Hanımlar iyi geceler.
Tatlı bir giriş yapmak ve pozitif başlamak isterdim ama o kadar nefret dolu ve sinirliyim ki...sanırım dürüst olmak gerekirse gorumcemi şu an boğmak istiyorum. 29 haftalık hamileyim, gorumcem bu akşam bendeydi. Normalde benden çekinen birisidir ama hareket eden bebeğim karnımdan belli oldu ve o da buna tanık olunca "zengin kocalar bulcam sana,popise bak popise" diyerek karnıma vurur tarza hareket yaptı. Ben "Sen benim kızıma nasıl dokunursun bu şekilde konusursn" diyerek kavga çıkardım. Bu sefer de bana dönüp demez mi "Sen bu hassaslıkla anne falan olamazsin,sanki başına hiç kötü bisey gelmicek çocuğun" dedi. Esim de gorumcemi "Gelmicek tabi,çık dışarı" diye evden kovdu. Kaynanam olaydan 2 saat içinde arayıp durumu benden dinlemek istedi,anlattım. Kaynanam haklı olduğumu ama hamilelikten dolayı hassas davrandığımi söyledi, lohusa zamanı yanarız vs dedi. Ses tonu gayet yapıcıydı belki de haklıdır ben orada değilim ama sinirim cidden hala geçmedi. Çocuğumun halasından ziyade ona zarar vermek istemiş birisi olarak görüyorum. Hamileliginde buna benzer hassasiyetler yaşayıp sonradan stabillesen anneler var mı? Benim çok tuhafıma gider mesela, anne çocuğun yanında olsun veya olmasın başkasının bağırması bile.
.
