Başlık komik oldu ama gerçekten benim gibi olanlara bir içimi dökmek konuşmak istiyorum.
Gerçekten çok çirkinim. Sana öyle geliyordur, değilsindir belki de ne güzel özelliklerin vardır diyenler olacaktır ama inanın ki yok. İnsan aynaya baktığında bariz bir şekilde her şeyi görüyor, kendimi de kandırmama gerek yok. Güzellik göreceli evet ama gerçekten şu yaşıma kadar güzellikle alakalı bir iltifat dahi almadım. Güzel kokmaya, kıl tüy olaylarına, saçlarıma vs her şeye çok önem verip dikkat ediyorum. Ama küçücük gözler, genetik mor koyu halka ve çökük mü çökük göz altları, soluk eşitsiz bir ten, sıfır kirpik..cilt bakımına aşırı önem veriyorum gitmediğim dermatolog da kalmamıştır. Ama yok yok o aldığım aşırı pahalı kremler bile bir çare olmadı ya hepsini sinirle çöpe attım. İçeriğine bile çok dikkat ederdim her kremin, her bulduğumu da kesinlikle kullanmazdım. Herkese çare olan şeyler bana sıfır etkiydi. Göz altı ışık dolgusu zımbırtısından bile yaptırdım göz altıma torba takmışlar gibi oldum bir süre sonra, gülünce hele komedi..koyu halkalı hali daha iyiydi. Yapayım ben yapayım buradayım ben diye bağırıyorlardı bariz. mezoterapi de yaptırdım, alerjiye sebep oldu. dayak yiyip günlerce ağlamışım gibi gezdim haftalarca. Bünyemde iriteye sebep oluyorlar kısacası. Ve hepsini ömür boyu yeniletmem gerekiyor, çok sinir bozucu..ve ucuz şeyler değil ki buna bütçe mi dayanır. Yani düzeltilebilecek şeyler de düzelmedi. Kirpiklerime ipek kirpik yaptırdım, hiç memnun kalmadım. O az olan kirpiklerimi de aldı götürdü, kel gibi. Sonra dedim hadi badem yağı hint yağı e vitamini kaş kirpik serumları aban.. göz altlarımda nur topu gibi yağ bezeleri oluştu. Kirpiklerde aynı üstelik, fark yok. Artık ıvır zıvır krem şu bu bıraktım. Çirkinliğimi tam anlamıyla kabul ettim. Varsa var yoksa yok.
Hep makyaj yapmak zorunda olmadan mis gibi makyajsız da güzel olmak isterdim. Zibilyon tane şey kullanmak istemezdim bunun için. Arkadaşlarıma bakıyorum makyajsız bebek gibiler ya, insan bakmaya doyamıyor. Beni görseniz tüm samimiyetimle söylüyorum "gerçekten hiç güzel değilmiş" dersiniz, o kadar eminim ki. Üniversite zamanlarımda hoşlanıp açıldığım kişiler bile arkamdan "ıy kezban surata bak" derlerdi kendi kulağımla dahi şahit olurdum. Yani bu çirkin hissetmek değil çirkin olmak. İlk kez girdiğim bir arkadaş ortamında bile çok sıcakkanlı ve konuşkan olmama rağmen hep daha güzel olan arkadaşlarımla ilgilenirler mesela. Bilemiyorum artık hayat enerjim sıfır. Her konuda beni etkiliyor bu. Kimse beni güzel görmesin ama ben kendimi güzel göreyim kafasındayım. Herkes çirkin görse bile kendimi iyi hissedeyim yeter, ama imkansız..Benim gibi olanlar siz nasıl bunun üstesinden geliyorsunuz? lütfen bir şey deyin. Yani her şekilde kendinizi sevebiliyor musunuz? bu sizi ben de olduğu kadar etkiliyor mu?