaya getirmeyin lutfen. Okudugunuz icin hepinize tesekkur ederim.
Dun annemle bu mahkeme konusunu konusuyorduk. Sinirlendim bayildim yine. Telefonda konusurken oldu bu. Sesim gidince cok korkmus annem kardesimle birlikte benim oldugum sehire geldiler hemen. Ben baska bi sehirde universite okuyorum 1 saat uzaklik var aramizda. Sonra birlikte eve donduk. Bide o halde anneme o kadar kizdim bagirdim. Niye geliyosun bu bana hergun oluyor falan dedim. O kadar vicdan azabi cekiyorum ki.. Agliyorum suan. Hep yapmak istemedigim seyleri yapiyorum. Sonra herkesten cok aci cekiyorum. 1.5 senelik iliskim var. Sevgilim Turkiye'de. O kadar iyi ki. Onu haketmiyorum bile. Hep uzuyorum mutlu edemedigimi dusunuyorum. Ayrilmak istiyorum bazen yaptiklarimi haketmiyor ama onsuz yasayamam. Cok seviyorum onu. Onsuz tam bi ölü olurum. Ona o kadar cok ihtiyacim var ki. Keske yanimda olsaydi. Bir kez olsun sarilip unutsaydim tum dertlerimi. O kadar ozledim ki onu. Cok gucsuz hissediyorum. Cektigim aciyi tarif edemiyorum. En cokta anneme uzuluyorum. Ben uzulmeye raziyim ama annemin uzulmesine dayanamiyorum. Ama ne tuhaf ki onu uzenlerden biri de benim.. Sadece onu degil ki herkesi uzuyorum. Kendimde degilim. Icimde hep bitmek bilmeyen bi ofke var. Kuzenlerimin, arkadaslarimin hayatina bakip imreniyorum. Hepsi o kadar huzurlu ki. Anneleri babalari yaninda. Normal bi hayatlari var. Duzgun bi babalari var. Cok mutlular. Ben burda yalnizlik icindeyim. Babamin dengesizlikleri yuzunden. Turkiye'de barinamadi buraya geldi. Biz geldikten sonra geri donmemiz icin baski yapti. Sonra kendisi donmek istedi annem istemedi. En basindan hayatimizi mahvetti. Neler yasadigimin cogu icimde sakli. Kisacasi karmakarisik bi hayatim var. Cok yorucu. Yinede sukurler olsun diyorum ama bazen ölmek kurtulus gibi geliyor ordan oraya sürüklenmektense. Olmek icin dua ediyorum bazen. Derslerim cok kotulesti. Sinavlardan gecemiyorum. Calisiyorum ama olmuyor kafamin bi kosesinde bu dusunceler varken ne yapsam olmuyor. Eskisi gibi degilim artik. Cok uzun yazdim ama kimseyle konusamiyorum bunlari hep icime atiyorum yazip rahatlamak istedim. Bu hayat boyleyken kafayi yememek elde mi sizce? Ne yapacagimi ne dusunecegimi bilmiyorum artik.. Sadece cok yorgun hissediyorum. Ve son bisey, kol kanat geremeyeceginiz bi cocugu dunyaya getirmeyin lutfen. Okudugunuz icin hepinize tesekkur ederim.
