Merhaba,
aranıza yeni katıldım ve bu ilk gönderim. 5,5 aylık hamileyim ve eşimle aramız çok kötü son 1-2 aydır. sebep eşimin ailesi. hamileliğim süresinde birçok sıkıntı yaşadım.önce ciddi bir kanama atlattım sonra amniyosenteze kadar giden testler falan. ama hiç birinde eşimin beni üzdüğü kadar üzülmedim. eşimin annesi oğlunu sürekli yanında tutmak isteyen biri,anlıyorum tabi onu da ama o kadar sorunlu birisi ki. geçimsiz bir insan.kendi kardeşleriyle annesiyle bile küsüp duruyor.kayınpederin akrabalarından bahsetmiyorum bile.ben bunca sıkıntı içerisindeyken onlar hala havadan nem kaparak bana kırılma bozulma derdindeler.üstelik kötü niyetli olmayan söylemlerimi bile bahane edip geçmiş olsun bile demediler. eşimi de etkiliyorlar. şuan bana o kadar soğuk davranıyor ki, evde benle konuşmuyor doğru dürüst. konuştuğunda da suratı asık ve iğneleyici şekilde cümleler çıkıyor ağzından çogu zaman. belki dozu fazla değil ama ailesinin yaptıkları anlatmakla bitmez. aslında ilk yıllarda eşim de onların hatalarının farkındaydı ve bana 'napıyım böyleler,değiştiremiyorum' diyordu ve o an ben herşeyi sineye çekebiliyordum.eşime değer verdiğim için ağzımı açıp onlara cevap bile vermedim bunca yıl boyunca.eşim de farkındaydı geçinmesi zor insanlar olduklarının. ama son 1 yıldır sürekli onları savunmaya geçti.hatta kendi ailesinin hatalarını ve açıklarını farkettikçe ( ki ben yüzüne vurmadığım halde) benim aileme saldırmaya başladı. bana soğuk davranmaya başladı.oysaki nasıl aşık olarak evlenmiştik. şimdi iki yabancı gibiyiz.evde benle konuşmayan insan, bir akşam annesi ile bir akşam ablası ile 1-2 saat telefonla konuşuyor.hiç boş bırakmıyorlar her gün biri arıyor.üstelik bu sorunlar yaşanmazken bu kadar sık aramazlardı. nolduysa son günlerde. eşim birkaç gün aramasın hemen bir bahane ile görümcem arayıp annesini aratıyor eşime. 6-7 yıldır duygu sömürüsü yapıp duruyorlar.eşim de dayanamıyor.tabii ki arayacak,elinden ne geliyorsa yapacak ama herşeyin bir dozu var. onlarla canım balımla konuşurken benimle sürekli azarlarcasına konuşması çok canımı yakıyor.üstelik karnımda çocuğunu taşıyor olmama rağmen hiç ama hiç umrunda değilim.resmen gözlerine perde inmiş gibi. ne yaptıysam olmadı. huyuna gittim olmadı,ağladım olmadı,sonra kızdım bağırıp çağırdım hiç olmadı.sakinleşip doğru düzgün konuştum 1-2 gün düzelir gibi olduk, yakınlaştık, ben yine huyuna gittim çünkü mutluydum içimden geliyordu derken yine aramalar başladı ve eşim eski haline döndü. kayınvalidem o kadar bencil ki kendi eşiyle sorun yaşadığında eşimi arayıp ona kusuyordu kinini. eşimi dolduruyordu ve eşim son 1-2 yıla kadar babasından nefret ediyordu. her seferinde onun babası olduğunu böyle düşünmesinin yanlış olduğunu söyledim ona.şuan babasıyla arası iyi ve onu bile kıskanıyor annesi. ne zaman biriyle sorun yaşasa hemen eşimi arayıp ağlıyor sızlıyor. eşim de o kadar saf ki, hiç hatalarını görmüyor.resmen gözü kör olmuş onların yaptığı yanlışlara karşı. ben o kadar üzülüyorum ki, bebeğimle konuşurdum 1-2 ay önce bile şuan içimden gelmiyor.onu da üzüyorum ama elimde değil. bu bebeği benden çok o istemişti ama şuan bir bebeği olduğunun; yeni bir ailesinin olduğunun farkında bile değil. çok çok mutlu bir evliliğmiz yoktu zaten hiç bir zaman, bir de böyle karnımda çocukla ortada kalmışlık hissi eklenince... boşanmayı düşünüyorum çünkü hergün çok üzülüyorum. uzak kalırsam mutlu olamayacağım ama en azından 2. sınıf muamelesine şahit olmayacağım... ne yapacağım hiç bilmiyorum.
aranıza yeni katıldım ve bu ilk gönderim. 5,5 aylık hamileyim ve eşimle aramız çok kötü son 1-2 aydır. sebep eşimin ailesi. hamileliğim süresinde birçok sıkıntı yaşadım.önce ciddi bir kanama atlattım sonra amniyosenteze kadar giden testler falan. ama hiç birinde eşimin beni üzdüğü kadar üzülmedim. eşimin annesi oğlunu sürekli yanında tutmak isteyen biri,anlıyorum tabi onu da ama o kadar sorunlu birisi ki. geçimsiz bir insan.kendi kardeşleriyle annesiyle bile küsüp duruyor.kayınpederin akrabalarından bahsetmiyorum bile.ben bunca sıkıntı içerisindeyken onlar hala havadan nem kaparak bana kırılma bozulma derdindeler.üstelik kötü niyetli olmayan söylemlerimi bile bahane edip geçmiş olsun bile demediler. eşimi de etkiliyorlar. şuan bana o kadar soğuk davranıyor ki, evde benle konuşmuyor doğru dürüst. konuştuğunda da suratı asık ve iğneleyici şekilde cümleler çıkıyor ağzından çogu zaman. belki dozu fazla değil ama ailesinin yaptıkları anlatmakla bitmez. aslında ilk yıllarda eşim de onların hatalarının farkındaydı ve bana 'napıyım böyleler,değiştiremiyorum' diyordu ve o an ben herşeyi sineye çekebiliyordum.eşime değer verdiğim için ağzımı açıp onlara cevap bile vermedim bunca yıl boyunca.eşim de farkındaydı geçinmesi zor insanlar olduklarının. ama son 1 yıldır sürekli onları savunmaya geçti.hatta kendi ailesinin hatalarını ve açıklarını farkettikçe ( ki ben yüzüne vurmadığım halde) benim aileme saldırmaya başladı. bana soğuk davranmaya başladı.oysaki nasıl aşık olarak evlenmiştik. şimdi iki yabancı gibiyiz.evde benle konuşmayan insan, bir akşam annesi ile bir akşam ablası ile 1-2 saat telefonla konuşuyor.hiç boş bırakmıyorlar her gün biri arıyor.üstelik bu sorunlar yaşanmazken bu kadar sık aramazlardı. nolduysa son günlerde. eşim birkaç gün aramasın hemen bir bahane ile görümcem arayıp annesini aratıyor eşime. 6-7 yıldır duygu sömürüsü yapıp duruyorlar.eşim de dayanamıyor.tabii ki arayacak,elinden ne geliyorsa yapacak ama herşeyin bir dozu var. onlarla canım balımla konuşurken benimle sürekli azarlarcasına konuşması çok canımı yakıyor.üstelik karnımda çocuğunu taşıyor olmama rağmen hiç ama hiç umrunda değilim.resmen gözlerine perde inmiş gibi. ne yaptıysam olmadı. huyuna gittim olmadı,ağladım olmadı,sonra kızdım bağırıp çağırdım hiç olmadı.sakinleşip doğru düzgün konuştum 1-2 gün düzelir gibi olduk, yakınlaştık, ben yine huyuna gittim çünkü mutluydum içimden geliyordu derken yine aramalar başladı ve eşim eski haline döndü. kayınvalidem o kadar bencil ki kendi eşiyle sorun yaşadığında eşimi arayıp ona kusuyordu kinini. eşimi dolduruyordu ve eşim son 1-2 yıla kadar babasından nefret ediyordu. her seferinde onun babası olduğunu böyle düşünmesinin yanlış olduğunu söyledim ona.şuan babasıyla arası iyi ve onu bile kıskanıyor annesi. ne zaman biriyle sorun yaşasa hemen eşimi arayıp ağlıyor sızlıyor. eşim de o kadar saf ki, hiç hatalarını görmüyor.resmen gözü kör olmuş onların yaptığı yanlışlara karşı. ben o kadar üzülüyorum ki, bebeğimle konuşurdum 1-2 ay önce bile şuan içimden gelmiyor.onu da üzüyorum ama elimde değil. bu bebeği benden çok o istemişti ama şuan bir bebeği olduğunun; yeni bir ailesinin olduğunun farkında bile değil. çok çok mutlu bir evliliğmiz yoktu zaten hiç bir zaman, bir de böyle karnımda çocukla ortada kalmışlık hissi eklenince... boşanmayı düşünüyorum çünkü hergün çok üzülüyorum. uzak kalırsam mutlu olamayacağım ama en azından 2. sınıf muamelesine şahit olmayacağım... ne yapacağım hiç bilmiyorum.