- 23 Temmuz 2017
- 106
- 54
- 13
Merhaba
Paylaşmak güzel birşey ben de yalnız olduğum için fikir almak istedim
Şimdiye kadar daha büyük sorunlar yıkımlar yaşadım kendimden nefret ettim Vs ama şu an antidepresandan sanırım sevgilim bana berbat davrandığı halde kuş gibi hafifim çünkü aşık oldum bi hatam günahım yok. Ben elimden geleni yaptım. Ve iyi olmak istiyorum.
24 yaşında tıp fak. 3.sınıf öğrencisiyim. Halime şükrediyorum o kadar delirtecek şeyleri düşündüm ki bu güne kadar.. şu an düşündüğüm ise başarılı olmak için ne yapabilirim.
Bundan çok utandığım için neden bu kadar kaldığımı söylemek istiyorum birinci sınıfta ergen ben arkadaşsızlık derdine düştüm sonra aile içi ve dershanedeki hocanın asılma durumlarını atlatamadım psikolojim çok bozuldu aileme hiç birşey kaldım falan diyemedim. Sonra tekrar 1i okudum ilk 15teydim
2.sınıfa geçmeden bir gün önce pazar ben vay be ilk ona gircem ineklicem derken minik meleğim o zaman 7 yaşındaki kız kardeşimin beyni benim zorla götürdüğüm özel havuzda virüs kaptı. Annem beni suçladı.sabah 8-5 okula gittim gece 12ye kadar hastanede kaldım Ve ben derslerde korkudan ağlamaya başladım. Kendimde hastalık bulmaya başladım zona geçirdim Bir sene okulu astım. (2nin ilk haftası sevgilimle şans eseri mikroskoplarımız yan yanaydı dert yanıyordum ağlayarak derste öyle tanıştık) 2yi 2nci okuduğumda geçtim 50. Falan olarak
3.de ben aptallık ettim sınıfı geçemedim kendime kızıyorum hayatla okulu ayıramıyorum valla okul kolay hayat zor insanların babası ölüyor kalmıyor ben deli gibi kafamdakiler yüzünden psikiyatra gidiyorum. Beynimden nefret ediyordum ( Thanx antidepresanım!)
Bu sene doktor olmam gerekiyordu. Bu canımı çok sıkıyor. Hiç bir arkadaşım yok kaldığım için, sevgilimleydim hep ama o şu an çok bencil. İletişimimiz koptu. Ailemle çok şükür artık iyiyim iyi ebeveynler artık onları da büyüttüm :)
İnternette eski arkadaşlarıma bakıyorum meslek sahibi olmuşlar ya da evlilik konusunda adım atmışlar ben birşeyler başaramamış gibi hissediyorum.
İyiyim vay be desem de yine de çok korkuyorum.. Şu an istediğim çok başarılı olup okulu çok iyi bitirip bir köpek sahiplenip huzur dolu doktor olmak. Çocukça belki sevgilim de büyümediğimi söyler.. Bir gün hayatımda biri ebediyen olsun isteyeceğim biri olsun isterim evet ama şu an çok yoruldum sanırım bu konuda. İngilizce çalışmam gerek ders çalışmam gerek. Of. Dertleşmek istedim
Karmaşık ve uzun oldu affedin
Çok teşekkürler
Paylaşmak güzel birşey ben de yalnız olduğum için fikir almak istedim
Şimdiye kadar daha büyük sorunlar yıkımlar yaşadım kendimden nefret ettim Vs ama şu an antidepresandan sanırım sevgilim bana berbat davrandığı halde kuş gibi hafifim çünkü aşık oldum bi hatam günahım yok. Ben elimden geleni yaptım. Ve iyi olmak istiyorum.
24 yaşında tıp fak. 3.sınıf öğrencisiyim. Halime şükrediyorum o kadar delirtecek şeyleri düşündüm ki bu güne kadar.. şu an düşündüğüm ise başarılı olmak için ne yapabilirim.
Bundan çok utandığım için neden bu kadar kaldığımı söylemek istiyorum birinci sınıfta ergen ben arkadaşsızlık derdine düştüm sonra aile içi ve dershanedeki hocanın asılma durumlarını atlatamadım psikolojim çok bozuldu aileme hiç birşey kaldım falan diyemedim. Sonra tekrar 1i okudum ilk 15teydim
2.sınıfa geçmeden bir gün önce pazar ben vay be ilk ona gircem ineklicem derken minik meleğim o zaman 7 yaşındaki kız kardeşimin beyni benim zorla götürdüğüm özel havuzda virüs kaptı. Annem beni suçladı.sabah 8-5 okula gittim gece 12ye kadar hastanede kaldım Ve ben derslerde korkudan ağlamaya başladım. Kendimde hastalık bulmaya başladım zona geçirdim Bir sene okulu astım. (2nin ilk haftası sevgilimle şans eseri mikroskoplarımız yan yanaydı dert yanıyordum ağlayarak derste öyle tanıştık) 2yi 2nci okuduğumda geçtim 50. Falan olarak
3.de ben aptallık ettim sınıfı geçemedim kendime kızıyorum hayatla okulu ayıramıyorum valla okul kolay hayat zor insanların babası ölüyor kalmıyor ben deli gibi kafamdakiler yüzünden psikiyatra gidiyorum. Beynimden nefret ediyordum ( Thanx antidepresanım!)
Bu sene doktor olmam gerekiyordu. Bu canımı çok sıkıyor. Hiç bir arkadaşım yok kaldığım için, sevgilimleydim hep ama o şu an çok bencil. İletişimimiz koptu. Ailemle çok şükür artık iyiyim iyi ebeveynler artık onları da büyüttüm :)
İnternette eski arkadaşlarıma bakıyorum meslek sahibi olmuşlar ya da evlilik konusunda adım atmışlar ben birşeyler başaramamış gibi hissediyorum.
İyiyim vay be desem de yine de çok korkuyorum.. Şu an istediğim çok başarılı olup okulu çok iyi bitirip bir köpek sahiplenip huzur dolu doktor olmak. Çocukça belki sevgilim de büyümediğimi söyler.. Bir gün hayatımda biri ebediyen olsun isteyeceğim biri olsun isterim evet ama şu an çok yoruldum sanırım bu konuda. İngilizce çalışmam gerek ders çalışmam gerek. Of. Dertleşmek istedim
Karmaşık ve uzun oldu affedin
Çok teşekkürler