Hasta yakını olmak

gunesvemai .!.:

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Genişletmek için tıkla...