Öncelikle herkese merhaba, yeni yılınız kutlu olsun. Eski üyelerdendim ve derdimi paylaşmak için bu hesabı açtım yoksa çıldıracağım, biraz uzun olabilir umarım okursunuz şimdiden teşekkürler.
10 aylık evliyim, 9 aylıkta hamileyim. Eşimle birbirimize aşık olarak biraz da ani denebilecek bir kararla evlendik. Ben ailenin tek çocuğuyum. Tek kız, tek torun, tek yeğen. Babam yok. Annem çalıştı, bana baktı okuttu büyüttü tek başına Allah razı olsun. zaten 4 kişilik bir aileyiz ve evliliğe tamamen karşı bir ailem var. Bu yüzden olsa gerek ne evliliğimi ne eşimi bir türlü kabullenemediler, sevmediler, bana yakıştırmadılar. Ben 2 eşim 1 üni. mezunu. Ailemin maddi durumu fena değildir. Eşimin ise tam tersi ama beni mutlu etmek için elinden geleni yapar, yaptı. Düğünü, eşya vs. her şeyi eşim yaptı. Düğün hazırlığı aşamasında ne kendi ailemi ne onun ailesini karıştırmadık her şeyi kendimiz yaptık. Ailem çeyizimi, halı ve perdelerimi aldı ama sonra bu bile onlara çok geldi başıma kaktılar. Düğünde ailesinin durumundan ötürü pek altın takılmadı, kendi ailem de takmadı. Eşim doğulu ve onların çevresine göre bir düğün yapıldı. Zaten kendi memleketimde düğün yapsam akrabam yok kimse gelmezdi ben de çok umursamadım bu durumu açıkçası ama annem kendi memleketimizde de düğün yapılmasını bunu da erkek tarafının yapması gerektiğini aylarca dile getirdi sonra kendisi vazgeçti.
Eşimin şu an ataması yok ancak 2 iş birden yapıyor evde toplasan 3 gün durmuyor. Hiç bir şeyimi eksik etmez, gözümün içine bakar. Ailem eşimi ve ailesini çok küçümsediler ve bunu her halleriyle belli ettiler. Eşim neden doktor, avukat, mühendis olmadı?; neden evi yok? ; neden siyasetten anlamıyor?, neden bizi tatile götürmedi?; neden eşya alınırken götürmedik?, neden pırlanta set alınmadı?; neden düğün otelde olmadı?; neden neden neden... Beni o kadar huzursuz ediyor ki.
Doğum dolayısıyla 1buçuk ay önce buraya geldi, sıkılacağını ve kavga edeceğini biliyordum çünkü eşime sinir oluyor evde 2 gün görmesine rağmen sinirlenecek bir şeyler buldu( bazısı haklı çoğu haksız) çantasını topladı ve gitti. Doğuma da gelmeyeceğim dedi. Beni eşime ve eşimin ailesine karşı çok zor bir duruma düşürdü. Eşim tarz olarak biraz samimidir bu anneme batıyor. Aramızdaki hitap şekillerimize bile karışıyor. Kısacası aklınıza ne gelirse her ama her şeye laf söylüyor. Günlerce sabahlara kadar ağladım, eşime patladığım zamanlar oldu ama o da beni alttan aldı hep. 9 aylık hamile bir kadın, yalnız ve yaşadığı şehirde hiç kimsesi yok.
Yaz tatilinde ailemin yanına gittik ama kovulmaktan beter olduk. Hemen her şeye sinirleniyorlar ve tahammülleri sıfır, eşimin yüzüne bakmadılar kendimizi eve zor attık, eşim bir daha asla gitmeyeceğim dedi. Annem ona anne dememesini, onun annem için hiç bir şeyi olmadığını, umurunda olmadığını vs.. sık sık dile getirdi. Eşimi ezdi ve küçümsedi eşim de kendini ezdirmek istemedi bu seferde ukala , her şeye cevap
veriyor oldu.( Ben bunlar olurken hamileyim hala 3-4 aylık.)
Arkadaşlarıyla buluştuğu zaman dolduruşa geldi ve evi eşimle bana zindan etti suratı ve laflarıyla yok onun çocuğu doktor şunun bebesi atanmış deyip eşimi de çökertti. Ben evlenmeyi düşünmüyormuşum neden evlenmişim?; onun planları varmış yurt dışına falan gitmek istiyormuş benimle bu planları mahfetmişim; herkese böyle söylüyor. Ama aşık oldum ve evlendim bu suç mu? Annemlerden hiç bir yardım vs. almıyorum, hiç bir şey istemiyorum, bir sorunum oldu mu anlatmıyorum, paraya ihtiyacım olsa asla belli etmiyorum, hastalığımı vs. asla belli etmiyorum çünkü evlenmeseydin, biz sana dedik, yakın evlenseydin vs. oluyor.
Eşim anneme birlikte yaşamayı da teklif etti ama annem bunu hakaret gibi algıladı. Yaşlanınca ben bakarım lafını bir küfür saydı ve bir ton laf saydı. Bunlara rağmen asla bir saygısızlık yapmadık, sürekli kavga çıkmasın diye alttan aldım, gizli köşelerde kimse görmesin diye ağladım.
Annem her gün aramamı bekliyor, arıyorum bir gün iyi bir gün kötü. Aramazsam meraklara giriyor, ölüyor, bitiyor. Bugün de aradım; yılbaşını kutlamak için sesi buz gibi. Yalnızlığından sürekli beni suçluyor. Ayağına taş değse ben ve evliliğim sorumlu. Ananem bugün bana hala ve hala ve ısrarla evlendiğimi hala kabullenemediklerini, içlerinin almadığını ; teyzem ise eşimin asil olmadığını düşünüyor. Doğumuma 5 veya 7 gün kaldı , biletini aldın mı anne diye sorduğumda yoo almadım daha böyle rahatım diyor.
Ben de kız annesi olacağım nasipse muhakkak kızlarımız, çocuklarımız için en iyisini isteriz, hayal ederiz ama ben eşimi severken, eşim bu kadar çabalarken, evimde mutluyken yine de bunları sürekli söyleyip sorun haline getirmek normal mi? Ben her tartışma sonrası psikolojik çöküntüye giriyorum, sürekli ağlıyorum, ister istemez eşime yansıtıyorum kavga ediyorum günlerce bazen haftalarca.
Ne yapmam gerektiğini nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Tarafsız ve beni tanımayan görüşlere ihtiyacım var şimdiden teşekkürler. Umarım okursunuz