İlk olarak;
Benim için evet, yani ben de su an 'ben bir selvi boylu yardan ayrildim' türküsü eşliğinde bir şeyler içme modundayim. Ama aklımdaki kişiyle yüz milyon hatıram var, tonlarca keyifli gün, beni mutlu hissettirdiği bir sürü anı, öpüşmeler,koklasmalar,seyehatler, haritanın bir sürü yerinden bir sürü anı, gelecek planları,ne bileyim telefonda bir sürü ağız kulaklarda resim...
Yani ister istemez ayrılık süreci biraz sancılı oluyor. Mesela bir gün her yerden engelliyorsun,ertesi gün bir tatlı hatıra geliyor aklıma pişman oluyorsun falan...ama yine de beş aya aklımda kalmaz diye düşünüyorum,koskoca beş ay yani. Olmayan bir ilişkinin kaç ay yasını tutayım ki...
Eğer hiç bir şey yaşamadığım biri olsaydı belki bir iki yaşanmamış gunlere üzülürdüm ama kendi hayatıma bakardım. Sonuçta aklıma gelip ozleyecegim Cok fazla ani yok ..
İkinci olarak
E siz madem seviyordunuz bir adım atsaydiniz keşke. Ne bileyim işten ayrildiktan sonra sosyal medyadan eklemek olsun, sosyal medyada ekliysen içinde onun olduğu eski bir fotoğrafta onu da etiketleyip eski iş yerini özlemis gibi story paylasmak olsun, onun ilgi alanına giren konuda cevap atacagi storiler yazmak olsun, onun storisine bir şey göndermek olsun, işle ilgili bir şey sormak olsun...
Siz neden bir tanecik adım bile atmadiniz?
E siz cekiniyorsunuz,o çekiniyor...nasıl olacak bu iş?
Yaslariniz da küçük değil,otuzlara yakınsınız. Böyle platonik flortler otuzlra çok yakışmıyor bence. Madem ilgin hala devam ediyor,çok acil bu işlerden anlayan arkadaşlarınla acil eylem planı yap, yürü hedefine! Onun da meyli varsa zaten sana karşılık verecektir