ınanmayanlar, o zaman bırakında biz inanalım bari, - yemeyin bunları,fakir edebiyatı yapıyor, elinde bebek te varmış- filan gibi, kendi yorumlarınıza istemediğiniz müdaheleyi, başkalarının inancına yapmayın bari.
Nerede yaşıyoruz düşünüyorum bazen, birşeye inanmanız için, yanınızda mı gerçekleşmesi lazım illa, nedir bu kadar güvensizlik, neler duyuyoruz neler, bütün bunlar bu hayatta yaşanıyor, bir habermiyiz. Arkadaşı gözünü kapadığı, gerçekleri görmediği için suçlarken, acaba biz, bütün bunlar palavra derken , ne kadar hayatın gerçeklerinden bir haberiz. Bu hayatta bunlardan daha kötüleri de yaşanıyor.
Konu açılşmısa, ister inanır, ister inanmaz insan. ınanmadığı yerde ısrarla birşey anlatmaya niye gerek duyar anlamıyorum. Konu yalan, konu sahibi yalan, bu durumda sizin yazdıklarınızda yalandan başka birşey olmuyor. Konu çekiyor demek ki.
Kişi ister en büyük derdini, ister en küçük derdini, çıkar yazar, dert katagorisi yapacak halimiz yok, niye yazdın diye de hesap soramayız. Burada ki her dert için geçerli bu, biz klavyeden kimsenin hayatına müdahale edemeyiz, herkes kendi hayatına kendi müdahele eder. Büyük derdini niye açıp, burada çözüm aradın demek saçma o yüzden. Açma gereği hissetmiş, birşeyler duymak istemiş ya da tamamen keyiften açmış, nerden bileceğizde, kesinlikle gerçek değildir yargısına ulaşabiliyoruz. Ya gerçekse ! ıki ihtimalde eşit.
Konu açmak demek, karşıdakine her istediğimizi söyleme hakkını vermiyor. Karşıda gerçekten yıkılmış psikolojide biri olabilir, ona bunu yapmış olmanın sıkıntısınız hissetmez mi insan gerçekten yüreğinde. Nasıl olsa gerçek değil diye ağzımıza geleni sayalım mı yoksa. Konu sahibinin haklarını ezip geçtiğimiz yerde, bizim düşünce özgürlüğümüz orada biter, sınırsız özgürlük yok.
En azından inanmıyorsak,yol gösteremiyorsak , ufacık bir yardımda bulunamıyorsak , bir tane teselli cümlesi bile kuramıyorsak, en azından üstüne gidip, karşıdakinide daha da kırmanın anlamı yok.