ben mi çok kaygılıyım bilmiyorum ama bazen düşünmekten geceleri zor uyur oldum. Kendi harcama düzenimi söyleyeyim. kıyafete fazla para harcamam. az kıyafetim var diyemem ama 200 tlye aldığım pantolon 500 tlye aldığım ayakkabılarla bile kombin yaparım. İş yerinde öğle yemeğini dışarıda yemek yerine küçük atıştırmalıklar koyarım. Çocuğum için pek kısmam ataölyelere tiyatrolara götürmeye çalışırım ya da okulunda etkinlikler olduğunda katılmasını sağlarım. kronik rahatsızlığım düzenli kullanmam gereken bazı ihtiyaçlarım oluyor onlara aylık bin liraya yakın gidiyor şu anda bir de diyetisyene gidiyorum aylık yine 1500 veriyporum. tek lüksüm haftasonu genelde bir gün hava güzelse dışarıda vakit geçiririm. Tabi bu da masraflı oluyor neredeyse bin lira gidiyor. Ama bakıyorum hayatıma herşeyden kısıyorum aslında yine de birşey olmuyor. Tamam az çok geçiniyorum bugün ama yarın için elimde birşey yok. Çocuğuma ne bırakabileceğim bilmiyorum. tip 1 diyabetim bu beni korkutuyıır belki 5 10 yıl sonra çalışamam. Hadi diyelim erken emekli oldum. Ama 15 bin ile ne yapacağım bilmiyorum. Başımı sokacak bir evim olsaydı belki daha rahat ederdim bilmşyorum. benimle aynı maaşı alan arkadaşlara bakıyorum çocuklarının özel doktorları var arabaları var ayakkabıları 2 bin 3 bin. bu arada maaşım 35 civarı. acaba aileden mi zenginler eşlerinden mi kaynaklı ben bir türlü çözemedim. gerçi aralarında 10 yıllık çalışanlar da var. ama şu da gerçek ki ben 7 yıl sonra o refaha kavuşamayacağım gibi geliyor. eskiden krediyle herkes herşeyini aldı. şimdi ancak malı olan birşeyler labiliyor. ekonomi kanallarında da sürekli kredi kartlarını kapatın borçları biitirin şu olcak bu olcak dedikçe daralıyorum. var mı yol gösterebilcek olanınız?