Herkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatamıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
