Merhaba herkese,
Benim sorunum görünüş olarak kendine güvenim yok. Bu düşünceler çocukluktan şekillenirya.
Küçüklüğümden beri babam benim görüntümü eleştirir minyonum diye. Yakın akrabalarım da eleştirirdi başka kızları sever beni beğenmezlerdi. Annemin istediği görünüşte bi kız da değilim. Belki size saçma gelecek ama bütün yakınlarım uzun boylu ve renkli gözlü kız beğenirler. Annem hep renkli gözlü kızları över. Erkek kardeşim deseniz o yakışıklı uzun boylu ve herkes tarafından beğenilir küçüklükten beri onu yakışıklı oğlum diye severler ve o bana bakarken süzer beni aşalar gibi bakar. Ergenliğimde fotoğrafımı yakından çekip ne çirkinsin demişliği var. Babam hala beni eleştirir minyon tipliyim diye. O kadar alaycı laflar ediyor bazen ki ben genç bir kızım hatta genç bir bayanım iş hayatına atılacağım. Küçükken de böyleydi benden uzun ya da iri arkadaşlarımı görsün istemezdim çünkü hemen kıyaslardı. Neredeyse üniversiteden mezun olcam hala minyon tipli olmamı eleştiriyor. Abime yaşı benden küçük kızları bile tanıştırmak istiyorlar evlenmesi için ama bana hiç genç kızmışım gibi davranmıyorlar. Onların davranışları yüzünden kendimi çok değersiz hissediyorum kimse beni sevmicek gibi hissediyorum kendi yakınlarımın düşüncesi böyleyken elin oğlu bana neden değer versin ki diyorum. Şimdiye kadar hiç erkek arkadaşım olmadı bu düşüncem yüzünden. Bütün dizilerde gençlerin aşkları var bütün arkadaşlarımın onları seven sevgilileri var ben hiç böyle şeyler yaşamadım.
Bence gayet güzel biriyim hatta bana hiç tanımadığım halde çok güzelsin diyen hemcinslerim oldu fakat ailem ve küçüklüğümden beri beynime yerleşmiş düşünceler yüzünden kendimi çok değersiz hissediyorum kimsenin beni seveceğine inanmıyorum benimle aynı şeyleri yaşayanlar oldu mu acaba ve ben nasıl kendine güvenen biri olacağım yaşım da büyüyor ben hala aynıyım kendime güvenmek istiyorum artık
Benim sorunum görünüş olarak kendine güvenim yok. Bu düşünceler çocukluktan şekillenirya.
Küçüklüğümden beri babam benim görüntümü eleştirir minyonum diye. Yakın akrabalarım da eleştirirdi başka kızları sever beni beğenmezlerdi. Annemin istediği görünüşte bi kız da değilim. Belki size saçma gelecek ama bütün yakınlarım uzun boylu ve renkli gözlü kız beğenirler. Annem hep renkli gözlü kızları över. Erkek kardeşim deseniz o yakışıklı uzun boylu ve herkes tarafından beğenilir küçüklükten beri onu yakışıklı oğlum diye severler ve o bana bakarken süzer beni aşalar gibi bakar. Ergenliğimde fotoğrafımı yakından çekip ne çirkinsin demişliği var. Babam hala beni eleştirir minyon tipliyim diye. O kadar alaycı laflar ediyor bazen ki ben genç bir kızım hatta genç bir bayanım iş hayatına atılacağım. Küçükken de böyleydi benden uzun ya da iri arkadaşlarımı görsün istemezdim çünkü hemen kıyaslardı. Neredeyse üniversiteden mezun olcam hala minyon tipli olmamı eleştiriyor. Abime yaşı benden küçük kızları bile tanıştırmak istiyorlar evlenmesi için ama bana hiç genç kızmışım gibi davranmıyorlar. Onların davranışları yüzünden kendimi çok değersiz hissediyorum kimse beni sevmicek gibi hissediyorum kendi yakınlarımın düşüncesi böyleyken elin oğlu bana neden değer versin ki diyorum. Şimdiye kadar hiç erkek arkadaşım olmadı bu düşüncem yüzünden. Bütün dizilerde gençlerin aşkları var bütün arkadaşlarımın onları seven sevgilileri var ben hiç böyle şeyler yaşamadım.
Bence gayet güzel biriyim hatta bana hiç tanımadığım halde çok güzelsin diyen hemcinslerim oldu fakat ailem ve küçüklüğümden beri beynime yerleşmiş düşünceler yüzünden kendimi çok değersiz hissediyorum kimsenin beni seveceğine inanmıyorum benimle aynı şeyleri yaşayanlar oldu mu acaba ve ben nasıl kendine güvenen biri olacağım yaşım da büyüyor ben hala aynıyım kendime güvenmek istiyorum artık