- 22 Eylül 2024
- 36
- 1
- 26
-
- Konu Sahibi Charlotteee
- #41
Başkalarına çok odaklayım malesef onun bende farkındayım. Umarım aşabilirim bu özelliğimi.
Başkalarına çok odaklayım malesef onun bende farkındayım. Umarım aşabilirim bu özelliğimi.‘Başkalarının yaşadığı hayatı neden ben de yaşamıyorum’ kafasından çıkıp kendi hayatınızı düzene sokmaya çalışırsanız, kendinizi geliştirmeyi hedeflerseniz çok daha mutlu olursunuz.
Aile evinden ayrılıp hâlâ onlara düşkün bir sürü erkek var evlenip eşlerinin de hayatını mahvediyorlar. İnanın hiçbiri kendini hatalı görmüyor. Siz daha sorumluluk almadınız ve aldığınızda nasıl davranacağınızı bilen akıllı bir kadinsiniz belli. Hep biz kadınlar kendimizi sorguluyoruz bu kadar. Boşverin maşallahiniz varTeşekkkür ederim cevabın için. Ailemde neyse ki beni hiçbir zaman zorlamadı oku, çalış, evlen diye. Onlara ne kadar teşekkür etsem az. Aile evinde huzurlu hissediyorum zaten. Sadece biraz yaşıtlarıma göre hayata erken atılmadığım için kendimi çocuk gibi hissediyorum. O yönden kötü aile evinde yaşamak.
Her şeyin başı sağlık ve şu an daha iyiye gittiğiniz için bence sevinmelisiniz, sağlığınızı ihmal etmeyin. En kısa zamanda inşallah sağlığınıza kavuşursunuz.Yeni üyeyim, selamlar öncelikle. 25 yaşındayım. Gençliğimde psikolojik bir rahatsızlık geçirdiğim için ne okuyabildim,ne mesleğimi elime alabildim, ne de evlenebildim. Arkadaşımın 21 yaşındayken 2 çocuğu oldu. Şimdi umursamıyorum ama ben 21 yaşındayken o arkadaşımın haberini aldığımda istemsizce çok üzülmüştüm. Kıskançlık değildi bu. Sadece kendimi aşırı geride kalmış hissetmiştim. Belki doğurmak bir başarı değil ama yine de hayatını bir düzene oturtmuştu. Ben hala şuan aile evinde yaşıyorum. İlişki konularına gelecek olursak o bile geç oldu. İlk flörtüm 25 yaşında bu sene oldu. Her şeyde geri kalmaktan o kadar bıktım ki yaşama hevesim kalmadı. Psikolojik hastalığım şimdi yeni yeni geçiyor ama gençliğim gittikten sonra şuan hastalığım geçse ne olacak? Benim aklım hala giden, yaşayamadığım yıllarda. En güzel yıllarım saçma bir psikolojik rahatsızlıkla geçti ve ben her şeyde yaşıtlarımdan geride kaldım. Bunu ne telafi eder bilmiyorum. Üzgünüm sadece.
Teşekkür ederim geçmiş olsun mesajın için.Öncelikle dışardan okulunuzu bitirmeye çalışın
Meslek eğitime gidin bir meslek sahibi olun
Yaşınız o kadar genç ki , daha bir çok şeyi başarabilirsiniz
Evli çocuklu kişileri örnek almayın
Diploması elinde, iş hayatına adım atmış insanları örnek alın
Çok geçmiş olsun
Sonunda beni anlayan biri. Çok teşekkür ederim.Her şeyin başı sağlık ve şu an daha iyiye gittiğiniz için bence sevinmelisiniz, sağlığınızı ihmal etmeyin. En kısa zamanda inşallah sağlığınıza kavuşursunuz.
Bir kere eminim sizde 21 yaşında iki çocuk sahibi olan arkadaşınıza özenmezdiniz. Aslında bunun altında yatan sizin de dediğiniz gibi hayata karşı kendinizi başarısız hissetmeniz bence, ki 25 yaş gayet genç bir yaş. Bir seyleri kacirmis degilsiniz asla. Bu yaşlarımızın değerini bilin, dediğim gibi her şeyin başı sağlık sağlık olduktan sonra her şey tıkır tıkır yoluna girer. Sevgiler
Terapi gördüm de malesef bir işe yaramadı. O yüzden kendi başıma atlatmaya çalışıyorum. Ekim ayında da iş bulmayı düşünüyorum zaten. Bir kaç gün kafamı toparlayayım. Bakalım ne olacak.Yok daha neler bu nasıl bir bakış açısı. 25 yaş ne ki hayatın daha başlangıcı. Önünde koca bir ömür var. Okumaya, gezmeye eğlenmeye, iş kurmaya her şeye yeter.
Terapi almadıysan terapi al. Kendini başkalarıyla kıyasladığına göre özdeğerin de düşük.
Herkesin hayat hikayesi, yolu farklıdır. Geç kalmak diye bir şey yoktur. Oturup ağlamak sorunlarını çözmez, kağıt kalem al hedeflerini yaz ve gerçekleştir. Bak ben böyle yapınca hayatım düzeldi.
Tekrar terapiye başlayın. Gerekirse online terapi+terapi kitapları okuyarak kendinizi iyileştirin. Psikonet yayınlarının kitaplarını oku, hayata bakışın değişir. Hatta hayata geç kaldım diye düşünenlerin çoğu ileride daha da başarılı oluyor, çok şanslı oluyorlar. Çünkü yaşayamadıkları yılların telafisini azimli olarak ödüyorlarTerapi gördüm de malesef bir işe yaramadı. O yüzden kendi başıma atlatmaya çalışıyorum. Ekim ayında da iş bulmayı düşünüyorum zaten. Bir kaç gün kafamı toparlayayım. Bakalım ne olacak.
E niye meslek sahibi olmadınız ? Olsaydınız. Önünüze engel çıkartan mı var şu an ? Yaş deseniz daha 25 altı üstü. Kendinizden başka kimseye bir bahane sunamıyorsunuz şu an. Rahatsızlık yaşamışsınız atlattıysanız artık hayatınıza çeki düzen verin ya da bu şekilde onu bunu kıskanarak devam edin ne diyelim.Tek derdim doğurmak dedim diye bir şey hatırlamıyorum. Başta da yazdım zaten ne okuyabildim ne de meslek sahibi olabildim diye.
Yalnız bu lafları da gurur kaynağı tek şeyinizmiş gibi dillendirmezsiniz yaBoleyn Kizi denen şahıs. Yasak olmasa sana burda çok güzel küfür ederdim ben küfürlerimle meşhur bir insanım. Hani küfür yemediğin için şanslı bil kendini. Bir de komik bir şey varmış gibi konuma gülme emojisi atmış. Rezil yaratık.
Yeni üyeyim, selamlar öncelikle. 25 yaşındayım. Gençliğimde psikolojik bir rahatsızlık geçirdiğim için ne okuyabildim,ne mesleğimi elime alabildim, ne de evlenebildim. Arkadaşımın 21 yaşındayken 2 çocuğu oldu. Şimdi umursamıyorum ama ben 21 yaşındayken o arkadaşımın haberini aldığımda istemsizce çok üzülmüştüm. Kıskançlık değildi bu. Sadece kendimi aşırı geride kalmış hissetmiştim. Belki doğurmak bir başarı değil ama yine de hayatını bir düzene oturtmuştu. Ben hala şuan aile evinde yaşıyorum. İlişki konularına gelecek olursak o bile geç oldu. İlk flörtüm 25 yaşında bu sene oldu. Her şeyde geri kalmaktan o kadar bıktım ki yaşama hevesim kalmadı. Psikolojik hastalığım şimdi yeni yeni geçiyor ama gençliğim gittikten sonra şuan hastalığım geçse ne olacak? Benim aklım hala giden, yaşayamadığım yıllarda. En güzel yıllarım saçma bir psikolojik rahatsızlıkla geçti ve ben her şeyde yaşıtlarımdan geride kaldım. Bunu ne telafi eder bilmiyorum. Üzgünüm sadece.
Yeni üyeyim, selamlar öncelikle. 25 yaşındayım. Gençliğimde psikolojik bir rahatsızlık geçirdiğim için ne okuyabildim,ne mesleğimi elime alabildim, ne de evlenebildim. Arkadaşımın 21 yaşındayken 2 çocuğu oldu. Şimdi umursamıyorum ama ben 21 yaşındayken o arkadaşımın haberini aldığımda istemsizce çok üzülmüştüm. Kıskançlık değildi bu. Sadece kendimi aşırı geride kalmış hissetmiştim. Belki doğurmak bir başarı değil ama yine de hayatını bir düzene oturtmuştu. Ben hala şuan aile evinde yaşıyorum. İlişki konularına gelecek olursak o bile geç oldu. İlk flörtüm 25 yaşında bu sene oldu. Her şeyde geri kalmaktan o kadar bıktım ki yaşama hevesim kalmadı. Psikolojik hastalığım şimdi yeni yeni geçiyor ama gençliğim gittikten sonra şuan hastalığım geçse ne olacak? Benim aklım hala giden, yaşayamadığım yıllarda. En güzel yıllarım saçma bir psikolojik rahatsızlıkla geçti ve ben her şeyde yaşıtlarımdan geride kaldım. Bunu ne telafi eder bilmiyorum. Üzgünüm sadece.
Başka insanların düşünceleri sizi neden bu kadar üzüyor? Önemli olan sizin düşünceleriniz!Ya bende zaten içten içe genç olduğumu biliyorum ama gençlik 24 yaşına kadar sürüyor diyenler beni tribe soktu biraz. 25 yaşına girince illa olgun davranmamız bekleniyor. Sinir bozucu bir durum.