Arkadaşlar, ben bir haftadır birisiyle görüşüyorum. ablamın eşinin akrabası olan birisi. yani önceden de bildiğim birisi. ancak ailem özellikle de annem istemiyor. bana, ağır laf söylüyor çok kırılıyorum.ne yapacağımı şaşırdım. ailemin ekonomik durumu iyi, benim de birikimim var. aileme çok yakın bir yerde çalışıyorum. annem "bu çocuk senin dengin değil, 30 yaşındasın, bu zamana kadar bekledin bununla mı evleneceksin, ev yok elek yok. meslek olarak uygun değilsiniz, mesleği zor, tehlikeli, bir de gurbete gideceksin. bu yaştan sonra ev elek edinmek için mi uğraşacaksın" diyor. ayrıca "oğlan, bulmuş senin gibi dürüstü, aklı başında ve varlıklı olanı tabi bırakmaz, ister" diyor. ailem özellikle de annem beni bulunmaz hint kumaşı sanıyor bence. aileme rağmen ben, onu tanımaya devam etmek istiyorum. şu an ona karşı olumluyum o da olumlu. adı Ahmet olsun. Ahmet diyor ki "ben seninle evlenmek istiyorum bu yüzden de elimden geleni yapıcam, ailenle de bizzat kendim görüşücem, onları ikna edeceğime inanıyorum, kendime güveniyorum" diyor. bu zamana kadar birçok kişiyle tanıştım hiçbirisinde böyle kararlı, böyle istekli bir duruş görmedim. geçen hafta, beni görmek için, tanışıp görüşmek için kmlerce yoldan geldi. ve pazartesi tekrar gelecek. benden etkilendiği de çok belli. kompleksleri yok, dürüst bir insan, ailesine düşkün, çevrede herkes tarafından sevilen, takdir edilen birisi.annemin söylediklerine üzülüyorum. annemin sorun ettiği şeyleri ben sorun etmiyorum. çünkü hayatın başımıza ne getireceği hiç belli olmaz ne kapılar açılır kim bilir? benim sorun ettiğim şeyler şunlar: Benden bir yaş büyük ama 25 yaşında gibi yüzü çocuksu, çok sevimli bir tipi var. ben, büyük gibi duruyorum onun yanında . O, bunu sorun etmiyor ama ben kafama takıyorum. yüzü çok yumuşak kimseyi kıramayan, maddi manevi verici olan birisi, ve bu yüzden de kullanılmış, kırılmış. arkadaş, dost, akraba çevresi çok geniş ve onlarla sıkı fıkı olmayı seviyor. 3 tane abisi bir ablası var, yengelerine de çok düşkün.bense hayır demesini bilen biriyim. savurgan değilim. sıkı fıkı olmayı sevmiyorum mesafeli olmayı seviyorum. o gülmeyi, annesine babasına teyzelerine vs. sırnaşmayı çok seviyor bense yerine göre gülebilen akrabalara vs. cana yakın davranamayan biriyim. o çok sakin bense sinirlenebilen, cadılaşabilen biriyim. o kendisine bağırılınca hemen alınganlaşıp, kırılabilecek biri, ben de sinirlenince bağırabilecek biriyim, alıngan değilim. o, ev hayatında biraz düzensiz bense tertipli düzenli biriyim. O da ben de romantiğiz, sürprizleri seviyoruz. o da ben de eşine sevgisini her türlü gösterebilecek ifade edebilecek yapıdayız. O, küçük şeylerden mutlu olabilecek biri ben biraz daha yetinmesini bilmeyen karamsar bir tipim sanki. yemeğini çok yavaş yiyor, bense hızlı hızlı yer işime bakarım:) ben tez canlıyım, aşırı sorumluluk bilinci olan biriyim bu yüzden de çabuk yıpranıyorum. o ise çok ağır ve biraz vurdumduymaz, hayatı takmayan biri.yaşlılara çok düşkün ve bir dahaki gelişinde huzur evi ziyaretine gitmeye karar verdik. Birçok konuda tarafımdan yönlendirilmek istiyor. Çocuk gibi bir ruhu var. bense olgunum. Bu zıtlıklardan dolayı ileride yorulur muyum? Evlilikte her şeyi ben dizayn etmek, düşünmek ve eşimi sürekli yönlendiren taraf olmak istemiyorum. çünkü bu, beni yorabilir. ayrıca annemin söylemleri hakkında ne düşünüyorsunuz? Teşekkür ederim hepinize.