- 26 Haziran 2022
- 13
- 20
-
- Konu Sahibi thefullmoon
- #1
5 aylık hamileyim ama ben benlikten çıktım. Eşimle severek evlendik zor zamanlar da geçirdik, mutlu da olduk… ama şuan bir şeyler eksik gibi hissediyorum. Plansız bir hamilelikti, çocuk fikri aklımda hiç yoktu şuanlık. Eşim baba olmayı hep istedi. Ben hazır hissetmiyordum çünkü bazı şeyler beni düşündürüyordu bu evliliğin tam olarak ne olduğunu göremiyordum yani net değildi hiçbir şey. Bir iyi, bir kötü olduk. Aile sorunları, düşünce ve yaşam tarzı farklılıkları, maddi sorunlar… hepsini yaşadık yeri geldi psikolojik yardım aldım. Baştan beri zor bir evlilikti. Aştığımız şeyler de oldu aşamadıklarımızda. Şimdi diyeceksiniz neden korunmadın. Korunuyordum gayette dikkatliydim fakat son zamanlarda başka bir yönteme geçmek istedim maalesef yanlış yaptım. Bebeği öğrendiğimde sarsıldım inanın gebelikten öncesi mutlu muyduk değil miydik ilişkimiz nasıl gidiyordu onu bile kestiremiyorum şuan kafamı bi dolu düşünce sardı… bu süreçte eşimden destek istedim, duygusal olarak yanımda olmasını beni anlamasını istedim ama o umursamadı, anlayışsızlıklar etti. En ihtiyacım olduğu zamanda böyle yapması beni çok etkiledi. Boşanmayı bile düşündüm. Ailemin yanına gittim kafamı dağıtayım onlarla sohbet edeyim, bir şeyler yapayım diye. Sıkıntımı ailemle paylaştım. Normalde her şeyi paylaşmam ama olay onun ailesi ile ilgilide olunca artık dayanamadım. Eşimle konuştular falan ama bilmiyorum ben eşimde o hissiyatı göremedim. Yani beni düşündüğünü anladığını ve yanımda olacağını gerçekten hissettirmedi. Eskiden böyle şeyler yaşasak sonrasında eşim daha farklı yaklaşırdı şimdi sanki o da uzaklaştı, farklı oldu. Bilmiyorum bize ne oluyor bana ne oluyor inanın artık konuşmaktan ağlamaktanda yoruldum çünkü sanki kimse beni anlamıyor. İçimde fırtınalar koparken içime kapandım. Evime geri geldim ama eşimle konuşamıyorum bu içimdekileri paylaşamıyorum. Çünkü beni abartmakla suçlayacak bu beni daha da üzecek. Oysa o kadar ihtiyacım var ki yargılanmadan dinlenilmeye, anlaşılmaya, şefkate. Böyle değildim ben her işimi kendim hallederdim kimseyi karıştırmazdım ama şimdi küçük bi çocuk gibi o kadar ilgiye şefkate muhtaç ve güçsüz hissediyorum ki ev işi yapasım bile gelmiyor. Bulaşık çamaşır gözüm görmüyor. Yapıyorum ama işkence geliyor. Hal böyle olunca annelik kaygılarım daha da artıyor… ya iyi bir anne olamazsam ya onu anlayamazsam diye. Ailem destekçim biliyorum ama onlar bile bazen beni anlamıyor üstüme geliyor. Bi taraftan kimseyi karıştırmak istemiyorum diğer yandan yalnız bırakmasınlar beni istiyorum. Korkuyorum çok. Sanki bir kapana kısılmışım elim kolum bağlı ne yapacağımı hiç bilmiyorum aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık. Bir şeylere karar veremez ve tepki veremez oldum. Bebeğime başta alışamamıştım ama şimdi daha çok ultrason resimlerine bakıyorum seviyorum karnımda oynayınca mutlu oluyorum ama değer miydi acaba bunca sıkıntıya diyorum bi yandan çok üzülüyorum korkuyorum acaba eşim nasıl bir baba olacak, ailesini her şeye karıştıracak mı, ben bir hiç mi olacağım acaba herkes beni eleştirecek mi, ben nasıl anne olacağım… bi ton düşünce ve kaygı. Eşim eleştirir durur, yemeklerimi, temizliğe laf eder ki o kadar uğraşır yaparım artık içimden onlarda gelmiyor. Eskiden konuşup dertleştiğim beni anladığını düşündüğüm yakınlarım bile sanki artık bir yabancı gibi. Yakın gördüğüm bir arkadaşım bir arkadaşının doğumunun ne kadar zorlu olduğunu anlatıp duruyor gözümün içine baka baka. Bir diğeri uykusuz günlerin zorluklarını anlatıyor. Diyorum ki bunlar benim arkadaşlarım mı. Saçma sapan laflar, her kafadan bir ses çıkıyor. Herkesten soğuyorum gitgide kimseyle görüşmek istemiyorum. Çok zorlanıyorum bu yaşadıklarım nedir sizce, ne yapmalı ? Sizde benzer şeyler yaşadınız mı ? Karmaşık olduysa kusura bakmayın
Son düzenleme: