Başkalarının doğrularıyla mutlu olmaktansa kendi yanlışlarımla mutsuz olmayı tercih ederim. Ailem ve eşimin ailesi olmasın diye yapmadıklarını bırakmadılar, KV ile olan kavgalarımı yazsam kitap olur, babam ve analığım eşime yapmadığı işkence kalmadı bir tek kayınbabam sağolsun siz kendinize bakın dedi. Nişanlık döneminde yeri geldi eşimle tartıştık yeri geldi yüzükler eşyalar geri gitti... Peki sonra ne oldu? Biz neden ve kimler için kavga ettik, kimler mutlu olsun diye kendi mutluluğumuzdan vazgeçiyorduk? Bunları düşününce aslında kapımızı kapattığımızda dışarıda kalacak insanlar için. Bunları anlayınca ilk otobüse atlayıp eşimin yanına gittim yüz yüze konuşup anlaştık kimseyi dinlemedik... iyi ki de dinlememişiz şimdi 2 evladımızla mutlu huzurluyuz çok şükür. Peki o KV, babam ve analığım ne oldu? Kabul etmek zorunda kaldılar şimdi KV kızım kızım diye etrafımda, kendi ailem de oğlumuz diyor başka bir şey demiyorlar. Ama bunun sebebi herkese önceden kurallarımızı koyup sınırımızı çizdik yeri geldi az yedik eksik yaşadık ama kimseye de eyvallahımız olmadı.
