Merhabalar ben 27 yaşındayım bir yıllık evliyim ikinci evliliğim ve 5 aylık hamileyim. Çocuk isteyerek oldu ve eşim çok mutluydu ve beni çok severdi. Hamileliğimin ilk haftaları çok zor geçti ve eşimle bu yüzden çok tartışmalarımız oldu.
Bir ay önce eşim bir tartışmadan sonra beni hamile halimle evden attı ve ben annemin yanında kalıyorum şuan. Beni ve cocugu istemediğini söyleyince bende o sinirle başka baba bulurum o zaman dedim delirdi eşim bunun için özür diledim sonra. İki hafta aramadı sormadı beni bir gün ben yazdım doktora gelecek misin diye bebeğin kontrolü için ertesi gün geldi ama bana çok soğuk davrandı. Sonra yine doğru düzgün hiç aramadı sadece son kalan eşyalarımı getirdi ama ben ne zaman konuşmaya çalışsam bana herşeyin suçlusu benmişim gibi davrandı hiç konuşamadım onunla. Bir gün annemin evine geldi babamla kahvede bağırışmışlar ve eşim orda herkesin içinde senin kızın oruspu o çocuk benden değil demiş. Duyduklarıma inanamadim beni ordan abisinin yanına götürdü abisi bana neler dedi beni resmen oruspu yerine koydu ve eşim de abisinle birlikte beni sokağın ortasında azarladılar. Ordan gitmek isteyince beni zorla arabasına bindirdiler. Komşular tabi ki polisi çağırdılar bende şikayetçi oldum. Ordan annemin yanına gitmişler annem babamdan üç yıl önce boşandı ve şimdi ki eşinle imam nikahlı evlı anneme bu yüzden ne hakaretler edip oruspu diye bağırdılar annemin bu konuda hiç bir suçu yokken. O günden beri eşimden hiç ses yok polis uzaklaştırma verdi tabi ki ikisinede. Ben anlamıyorum sanki içine birşey kaçmış gibi sanki çok kötü dolduruşa gelmiş gibi sanki ona çok kötü bir şey yaşatmışım gibi bu nefret nereden geliyor. Ailesi de aynı şekil nefret ediyor benden ve eşim beni her yerde kötülüyormuş. Ne oldu birden anlamıyorum o kadar çocuk sahibi olmak isteyen eşim birden canavara dönüştü. Bu arada eşim babasını erken yaşta kaybetti ve her zaman kendı çocuğunu asla babasız bırakmayacağını söylerdi. Ne yapacağımı bilmiyorum ondan nefret ediyorum bana ve aileme yaptıkları için ama hala da seviyorum ve ortada bir çocuk var
Bir ay önce eşim bir tartışmadan sonra beni hamile halimle evden attı ve ben annemin yanında kalıyorum şuan. Beni ve cocugu istemediğini söyleyince bende o sinirle başka baba bulurum o zaman dedim delirdi eşim bunun için özür diledim sonra. İki hafta aramadı sormadı beni bir gün ben yazdım doktora gelecek misin diye bebeğin kontrolü için ertesi gün geldi ama bana çok soğuk davrandı. Sonra yine doğru düzgün hiç aramadı sadece son kalan eşyalarımı getirdi ama ben ne zaman konuşmaya çalışsam bana herşeyin suçlusu benmişim gibi davrandı hiç konuşamadım onunla. Bir gün annemin evine geldi babamla kahvede bağırışmışlar ve eşim orda herkesin içinde senin kızın oruspu o çocuk benden değil demiş. Duyduklarıma inanamadim beni ordan abisinin yanına götürdü abisi bana neler dedi beni resmen oruspu yerine koydu ve eşim de abisinle birlikte beni sokağın ortasında azarladılar. Ordan gitmek isteyince beni zorla arabasına bindirdiler. Komşular tabi ki polisi çağırdılar bende şikayetçi oldum. Ordan annemin yanına gitmişler annem babamdan üç yıl önce boşandı ve şimdi ki eşinle imam nikahlı evlı anneme bu yüzden ne hakaretler edip oruspu diye bağırdılar annemin bu konuda hiç bir suçu yokken. O günden beri eşimden hiç ses yok polis uzaklaştırma verdi tabi ki ikisinede. Ben anlamıyorum sanki içine birşey kaçmış gibi sanki çok kötü dolduruşa gelmiş gibi sanki ona çok kötü bir şey yaşatmışım gibi bu nefret nereden geliyor. Ailesi de aynı şekil nefret ediyor benden ve eşim beni her yerde kötülüyormuş. Ne oldu birden anlamıyorum o kadar çocuk sahibi olmak isteyen eşim birden canavara dönüştü. Bu arada eşim babasını erken yaşta kaybetti ve her zaman kendı çocuğunu asla babasız bırakmayacağını söylerdi. Ne yapacağımı bilmiyorum ondan nefret ediyorum bana ve aileme yaptıkları için ama hala da seviyorum ve ortada bir çocuk var