6yıl boyunca neler çektiğimi bir ben bir allah bilir.altı yıl önce tanıştık birbirimizi çok sevdik başta çok iyi anlaştık hatta nie biz hiç kavga etmiyoruz diye birbirimize sorduk..şimdi miii??şimdi yıkık dökük bi viraneyim sanki.tek ben değil o da çabaladı anlaşalım diye.ama olmadı olmadı..burçlarımız bile bu iş olmaz diyor...her kavganın ardından bu sefer düzelcek her şey yoluna gircek umudu içerisinde olduk ama yine olmadı...ortada çok büyük sebeplerde yok bakış açılarımız olaylara verdiğimiz tepkiler her şey farklılık taşıyor.zıt kutuplar birbirini çeker hesabı...artık bünyem kavgaları kaldırmaz oldu kızlar..geçen gün acile kaldırdılar kalbim çok hızlı atıyordu sanki panik atak gibi...doktor kalbini çok yormuşssun dedi bu yaşta yapma yazık etme kendine dedii...tahliller filan her şey normal sebep tamamen sinirsel...üzülmesin die ben bu durumu bile ondan sakladım daha sonra dedim üstüme gelmesin die anlatayım her şey ii olsun...anlattım ona ama bi taraftanda doluyum çünkü içinde bulunduğum halden dolayı onu sorumlu tutuyorum beni bu kadar üzmesinden..bana ne dedi buyurursunuz hastaneye gittin kalbin çarptı die tamamen beni sorumlu tutamazsın dedi..düşünebiliyormusuz??bu söz söyelenebilecek bir laf mı...tmm ben de onu üzdüm ben de onu kırdım tek taraflı bakmıyorum ama insan biraz suçlanır biraz şu durumda alttan alır beni mutlu etmeye daha çok çabalar olmadı ama yapamadı..o da çok yıpranmış kendini mutlu edemiomuş beni nasıl mutlu etsinmiş....yıllarım boşa geçmiş hemde en güzel yıllarım kızlar...şimdi kırık kalbimle şu hayat yolunda yalnız yürüycem çünkü her şeye son nokta koydum...ayrıldım ondan...kırgınım çok hemde...kimse için üzülmeye yıpranmaya deymiyormuş siz siz olun kendinizden ödün vermeyin...çünkü sizden daha önemli bir varlık yok bunu anladım ama çok uzun zaman sonra....şimdi mutsuzum ve desteğinizi bekliyorum....ama yıkılmadım kendimide bırakmadım evelallah bugünleride atlatırım....:enbuyukkk: