fikirlerinizi bekliyorum

merhabalar, öncelikle herkese iyi bayramlar.
benim için babasız ilk bayram olduğundan çok zor geçiyor. babamı 1.5 ay önce kaybettik, akciğer kanserinden.
kendi acıma mı yanayım yoksa eşimin ailesine karşı bir türlü bitmeyen fedakarlıklarına mı bilemiyorum.
dertleşme paylaşma amacıyla yazıyorum, bir de aynı şeyleri yaşayıp aşanlardan akıl almak istiyorum.
"ayrıl, katlanma, tavrını koy, eşini ailesiyle görüştürme" vs gibi yorumlar yapmayın ne olur, bunlar o kadar kolay şeyler değil. siz başarmış olabilirsiniz ama herkesin ilişkisi aynı seyirde gitmiyor işte.
ayrılmak bir yuvayı yıkmak kolay değil, katlanmayıp tavır koymak ise işe yaramıyor çok denedim, eşimi ailesiyle görüşmesini engellemek de olmuyor gizli gizli kendi ailesiyle görüşüyor ve bir de benim aileme cephe alıyor hiç suçları olmadığı halde.

3 yıllık evliyiz ve şuan bebek bekliyoruz ,2 ayımız kaldı hemen hemen.
eşimin annesi babası yok .ablaları ve enişteleri, halaları var. hepsi de yetiyor zaten.
evlenirken bana takılan bilezikleri bile aslında eşimin alıp onlara bana düğünde takmaları için verdiğini, onların bana bilezikleri öylelikle taktığını sonradan öğrendim.
biz evimizi düzerken benim ailemden başka kimse yanımızda yoktu, bir ihtiyacınız var mı diye soran falan olmadı. ama gelinlik ve takı seçmeye yalnız gittiğimizde neden çağırılmadıklarını sorabildiler eşime.
sonra evimi görmeye geldiklerinde eşyalarıma bahaneler verdiler.
ben sustum kırmadım kimseyi. eşimin ailesi, kötü olan ben olmayayım dedim.
düğün günü hiç tanışmadığım akrabalar bile düğünümüzle ilgili söz hakkı buldu, olaylar çıktı, içip gelenler ortalığı karıştıranlar oldu. bileziği numaradan yere düşürüp takanlar oldu. düğünden sonraki gün kavga ettik tabi bu hareketler sonrasında. arkamdan çok yakaladım konuştuklarını ve eşime de yazışmalarını vs gösterdim. bunların üstüne 5 ay görüşmedik ailesiyle ama o 5 ayda eşim tavır koyması gerekirken, onlarla gizli gizli görüşmüş. sonra bana bu saygısızlıkları çirkeflikleri yapanlar, özürler dilediler benden, mecbur affetmek zorunda kaldım kalben affetmesem de, zannettim ki sonunda anladılar kardeşlerini görmek, onunla görüşmek istiyorlarsa benle de iyi olmak zorundalar. ama durum öyle değilmiş tabi dediğim gibi eşim gizli gizli görüşmüş meğer. neyse öyle böyle o konular kapandı, şimdilerde utanmadan yüzüme bakabiliyorlar işte, o günler unutuldu, o da ayrı mesele..

bekarlık zamanlarında eşimin maaşını hep yemişler. alışmışlar tabi onu yemeye, eşim yuva kurduğu halde hala onu bekar hayatındaki gibi görüp para umdular. bir de iki maaşız ya, kendileri de iki maaş oldukları halde ve bizden fazla aldıkları halde, bizimkinde gözleri kaldı hep istediler. bunlardan dolayı çok kavgalarımız oldu ve bu kavgaların sonucunda eşim artık benden gizli işler çevirmeye başladı:

evlendikten 1 sene sonra krediyle araba aldık, sonra uygun fiyata ev bulunca kiracı olacağımıza evimizi ödeyelim dedik arabayı satıp evi almaya karar verdik. gittik ev için kredi çektik. bu sırada araba satıldı, araba için önceden çekilen krediyi kapattığını söyledi.
2 ay sonra hem de evlilik yıldönümümüzde, eşimin telefonunda ödenmemiş bir kredi borcu olduğuna dair mesaj görmemle öğrendim, arabanın satışından gelen parayla arabanın kredisini kapatacağını bana söylemiş olmasına rağmen gitmiş eniştesine vermiş parayı, krediyi onlar üstlenmiş. 5 sene boyunca krediyi bize takacak mı takmayacak mı diye bekleyecektik yani işin özü. kavga ettik nasıl etmeyeyim. evlilik yıl dönümümüzde ayrılık kararı aldık ama sonra çok özürler diledi barıştık, bir daha böyle şeyler yapmayacağına söz verdi. ilk defa böyle bir şey oldu hatadır dedim yemin ettirdim, konuyu kapadık. ilk gizli işi bu oldu. ben artık takibe başladım ama bir daha açığını yakalayamadım.

aradan 1 sene daha geçti, bu sırada eşim para konusunda durulmuş gibiydi, eniştesi de arabayı satıp krediyi kapatmıştı o sorun da bitmişti ancak ufak tefek borç alıp geç ödemeler falan oluyordu aralarında ama artık ben tepkisizleşmeye başladım çünkü ben maaşımı ondan ayırdım, herkes yadırgadı arkadaşım falan ama ben çözümü böyle buldum. evin belli masraflarını paylaştık, maaşımızdan geri kalanla kim ne yapıyosa yapsın dedik yani. bu şekilde 1 seneyi de geçirdik öyle böyle.

sonrasında, ablalarından birinin durumu iyi değil, kocası sorumsuzun teki, iş beğenip çalışmaz, kazandığı para olsa kadınlarla yer falan, böyle bir adam. iki de bir ablası bizi arıyor, kendini acındırıyor ya da çocuklarına arattırıyor vs, eşim de benden yüz bulamıyordu bu konuda, yanımda anlattığında ben "kocası düğünümüze içip geldi olay çıkardı, ayrıca sorumsuzun teki, tamam ablana yazık ama neden biz çekecekmişiz bu kadar borcumuzun geçim derdimizin arasında" dedim, konu kapanmıştı. 5 ay sonra öğreniyorum ki o ablaya diğer ablasıyla birlik olup her ay 100-200 yollanıyormuş, ilk başta kızdım ama sonra bişey dememeyi seçtim, sonuçta maaşlarımız ayrılmıştı, bana bir zararı dokunmamıştı, evet bizim evimizin rızkıyla sorumsuzların yükünü çekti ama napayım dedim artık, kendi maaşıyla yaptı bana dokunmadı ya diye kendimi avuttum mecburen. neden söylemediğini sorduğumda benim kızacağımı düşünmüş ondan söylememiş. ikinci gizli işi de bu oldu.

bunun üstünden de 1 sene geçti ve şimdilerde bebek bekliyoruz, ablalarından hala bebeğim için bir şey görmüş değilim. benim ailemle beraber çoğu eksiğimizi aldık. ablalardan birinin beşik sözü vardı, onun çocuğu olduğunda eşim beşik aldı ben de altın almıştım. altının geleceğinden hiç mi hiç umudum yok zaten ama bari beşiği alsalar diyordum ki tayinleri çıktı, maaşları da geç yatacakmış ödedikleri bir kredileri varmış maaş geç yatacağı için ödeyemiyorlarmış, eşimden istediler geri vermek kaydıyla, eşim de kurban için biriktirdiği paradan verdi, bu sefer verirken bana da söyledi. ben de maaşları yattığı gibi ödeyecekler madem, napalım ver dedim. ne denir ki? bi de adam benden gizli de tutmadı bu sefer, kızmadan cevaplayayım bari dedim. belki böyle böyle para ilişkileri biter ya da bir düzene girer falan ne bileyim. ama tahminlerimde de yanılmadım, maaşları yattı ancak para bize geri gelmedi, güç bela sordurttuğumda taşınma masrafları vs olduğu için sıkıştıklarını bi daha ki ay vereceklerini falan söylemişler. bunlar da karı koca memur, yolluk da yapılacak bunlara, o an aklıma gelmedi bir arkadaşım gözümü açtı, şimdi konu açılmadan söyleyemiyorum ama 2-3 hafta sonra eşime paranın gelip gelmediğini sorduğumda gelmedi derse 'onlara yolluk da yapıldı neden sıkıştılar anlayamadım doğrusu' diyeceğim ama yine kötü olan ben olacağım..

bundan ayrı 3 ay önce falan, farklı bir olay daha oldu onu da yazayım. herşey süt liman giderken eşimin ailesiyle yakınlık kurabilme amaçlı yemeğe davet ettim. güvenmek istedim, son zamanlarda da bir olay olmamıştı, artık arkamdan konuşan falan yoktu bana karşı iyilerdi, ben de soğuk durmak istemedim, şans vermek istedim belki yakınlaşılırsa artık sorunlar biter diye. geldiler yemek yendi, biz büyüklerle bahçeye indik çocuklar evde kaldılar, evde bulundukları saatte benim kredi kartımdan bahis sitelerine para yatırılmış, 800 TL. günah almayayım desem, kart bilgilerim hackerlarca çalındı desem: 5 aydır ne internette ne dışarda kullanmadığım kartın bilgileri nasıl çalınır? hem de o saatlerde. ve kart bilgilerini çalan kişi limiti sonuna kadar kullanmaz mı, bu sadece 800 tlyle kalmış. ben bunu 2 hafta sonra ekstremin gelmesi ile öğrenebildim ancak. eşime anlattığımda hemen aklına onun da o yeğeni geldi, çocuk öyle şeyler oynuyordu, ama çocuk sorgulandı ise de bir şey çıkmadı, ağladı sızladı yapmadığına dair inandırdı işte. belki doğru belki yalan.
ben başkası olma ihtimali bulunduğunu bahaneyle suç duyurusunda bulundum. eşim buna bozuldu nedense. belki de bir bildiği var değil mi? yeğeni yapmadıysa neden eşim ve diğerleri bozuldular anlayamadım doğrusu. banka, kartıma parayı geçici olarak iade etti ama araştırmalar sürüyor tabi, bakalım ne çıkacak diye merakla bekliyorum.

bu anlattıklarımdan sonra neler düşündünüz? bana yardımcı olabilir misiniz?

benim ailem çok fedakarlıklar yaptı ancak bazen onlara sert çıkışları oluyor. ama kendi ailesi bu anlattıklarımdan ayrı da ona çok kazıklar attığı ve halen de atmakta oldukları halde gözünden hiç düşmüyorlar, değer kaybetmiyorlar. daha çok yaklaşıyor, savunuyor.

ne yapılabilir bu durumda?

oturup çok konuştum her olaydan sonra ama kötü olan hep ben oldum.
konuşurken bana hak verdi ama arkamdan da onları daha değerli görmeye, onlara yakınlaşmaya devam etti.
konuşmalarımda kavga tartışma havası yoktu, evliliğimin ilk aylarındaki gibi onu soğutucu şekilde konuşmalarımı çoktan bırakmıştım, buna rağmen yine etki etmedi, o kadar güzellikle anlatsam da, "biz artık bir aileyiz" düşüncesini güzelllikle iyilikle aşılamaya çalışsam da olmadı olmadı. şimdilerde ise "bebeğimiz olacak sorumluluklarımız önceliklerimiz değişecek artık" vs tarzında konuşuyorum ama gelişme göremiyorum.

bana ne önerirsiniz? aynı durumda olan arkadaşlar var mı? nasıl yendiniz bu durumu?

bebek olduktan sonra olgunlaşır mı, aile olduğumuzu anlar da gözü açılır mı acaba diyorum ama hiç umudum kalmadı benim ondan yana.

başka hiç bir sorunumuz yok bu anlattıklarımdan ayrı.
hatta merhametli, iyi niyetli biri, yardımsever aslında.
babam kanserken öz oğlu olsa bu kadar uğraşır ilgilenirdi, tedavilerinde olsun falan.
ama etki altında da çok kalıyor. onlarla 1-2 hafta görüşmezken çok iyi, ama onlarla bir saat bile olsun bir araya geldiğinde bana ve aileme karşı biraz değişiyor. hep onlarla muhabbet etmek onların yanında olmak istiyor, bizle duramıyor, sanki sıkılıyor, onların yanında ise saatlerce durabiliyor. sonra onlarsız bir kaç günü geçirdiği zaman yine eskisi gibi bize bağlı oluyor. onlara gittiğinde, onlar bizle ilgili ona bir şey diyorlar mı demiyorlar mı bilemiyorum, demiyor gibi duruyorlar ama demeseler nasıl etkileniyor böyle?

başka sorunumuz yok ama bu anlattığım sorunlar da canıma yetiyor işte.

bayramları sevmiyorum mesela, benimkilerle bayramlaşıp ayrılıp evimize dönüyoruz ama onlarla bayramlaşıp ayrılmayı bilmiyor. tamam ailesidir, kimse ailesinden kopamaz, kopmasın da zaten, kopsun demiyorum ama gözünü onlara karşı hiç açmıyor. gerçek yüzlerini görmüyor, sömürüldükçe daha çok sömürülüyor. ben bunun önünü almak istiyorum, ağırlığını koymasını istiyorum, bir ailesi olduğunu onlara göstermeli istiyorum. bu böyle hareketler yaptıkça ben kendimi onun ailesi olarak görmüyorum ve güvende hissetmiyorum. yoksa niyetim benim veya onun onlarla kötü olmamız görüşmememiz değil.

bana tutup da bir hediye bile almaya kıyamazken o kurban parasından, tık diye borç verebildi onlara mesela. zoruma gidiyor, hediye beklediğimden değil ve geri de gelmeyecek o para. bebeğime beşiği alırlar, eşimin gözünü boyarlar ve borcu unuttururlar. onların taktiği bu zaten, borç aldılar değil mi, giderler ufacık bir şey alıp getirirler eşime ve o borcu eşime unuttururlar.

çocuğumu düşünüyorum, babası böyle olmaya devam ederse, kendi kurduğu aileyi önemsemezse, kazık yediği taraftan hala kazıkları yemeye devam edip bir de gözünde hiç değer kaybetmezlerse, çocuğumla benim geleceğim ne olacak?

yorumlar bekliyorum...

black_catt .!.:

merhabalar, öncelikle herkese iyi bayramlar. benim için babasız ilk bayram olduğundan çok zor geçiyor. kendi acıma mı yanayım yoksa eşimin ailesine karşı bir türlü bitmeyen fedakarlıklarına mı bilemiyorum. dertleşme paylaşma amacıyla yazıyorum, bir de aynı şeyleri yaşayıp aşanlardan akıl almak istiyorum. "ayrıl, katlanma, tavrını koy, eşini ailesiyle görüştürme" vs gibi yorumlar yapmayın ne olur, bunlar o kadar kolay şeyler değil. siz başarmış olabilirsiniz ama herkesin ilişkisi aynı seyirde gitmiyor işte.

ayrılmak için az gelecek bir sebep, katlanmayıp tavır koymak ise işe yaramıyor çok denedim, eşimi ailesiyle görüşmesini engellemek de olmuyor bu sefer o da benim aileme cephe alıyor hiç suçları olmadığı halde.

3 yıllık evliyiz ve şuan bebek bekliyoruz 2 ayımız kaldı hemen hemen. eşimin annesi babası yok ablaları ve enişteleri, halaları var. hepsi de yetiyor zaten. evlenirken bana takılan bilezikleri bile eşimin alıp onlara verdiğini sonradan öğrendim. biz evimizi düzerken benim ailemden başka kimse yanımızda yoktu, bir ihtiyacınız var mı diye soran falan olmadı. ama gelinlik ve takı seçmeye gittiğimizde neden çağırılmadıklarını sorabildiler eşime. sonra evimi görmeye geldiklerinde eşyalarıma bahaneler verdiler. ben sustum kırmadım kimseyi. eşimin ailesi, kötü olan ben olmayayım dedim. düğün günü hiç tanışmadığım akrabalar bile düğünümüzle ilgili söz hakkı buldu, olaylar çıktı, içip gelenler ortalığı karıştıranlar oldu. kavga ettik, arkamdan çok yakaladım konuştuklarını ve eşime de yazışmalarını vs gösterdim. bunların üstüne 5 ay görüşmedik ailesiyle ama o 5 ayda eşim tavır koyması gerekirken, onlarla gizli gizli görüşmüş. sonra özürler dilendi benden, mecbur affetmek zorunda kaldım kalben affetmesem de, zannettim ki sonunda benim ağırlığımı anladılar, kardeşlerini görmek, onunla görüşmek istiyorlarsa benle de iyi olmak zorundalar. ama durum öyle değilmiş tabi dediğim gibi gizli gizli görüşmüş meğer. neyse öyle böyle konu kapandı, şimdilerde utanmadan yüzüme bakabiliyorlar, o günler unutuldu, o da ayrı mesele..

bekarlık zamanlarında eşimin maaşını hep yemişler. alışmışlar tabi onu yemeye, eşim yuva kurduğu halde hala onu bekar hayatındaki gibi görüp para umdular. bunlardan dolayı çok kavgalarımız oldu ve bu kavgaların sonucunda artık benden gizli işler çevirmeye başladı:

evlendikten 1 sene sonra krediyle araba aldık, sonra uygun fiyata ev bulunca kiracı olacağımıza evimizi ödeyelim dedik arabayı satıp evi almaya karar verdik. araba satıldı gittik ev için kredi çektik. 2 ay sonra hem de evlilik yıldönümümüzde eşimin telefonunda ödenmemiş bir kredi borcu olduğuna dair mesaj görmemle öğrendim ki, araba satıldığında aldığı parayla arabanın kredisini kapatacağını bana söylemiş olmasına rağmen gitmiş eniştesine vermiş parayı, krediyi onlar üstlenmiş. 5 sene boyunca krediyi bize takacak mı takmayacak mı diye bekleyecektik yani işin özü, kavga ettik nasıl etmeyeyim. evlilik yıl dönümümüzde ayrılık kararı aldık ama sonra yeminler etti çok özürler diledi barıştık, bir daha böyle şeyler yapmayacağına söz verdi. yemin ettirdim, konuyu kapadık. ilk gizli işi bu oldu. ben artık takibe başladım ama bir daha açığını yakalayamadım.

aradan 1 sene daha geçti, bu sırada eşim para konusunda durulmuş gibiydi, eniştesi de arabayı satıp krediyi kapatmıştı o sorun da bitmişti ancak ufak tefek borç alıp geç ödemeler falan oldu ama artık ben tepkisizleşmeye başladım çünkü ben maaşımı ondan ayırdım, herkes yadırgadı ama ben çözümü böyle buldum. evin belli masraflarını paylaştık, maaşımızdan geri kalanla kim ne yapıyosa yapsın dedik yani. bu şekilde 1 seneyi de geçirdik öyle böyle. ablalarından birinin durumu iyi değil, kocası sorumsuzun teki, iş beğenip çalışmaz, kazandığı para olsa kadınlarla yer falan. iki de bir ablası bizi arıyor kendini acındırıyor, çocuklarına arattırıyor vs, eşim de benden yüz bulamıyordu bu konuda, yanımda anlattığında ben "kocası düğünümüze içip geldi olay çıkardı, bi de sorumsuzun teki, neden biz çekecekmişiz" dedim, konu kapanmıştı. 5 ay sonra öğreniyorum ki o ablaya diğer ablasıyla birlik olup her ay 100-200 yollanıyormuş, ilk başta kızdım ama sonra bişey dememeyi seçtim, sonuçta maaşlarımız ayrılmıştı, bana zararı dokunmamıştı, evet bizim evimizin rızkıyla sorumsuzların yükünü çekti ama napayım dedim artık. neden söylemediğini sorduğumda benim kızacağımı düşünmüş ondan söylememiş. ikinci gizli işi de bu oldu.

bunun üstünden de 1 sene geçti ve şimdilerde bebek bekliyoruz, ablalarından hala bebeğim için bir şey görmüş değilim. benim ailemle beraber çoğu eksiğimizi aldık. ablalardan birinin beşik sözü vardı, onun çocuğu olduğunda eşim beşik ben de altın almıştım. altının geleceğinden hiç mi hiç umudum yok zaten ama bari beşiği alsalar diyordum ki tayinleri çıktı, maaşları da geç yatacakmış ödedikleri bir kredileri varmış maaş geç yatacağı için ödeyemiyorlarmış, eşimden istediler verdi, bu sefer verirken söyledi. ben de maaşları yattığı gibi ödeyeceklerse ver napalım dedim. ne denir ki? bi de adam benden gizli de tutmadı bu sefer, kızmadan cevaplayayım bari dedim. ama tahminlerimde yanılmadım, maaşları yattı ancak para bize geri gelmedi, güç bela sordurttuğumda taşınma masrafları vs olduğu için sıkıştıklarını bi daha ki ay vereceklerini falan söylemişler. bunlar karı koca memur, yolluk da yapılacak bunlara, o an aklıma gelmedi bir arkadaşım gözümü açtı, şimdi konu açılmadan söyleyemiyorum ama 2-3 hafta sonra eşime paranın gelip gelmediğini sorduğumda gelmedi derse onlara yolluk da yapıldı neden sıkıştılar anlayamadım diyeceğim.

bundan ayrı 3 ay önce farklı bir olay daha oldu onu da yazayım. herşey süt liman giderken eşimin ailesiyle yakınlık kurabilme amaçlı yemeğe davet ettim. güvenmek istedim, son zamanlarda da bir olay olmamıştı, artık arkamdan konuşan falan yoktu bana karşı iyilerdi, ben de soğuk durmak istemedim, şans vermek istedim belki yakınlaşılırsa artık sorunlar biter diye. geldiler yemek yendi, biz büyüklerle bahçeye indik çocuklar evde kaldılar, evde bulundukları saatte benim kredi kartımdan bahis sitelerine para yatırılmış, 800 tl. günah almayayım desem, kart bilgilerim hackerlarca çalındı desem: 5 aydır ne internette ne dışarda kullanmadığım kartın bilgileri nasıl çalınır? hem de o saatlerde. ve çalan kişi limiti sonuna kadar kullanmaz mı, bu sadece 800 tlyle kalmış. ben bunu 2 hafta sonra ekstremin gelmesi ile öğrenebildim ancak. eşime anlattığımda hemen aklına onun da o yeğeni geldi, ama çocuk sorgulansa da bir şey çıkmadı, ağladı sızladı yapmadığına dair inandırdı. ben başkası olma ihtimali bulunduğunu bahaneyle suç duyurusunda bulundum. eşim buna bozuldu nedense. belki de bir bildiği var değil mi? yeğeni yapmadıysa neden bozuldular anlayamadım doğrusu. banka kartıma parayı geçici olarak iade etti ama araştırmalar sürüyor tabi, bakalım ne çıkacak diye merakla bekliyorum.

bu anlattıklarımdan sonra neler düşündünüz? bana yardımcı olabilir misiniz?
benim ailem çok fedakarlıklar yaptı ancak bazen onlara sert çıkışları oluyor, ama kendi ailesi bu anlattıklarımdan ayrı da ona çok kazıklar attı ve halen de atmaktalar, ancak gözünden hiç düşmüyorlar, değer kaybetmiyorlar.
ne yapılabilir bu durumda? oturup çok konuştum her olaydan sonra, ama kötü olan ben oldum, konuşurken bana hak verdi ama arkamdan da onları daha değerli görmeye onlara yakınlaşmaya başladı ben konuştukça. konuşmalarımda kavga tartışma havası yoktu, evliliğimin ilk zamanlarındaki gibi onu soğutucu şekilde davranmadan konuştum, buna rağmen yine etki etmedi o kadar güzellikle anlatsam da, "biz artık bir aileyiz" düşüncesini güzelllikle iyilikle aşılamaya çalışsam da olmadı olmadı.
bana ne önerirsiniz? aynı durumda olan arkadaşlar var mı? nasıl yendiniz bu durumu?
bebek olduktan sonra olgunlaşır mı diyorum ama hiç umudum kalmadı benim ondan yana. başka hiç bir sorunumuz yok bu anlattıklarımdan ayrı biliyor musunuz? ama bu sorunlar da canıma yetiyor işte. çocuğumu düşünüyorum, babası böyle olmaya devam ederse, kendi kurduğu aileyi önemsemezse, kazık yediği taraftan hala kazıkları yemeye devam edip bir de onun gözünde hiç değer kaybetmezlerse, çocuğumla benim geleceğim ne olacak?
yorumlar bekliyorum...

Genişletmek için tıkla...

Canım öncelikle üzülme, canını sıkma hamilesin çünkü öncelikli olarak çocugunu düşün. Öncelikle eşinin kardeşlerine yardım etmek istese bile en başta sana söylemeden bileziklerini alması ve araba parasını onlara vermesi sana karşı ayıp olmuş. Çünkü artık bir evlilik yaşamı var ve tek başına karar verme lüksü olmamalıydı. Bir görümcen sıkıntıda ancak diğerinin durumu nasıl? Bileziklerin onlara verilme durumunu hala çözemedim çünkü. Eşin kardeşlerini oldukça düşünmekte anladığım kadarıyla ancak görüşmesini yasaklamaya gitme bence bir daha. Çünkü ne olursa olsun o kardeşleriyle görüşmek istiyor ve onlara yardım etmek istiyor. Sadece eşine kardeşlerine yardım etmek istiyorsa bile çözümün para göndermek olmadığını anlatmalısın, madem ablasının öyle bir kocası var bir abi olarak öncelikle onu öyle bir insandan kurtalmalı. Çünkü gönderdiği paranın kocasının içkisine gidip gitmediğini nerden biliyor, belki elinden zorla alınıyordur para? Maaşlarınızı ayırmak seni biraz olaylardan uzaklaştırmış ancak senin mecbur kaldığın için yaptıgın bir şey olduğundan seni zamanla huzursuz edebilir. Kart konusunda şikayet etmekte iyi yapmışsın bana kalırsa, bu kim yaparsa yapsın bir suç. Ailesi olduğu için onları korumak istemiştir ancak bilip de sana bir şey söylemediyse bu yaptıgı çok kötü bir şey. Eşin, kardeşleri olduğu için onlara verdiği parayı sorgulamak geri istemek istemiyordur bunda haklı olabilir ancak bu biraz onu sömürme amaçlı yapılıyorsa çirkin bir hal alıyor. Onları yemeye çağırdığında aranızdaki ilişki nasıldı, kardeşleriyle o gün bir anlaşmazlıgın oldu mu? Eşin hem kardeşlerine yardım edip hem de sizin ihtiyaçlarınızı karşılayabiliyor mu yoksa öncelik kardeşleri mi oluyor?

izumii .!.:

Canım öncelikle üzülme, canını sıkma hamilesin çünkü öncelikli olarak çocugunu düşün. Öncelikle eşinin kardeşlerine yardım etmek istese bile en başta sana söylemeden bileziklerini alması ve araba parasını onlara vermesi sana karşı ayıp olmuş. Çünkü artık bir evlilik yaşamı var ve tek başına karar verme lüksü olmamalıydı. Bir görümcen sıkıntıda ancak diğerinin durumu nasıl? Bileziklerin onlara verilme durumunu hala çözemedim çünkü. Eşin kardeşlerini oldukça düşünmekte anladığım kadarıyla ancak görüşmesini yasaklamaya gitme bence bir daha. Çünkü ne olursa olsun o kardeşleriyle görüşmek istiyor ve onlara yardım etmek istiyor. Sadece eşine kardeşlerine yardım etmek istiyorsa bile çözümün para göndermek olmadığını anlatmalısın, madem ablasının öyle bir kocası var bir abi olarak öncelikle onu öyle bir insandan kurtalmalı. Çünkü gönderdiği paranın kocasının içkisine gidip gitmediğini nerden biliyor, belki elinden zorla alınıyordur para? Maaşlarınızı ayırmak seni biraz olaylardan uzaklaştırmış ancak senin mecbur kaldığın için yaptıgın bir şey olduğundan seni zamanla huzursuz edebilir. Kart konusunda şikayet etmekte iyi yapmışsın bana kalırsa, bu kim yaparsa yapsın bir suç. Ailesi olduğu için onları korumak istemiştir ancak bilip de sana bir şey söylemediyse bu yaptıgı çok kötü bir şey. Eşin, kardeşleri olduğu için onlara verdiği parayı sorgulamak geri istemek istemiyordur bunda haklı olabilir ancak bu biraz onu sömürme amaçlı yapılıyorsa çirkin bir hal alıyor. Onları yemeye çağırdığında aranızdaki ilişki nasıldı, kardeşleriyle o gün bir anlaşmazlıgın oldu mu? Eşin hem kardeşlerine yardım edip hem de sizin ihtiyaçlarınızı karşılayabiliyor mu yoksa öncelik kardeşleri mi oluyor?

Genişletmek için tıkla...

merhabalar, yok ben yanlış izah etmişim düzelttim. bilezikleri eşim satın alıyor bunlara veriyor düğünde takın diye, onlar da göstermelik bana bilezik takmış oldular. halbuki eşim almış takılsın diye. kredi kartı ekstresinde görünce çıktı ortaya.

tabi görüşmesini yasaklamak hiç birşeyi çözmüyor. hatta görüşmezse gerçek yüzlerini göremez diye de düşündüm ama bu da olmadı tabi, görüşse de anlamıyor.

kart konusunda evet bilip de söylemiyor gibi geliyor bana da.

kardeştir yardım edilir ona kesinlikle karşı değilim, ama ev kurmuşsun ve hep senden gidiyor, sana bir derdin var mı diye soran yoksa bu ne zamana kadar devam eder? onlara karşı hiç gözünü açmıyor hep onlara üzülüyor kendisi çok iyi durumda gibi

yemeğe çağırdığımda kesinlikle sıkıntı olmadı hatta çok iyi geçmişti sevinmiştim artık herşey düzeliyor diye. ama kart olayı ve bu son borç isteme olayı beni yine uzaklaştırdı soğuttu, gidip görmek bile istemiyorum sinirim bozuluyor. eşimin sömürülmesi ve bir aile kurduğunun görülmemesine rağmen onlarla hiç bir şey yokmuş gibi muhabbet etmek içimden gelmiyor, samimi de gelmiyor rol yapamıyorum.

evimizin ihtiyaçlarında sorun yok bir ihmali olmadı hakkını yiyemem ancak bazen hesabında para kalmayıp eksiye düşse bile para gönderdiğini biliyorum. aynı durumda olsa benim için eksiye düşmez mesela bundan da eminim.

nasıl değişir acaba? ya da bunu artık böyle mi kabullenmeliyim?

black_catt .!.:

merhabalar, yok ben yanlış izah etmişim düzelttim. bilezikleri eşim satın alıyor bunlara veriyor düğünde takın diye, onlar da göstermelik bana bilezik takmış oldular. halbuki eşim almış takılsın diye. kredi kartı ekstresinde görünce çıktı ortaya.

tabi görüşmesini yasaklamak hiç birşeyi çözmüyor. hatta görüşmezse gerçek yüzlerini göremez diye de düşündüm ama bu da olmadı tabi, görüşse de anlamıyor.

kart konusunda evet bilip de söylemiyor gibi geliyor bana da.

kardeştir yardım edilir ona kesinlikle karşı değilim, ama ev kurmuşsun ve hep senden gidiyor, sana bir derdin var mı diye soran yoksa bu ne zamana kadar devam eder? onlara karşı hiç gözünü açmıyor hep onlara üzülüyor kendisi çok iyi durumda gibi

yemeğe çağırdığımda kesinlikle sıkıntı olmadı hatta çok iyi geçmişti sevinmiştim artık herşey düzeliyor diye. ama kart olayı ve bu son borç isteme olayı beni yine uzaklaştırdı soğuttu, gidip görmek bile istemiyorum sinirim bozuluyor. eşimin sömürülmesi ve bir aile kurduğunun görülmemesine rağmen onlarla hiç bir şey yokmuş gibi muhabbet etmek içimden gelmiyor, samimi de gelmiyor rol yapamıyorum.

evimizin ihtiyaçlarında sorun yok bir ihmali olmadı hakkını yiyemem ancak bazen hesabında para kalmayıp eksiye düşse bile para gönderdiğini biliyorum. aynı durumda olsa benim için eksiye düşmez mesela bundan da eminim.

nasıl değişir acaba? ya da bunu artık böyle mi kabullenmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

Canım gerçekten sıkıntılı bir durum, bir yanda kardeşleri oldugu için abi olarak onlara yardım etmesi gerektiğini düşünüyor, lüks bir şey için eksiye düşmez tabi ki ama kardeşlerinin acil ihtiyaçları var zor durumdalar diye düşündüğü için eksiye düşse bile para gönderiyordur. Konuştukça onlara daha fazla yakınlaşıyor diyorsun zaten konuşsanda bir şey değişmiyor sanırım. Herkesin sorumlulukları var bu hayatta eşin hem sana karşı hem de kardeşlerine karşı sorumluluğu olduğunu düşünüyordur. Anladığım kadarıyla şu an iki kişi olduğunuz için çok sorun olmuyor ama çocugunuz doğdugunda masraflarınız artabilir ve ileride onun eğitimi geleceği için para biriktirmeniz gerekebilir gerçekten eşinin sömürüldüğünü düşünüyorsan belki eşinle çocugun hakkında konuşabilirsin, sen maaşının çogunu her ay çocugun için biriktir, ya da onun için harcamalar yap. Eşin bence sorumluluk sahibi bir insan bu konuda şanslısın evin ihtiyaçlarını aksatmayacaktır diye düşünüyorum, evin ihtiyaçları yogun olarak onun üzerine kaldığında kardeşlerine bu kadar kolay para gönderemeyebilir. Çocugun için yaptıgın harcamaları da kimse senden sorgulayamaz sonuçta.

Kardeşleriyle de çok tartışmaya girme bana kalırsa, ne eşinle kardeşleri nedeniyle tartış ne de bu konu yüzünden kardeşleriyle. Çünkü bu durum dışında hiçbir sorun yoksa, eşin kötü bir insan değil bana kalırsa. Onun bu tartışmalar nedeniyle senden uzaklaşmasına izin verme. Kardeşlerini çok sevdiğini düşünüyorsan, eşin için sende onlarla huzursuzluk yaşama. İyi geçinmek zorunda değilsin tabiki ama tartışma yaşama.

Teşekkürler cevaplarınız için. Bana düşen sabretmek biraz daha, dediğiniz gibi çocuğun masrafları falan olunca belki yola gelir, aile olduğumuzu anlar. Geçen konuştum kimse için bir daha kredi çekilmesin artık sorumluluklar değişecek falan gibilerine ama sert şekilde demedim yine de, kesinlikle çekmem artık falan diyor. Umarım sözünde durur.

Bir de ben onun ablalarına karşı ne kadar iyi güleryüzlü olursam olayım, ne yaparsam yapayım annemle olduğum gibi onlarla samimi olmuyormuşum öyle diyor, beni hep onlara gitmiyosun falan diye suçluyor buna da çok sinir oluyorum. Evet her zaman gitmiyorum ama gitmem gerektiği zamanlarda mutlaka gidiyorum hatta bazen çok olmasa da durduk yere oturmaya da gidebiliyoruz, gittiğim zaman da surat kesinlikle yapmıyorum, onlar bana sessiz durduklarında çok konuşmadıklarında bile ben kendimi zorluyorum konu açıp muhabbet edelim diye, çünkü onlar sessiz dursa sorun yok ama ben durursam soğuk denilir arkamdan. İlk tanıştığımızda onlarla, ilk tanışmaya rağmen ne kadar yakın davrandım, mesafe koymam gerekirken koymadım, yakınlık kurulsun diye. Ona rağmen arkamdan konuşuldu ve eşim de işlendi, oysa arkadaşlarımın görümce ilişkilerini dinleyince, ben çok iyi davranmışım, herkes de böyle görüyor. Ama eşim kendi ablalarının soğukluklarını hiç görmüyor. Öyle olunca da bir arkadaşla olduğu gibi oluyor ilişkiler, bundan öteye gitmiyor, hatta ben arkadaşlarımla daha çok muhabbet kuruyorum, bunlarla zorlandığım kadar kimseyle zorlanmadım inanınki, herkesle anlaşırım çoğunlukla, hiç bi zaman suratlı kibirli biri olmadım, yapımda yok, bana bi kötülüğü olanı bile affediyorum işte. Kendimi övmüyorum ya da insan kendini hep böyle zanneder kötü yönünü görmez diye düşünmeyin, ben gerçekten öyleyim, keşke olmasam diyorum, biraz sert kibirli durmayı becerebilsem.

önceden ve sonradan yaşanan tüm olaylar yüzünden evet kırgınım onlara ama sonuçta barış sağlandı uzatma diyorum kendime ve yaşananlardan sonra bana ulaşılmasını bekler tavırda olmam gerekirken aslında, yine ben elimden geleni yapıyorum, ama yine ben uzak bulunuyorum ablaları ve kendisi tarafından.
ben onlardan yakınlık görsem de mesafeli dursam eşim haklı diyecem, ama onların beni kardeşleri gibi görmedikleri aşikar. bir arkadaşla nasıl olursa öyleler, hatta bazen beni muhabbetlerinin dışında bırakır konular da konuşuyorlar. sırf beni uzak tutmak için sanki. Mesela örnek olarak şumu diyim, 2 gündür bir arada olan görümcelerimin aklına yeni geliyor benim tanımadığım ama kendi aralarında tanıdıkları bir insanın yaptıklarını ya da başına geleni lonuşmak. Halbuki ben onları hiç dışta bırakmadan muhabbet ediyorum, ortak konular buluyorum. Ama ben de bu sefer kendi ailem ablam gibi görmemeye başlıyorum yalan söyleyemem, bana değer verildiğini düşünmüyorum.

Ama şu da var, kim olsa yalan söyler kendi ailem gibi görüyorum diye. Görenlere de bana yaşatılanlar yaşatılmamıştır. Biz baştan uyuşamadık ki onlarla, ama yine de bi saygısızlığım yok istesem ne laflar sokarım ama hiçbi zaman yapmadım zaten yapımda da yok, keşke olsa. Ama zorlasam kendimi onlara laf sokacak çok malzeme bulur kalplerini kırarım dalga geçerim küçük görürüm. Ama ben böyle değilim, hiç de olmadım hep iyi niyetli yaklaştım onlara, yakınlık kursak da bitse bu işkence diye ama ne kadar şans verdiysem zararda olan ve eşimce eleştirilen ben oldum.

İçten içe sinir oluyorum şimdilerde onlara, bebeğime hiç bir katkıları olmadığı-olmayacağı gibi üçü de üşüşecek başıma doğunca diye.

Bi de annemle olduğum gibi olamamki onlarla, o benim annem onla bir olurlar mı? Tek onlarla değil kimseyle annemle olduğu gibi bi ilişki olmaz. Ben herkesle nasılsam, bu kadar yaşanan olaylara rağmen yine de onlara da öyleyim, hatta daha özveriliyim. Ama eşim hep fazlasını istiyor, çok acayip sinirlendiriyor beni bu konuda laflarıyla.
Zaten son aylarımdayım, ne uyku uyuyabiliyorum ne sırtımın ağrısına midemin yanmasına bulanmasına duramıyorum, bu halimle bile hala eleştiri altındayım. Ablaları bana yakınlık göstersin madem, millet gelini ne yapsa el üstünde tutuyor, neden benden bekleniyor, onlar göstersin.

İşte ben bu kadar şeyden sonra görümcelerle ilişkiler konusunda yıldım. "nasıl olsa ben ne yaparsam yapayım nasıl davranırsam davranayım eşim ve onlar benle ilgili böyle düşünmeye devam edecekler, onun için bosveeer kendini zorlama, dur suratsız sessiz" diye düşünmeye başlıyorum.. Ben dünyanın en iyisi gibi bile davransam eşimin kafasına yerleştirdikleri şeyi atamıyorum, onlar benim hakkımda ne düşünürlerse düşünsünler artık onları boşverdim ama eşimin düşünceleri bir türlü değişmiyor. Ben daha ne yapabilirim, bu kadar yaşanan şeyden sonra zaten gereğinden fazlasıyla iyiyim, olmamam gerektiği halde... Bundan fazlası da, artık yeter yani, o kadar da tepemde taşıyamam onları, kendisi gibi...

Çok uzun yazmışım yine, içimde kalan söyleyemediğim o kadar şey var ki işte..
Issız bi yere gidip bağırasım var, yeter artık diye.

black_catt .!.:

Teşekkürler cevaplarınız için. Bana düşen sabretmek biraz daha, dediğiniz gibi çocuğun masrafları falan olunca belki yola gelir, aile olduğumuzu anlar. Geçen konuştum kimse için bir daha kredi çekilmesin artık sorumluluklar değişecek falan gibilerine ama sert şekilde demedim yine de, kesinlikle çekmem artık falan diyor. Umarım sözünde durur.

Bir de ben onun ablalarına karşı ne kadar iyi güleryüzlü olursam olayım, ne yaparsam yapayım annemle olduğum gibi onlarla samimi olmuyormuşum öyle diyor, beni hep onlara gitmiyosun falan diye suçluyor buna da çok sinir oluyorum. Evet her zaman gitmiyorum ama gitmem gerektiği zamanlarda mutlaka gidiyorum hatta bazen çok olmasa da durduk yere oturmaya da gidebiliyoruz, gittiğim zaman da surat kesinlikle yapmıyorum, onlar bana sessiz durduklarında çok konuşmadıklarında bile ben kendimi zorluyorum konu açıp muhabbet edelim diye, çünkü onlar sessiz dursa sorun yok ama ben durursam soğuk denilir arkamdan. İlk tanıştığımızda onlarla, ilk tanışmaya rağmen ne kadar yakın davrandım, mesafe koymam gerekirken koymadım, yakınlık kurulsun diye. Ona rağmen arkamdan konuşuldu ve eşim de işlendi, oysa arkadaşlarımın görümce ilişkilerini dinleyince, ben çok iyi davranmışım, herkes de böyle görüyor. Ama eşim kendi ablalarının soğukluklarını hiç görmüyor. Öyle olunca da bir arkadaşla olduğu gibi oluyor ilişkiler, bundan öteye gitmiyor, hatta ben arkadaşlarımla daha çok muhabbet kuruyorum, bunlarla zorlandığım kadar kimseyle zorlanmadım inanınki, herkesle anlaşırım çoğunlukla, hiç bi zaman suratlı kibirli biri olmadım, yapımda yok, bana bi kötülüğü olanı bile affediyorum işte. Kendimi övmüyorum ya da insan kendini hep böyle zanneder kötü yönünü görmez diye düşünmeyin, ben gerçekten öyleyim, keşke olmasam diyorum, biraz sert kibirli durmayı becerebilsem.

önceden ve sonradan yaşanan tüm olaylar yüzünden evet kırgınım onlara ama sonuçta barış sağlandı uzatma diyorum kendime ve yaşananlardan sonra bana ulaşılmasını bekler tavırda olmam gerekirken aslında, yine ben elimden geleni yapıyorum, ama yine ben uzak bulunuyorum ablaları ve kendisi tarafından.
ben onlardan yakınlık görsem de mesafeli dursam eşim haklı diyecem, ama onların beni kardeşleri gibi görmedikleri aşikar. bir arkadaşla nasıl olursa öyleler, hatta bazen beni muhabbetlerinin dışında bırakır konular da konuşuyorlar. sırf beni uzak tutmak için sanki. Mesela örnek olarak şumu diyim, 2 gündür bir arada olan görümcelerimin aklına yeni geliyor benim tanımadığım ama kendi aralarında tanıdıkları bir insanın yaptıklarını ya da başına geleni lonuşmak. Halbuki ben onları hiç dışta bırakmadan muhabbet ediyorum, ortak konular buluyorum. Ama ben de bu sefer kendi ailem ablam gibi görmemeye başlıyorum yalan söyleyemem, bana değer verildiğini düşünmüyorum.

Ama şu da var, kim olsa yalan söyler kendi ailem gibi görüyorum diye. Görenlere de bana yaşatılanlar yaşatılmamıştır. Biz baştan uyuşamadık ki onlarla, ama yine de bi saygısızlığım yok istesem ne laflar sokarım ama hiçbi zaman yapmadım zaten yapımda da yok, keşke olsa. Ama zorlasam kendimi onlara laf sokacak çok malzeme bulur kalplerini kırarım dalga geçerim küçük görürüm. Ama ben böyle değilim, hiç de olmadım hep iyi niyetli yaklaştım onlara, yakınlık kursak da bitse bu işkence diye ama ne kadar şans verdiysem zararda olan ve eşimce eleştirilen ben oldum.

İçten içe sinir oluyorum şimdilerde onlara, bebeğime hiç bir katkıları olmadığı-olmayacağı gibi üçü de üşüşecek başıma doğunca diye.

Bi de annemle olduğum gibi olamamki onlarla, o benim annem onla bir olurlar mı? Tek onlarla değil kimseyle annemle olduğu gibi bi ilişki olmaz. Ben herkesle nasılsam, bu kadar yaşanan olaylara rağmen yine de onlara da öyleyim, hatta daha özveriliyim. Ama eşim hep fazlasını istiyor, çok acayip sinirlendiriyor beni bu konuda laflarıyla.
Zaten son aylarımdayım, ne uyku uyuyabiliyorum ne sırtımın ağrısına midemin yanmasına bulanmasına duramıyorum, bu halimle bile hala eleştiri altındayım. Ablaları bana yakınlık göstersin madem, millet gelini ne yapsa el üstünde tutuyor, neden benden bekleniyor, onlar göstersin.

İşte ben bu kadar şeyden sonra görümcelerle ilişkiler konusunda yıldım. "nasıl olsa ben ne yaparsam yapayım nasıl davranırsam davranayım eşim ve onlar benle ilgili böyle düşünmeye devam edecekler, onun için bosveeer kendini zorlama, dur suratsız sessiz" diye düşünmeye başlıyorum.. Ben dünyanın en iyisi gibi bile davransam eşimin kafasına yerleştirdikleri şeyi atamıyorum, onlar benim hakkımda ne düşünürlerse düşünsünler artık onları boşverdim ama eşimin düşünceleri bir türlü değişmiyor. Ben daha ne yapabilirim, bu kadar yaşanan şeyden sonra zaten gereğinden fazlasıyla iyiyim, olmamam gerektiği halde... Bundan fazlası da, artık yeter yani, o kadar da tepemde taşıyamam onları, kendisi gibi...

Genişletmek için tıkla...

Canım bana kalırsa eşin biraz kardeşlerinin dolduruşuna geliyor olabilir. Senin davranışların ona belki soguk gelmiyordur ama kardeşleri bize çok soguk davranıyor falan diye konuşunca öyle düşünüyor olabilir. Bence dolduruşa gelip gelmediğini öğren, kardeşleri sana soguk davranıyorsa bunu bir sıkıntı dile getirir gibi söyleyebilirsin eşine. Seni de kardeşleri kadar düşünüyordur bence. Ayrıca kimseyle annenle olduğun gibi samimi olamazsın bunu senden beklemeye hakkı yok, annenle ne kadar tartışsanda seni büyüten üzerinde hakkı olan insandır onu kıramazsın üzemezsin, annenin sevgiside sana çok farklıdır. Böyle bir şeyin senden beklenmesi çok saçma geldi bana. :44: Bir de onların anne ve babaları olmadığı için zamanla birbirlerine daha çok bağlanmış olabilirler mi canım? Anne babalarını ne zaman kaybettiler, siz evlenmeden önceyse eşin kardeşlerinin babası, annesi gibi bir rol üstlenmiş olabilir mi? Kız kardeşlerin samimiyetleri fazlaysa senin dışlanmış gibi hissetmen normaldir ama bence bu durumu eşinle bir konuş, böyle sıkıntılarını eşinden gizleme. Çünkü bana kalırsa kardeşleri eşine seninle ilgili sıkıntılarını söylüyorlar eşin bu nedenle korumacı bir tavır alıyor olabilir onlara karşı. Sürekli sizi izleyemez eşin, kardeşleri soguk davranıyor diyince öyle sanıyordur. Sen de kendi hislerini buraya yazdığın gibi paylaş onunla canım.

izumii .!.:

Canım bana kalırsa eşin biraz kardeşlerinin dolduruşuna geliyor olabilir. Senin davranışların ona belki soguk gelmiyordur ama kardeşleri bize çok soguk davranıyor falan diye konuşunca öyle düşünüyor olabilir. Bence dolduruşa gelip gelmediğini öğren, kardeşleri sana soguk davranıyorsa bunu bir sıkıntı dile getirir gibi söyleyebilirsin eşine. Seni de kardeşleri kadar düşünüyordur bence. Ayrıca kimseyle annenle olduğun gibi samimi olamazsın bunu senden beklemeye hakkı yok, annenle ne kadar tartışsanda seni büyüten üzerinde hakkı olan insandır onu kıramazsın üzemezsin, annenin sevgiside sana çok farklıdır. Böyle bir şeyin senden beklenmesi çok saçma geldi bana. :44: .

Genişletmek için tıkla...

evet aynen öyle, annem de bana bağırır ben de ona bağırırım ama alınmayız barışırız mesela. anneyle babayla olduğun gibi kimseyle olamazsın ki. sinirimden öleceğim çok uzun uzun yazmışım ama dediğim gibi ne yapsam yaranılmıyor, düşünüyorum suratsız değilim kibirli değilim güleryüzümü eksik etmiyorum ki bunların hepsi fazla onlara aslında, ama yine eşimin aklına girebiliyorlar, eşim de demiyor ki hayır size gayet normal davranıyor falan. muhakkak beni de düşünüyordur ama benim inancım kalmıyor işte böyle böyle.

izumii .!.:

Bir de onların anne ve babaları olmadığı için zamanla birbirlerine daha çok bağlanmış olabilirler mi canım? Anne babalarını ne zaman kaybettiler, siz evlenmeden önceyse eşin kardeşlerinin babası, annesi gibi bir rol üstlenmiş olabilir mi? Kız kardeşlerin samimiyetleri fazlaysa senin dışlanmış gibi hissetmen normaldir ama bence bu durumu eşinle bir konuş, böyle sıkıntılarını eşinden gizleme. Çünkü bana kalırsa kardeşleri eşine seninle ilgili sıkıntılarını söylüyorlar eşin bu nedenle korumacı bir tavır alıyor olabilir onlara karşı. Sürekli sizi izleyemez eşin, kardeşleri soguk davranıyor diyince öyle sanıyordur. Sen de kendi hislerini buraya yazdığın gibi paylaş onunla canım.

Genişletmek için tıkla...

tabi anasız babasız büyüdükleri için birbirlerine bağlılar dediğiniz gibi, zaten benim ona kesinlikle lafım yok, ne ayırmaya çalışırım ne bişey. benim sorunum birinci olarak para meselesi, ikinci olarak bütün bunlara rağmen hala beni eleştirebiliyorlar.
benle ilgili eşime her daim konuşulduğuna inanıyorum, başta kesinlikle konuşuyorlardı eşimin tavırlarından çok belli oluyordu da şimdi konuşmuyorlarsa bile bende yer etti bu düşünce.
dediğiniz şekilde çoğu kez konuştum eşimle, ben daha ne yapabilirim dedim, herşeye rağmen bak ben yine onlara kötü davranmıyorum dedim, en güzel anılarımızı mahvettiler yine de iyi davranıyorum dedim. konuşurken hiç sorun yok dediklerime hak veriyor para konusunda da bu konuda da, hatta 'samimi olmak zorunda değilsin ya da istediğin gibi davran ne düşünürlerse düşünsünler, gitmek görüşmek zorunda değilsin' diyor şaşırıyorum, bu şekilde olması zaten benim de içime sinmez hiç görüşmemek olmaz sonuçta. ama atıyorum 1 ay sonra eşim değişiyor yine böyle şeyler duyuyorum ondan, yok samimi değilsiniz yok sevmiyorsun yok soğuk davranıyorsun ablama, ben görmeye gidicem sana gel demiyorum sen zaten gelmezsin vs. gibi aslında gerçekte olmayan sırf onların ağzıyla söylenen sözler.. ben çözemedim bi türlü, bi öyle bi böyle.

bir keresinde ablalarından birinin çocuğunun doğum günüydü. eşim gitmek istemedi, nedenini çok iyi tahmin ettim, bana zamanında sataşan ama sonra telefonda barışılan abla da ordaydı. ben tahmin ettiğim için inadına gitmem gerektiğini düşündüm, maksadım eşimi şaşırtmaktı, yani benden yana bir olay çıkmayacağına dair çekincesinin kalmaması için, çünkü ona göre sorunun başı benim. durduk yere bana sataşan abla değil. neyse çaktırmadım ona bu düşüncelerimi, güzellikle söyledim gidelim değişiklik olur yakınlık olur ben kötü olmak istemiyorum kimseyle vs. gittik. iki ablası yiyecekleri hazırlıyorlardı yardımcı oldum beraber hallettik doğum günü kutlandı fotoğraflarını falan ben çektim çocukların, yemekler yendi geç saate kadar oturduk döndük. gayet sorunsuz güzel geçmişti. ama 2 gün sonra tesadüfen yakaladım başka ilde yaşayan ablayla doğum gününde bulunan ve bana sataşan o abla aralarında konuşmuşlar beni, yazışmalarını gördüm. diğer ildeki: o da mı geldi ne yaptı nasıldı diyo, diğeri: ne yapsın süzülüp durdu yeni gelin ya haha diyo, diğer ildeki: hahaha sen de süzüleydin diyo. harfi harfine hatırlıyorum işte. bunları gördükten sonra sizin onlara karşı düşünceniz ne olur mesela? nasıl sinir oldum, yani o kadar yardımcı oldum herşey gayet iyiydi güldük eğlendik, ama benim arkamdan söylenenlere bakın.

ben bu insanlara ne para ne insanlık konusunda nasıl güveneyim? bu sadece tek bi örnekti, çok konuşmalarını yakaladım çok..

Canım sen tavrını bozma zaten, onların yaptıkları belli ki çok ayıp bir şey. Yüzüne gülüp bir şey demeyip arkandan söylemediklerini bırakmıyorlar. Eşin senle konuşurken bir şey demeyip bir ay sonra değişiyorsa, belli ki dolduruşa geliyor. Onlarla konuşunca senle farklı konuşmaya başlıyor. Para konusunda dediğim gibi bebeğiniz dogduktan sonra masraflarınız artacaktır eşinde evinizin masraflarını önemsediği için kredi çekme, para gönderme gibi durumlara artık son vermesi gerektiğini düşünecektir diye inanıyorum. İnşallah bir sorun yaşamazsınız. Ama kardeşleri dolduruşa getirerek eşini çok etkiliyor. Eşin kardeşlerini çok seviyorsa onların yaptıklarını da çok görmüyordur. Kardeşleriyle onların tavırları hakkında konuşmayı denedin mi peki? Belki de senin hakkında yanlış düşündükleri bi şey vardır, seni yanlış anlamışlardır?

Bir de canım durumunu istersen biraz kısaltarak "bir derdim var" kısmına da yaz, burada çok görülmemiş sanırım. Farklı insanlarda fikir versinler belki daha iyi yardımcı olurlar.

izumii .!.:

Canım sen tavrını bozma zaten, onların yaptıkları belli ki çok ayıp bir şey. Yüzüne gülüp bir şey demeyip arkandan söylemediklerini bırakmıyorlar. Eşin senle konuşurken bir şey demeyip bir ay sonra değişiyorsa, belli ki dolduruşa geliyor. Onlarla konuşunca senle farklı konuşmaya başlıyor. Para konusunda dediğim gibi bebeğiniz dogduktan sonra masraflarınız artacaktır eşinde evinizin masraflarını önemsediği için kredi çekme, para gönderme gibi durumlara artık son vermesi gerektiğini düşünecektir diye inanıyorum. İnşallah bir sorun yaşamazsınız. Ama kardeşleri dolduruşa getirerek eşini çok etkiliyor. Eşin kardeşlerini çok seviyorsa onların yaptıklarını da çok görmüyordur. Kardeşleriyle onların tavırları hakkında konuşmayı denedin mi peki? Belki de senin hakkında yanlış düşündükleri bi şey vardır, seni yanlış anlamışlardır?

Bir de canım durumunu istersen biraz kısaltarak "bir derdim var" kısmına da yaz, burada çok görülmemiş sanırım. Farklı insanlarda fikir versinler belki daha iyi yardımcı olurlar.

Genişletmek için tıkla...

evet haklısınız burda sağolun sizden başka gören olmadı ama sizin de yorumlarınız bana çok iyi geldi çok sağolun. derdimi paylaştınız.

aynen dediklerinize katılıyorum. eşimle de konuştum bunları hatta bu gece konuştum, tabiki yine onlar sorunsuz melek onun gözünde. bana yaklaşmıyorlarki dedim sen yaklaş dedi, ben de "daha ne yapabilirim, anladım ki ben ne yaparsam yapayım senin ve onların gözünde durum değişmeyecek" dedim sustu. bir de bu akşam beni evde hamile halimle yalnız bırakarak güya yarım saatliğine onlara oturmaya gitti 2 saat dönmedi tabi. eşime bi arkadaşlarının sattığı bir telefonu göstermişler, temiz istersen al demişler, bu da benim beğeneceğimi düşünerek almaya karar vermiş ancak 2 ay sonra ödeyebilirim demiş o zaman ablalarından biri 'ödeyemezsen ben ödeyeyim sen sonra bana verirsin' demiş bu kabul etmemiş neyse ki, yine bi para bağı oluşacaktı yoksa. ama telefonu alıp gelmiş. ben de sinirlendim "ablam ablam diyip duruyosun ama sen ev borcu ödüyosun şimdi çocuğun da olacak, bir tanesi de çıkıp demiyo ki kardeşim borca girme senin masrafların artacak, nasıl ablalık ki bu bir de sana destek çıkıyorlar ben alayım sonra bana ödersin diyorlar, onlar sana ablalık falan yapmıyor gözünü aç artık, hep zarar getirdiler" diye söylendim, kendimi artık tutamadım. "sana telefon alacaklarına gitsinler çocuğa bişey alsınlar da katkıları olsun ama nerde lüzumsuz iş hepiniz ordasınız zaten, bu çocuk benden başka kimsenin umrunda değil anlaşılan, o halde sevmeye de gelmesinler doğduktan sonra" dedim.

evet belki sert konuştum ama artık dayanamadım, biraz tartışmış olduk, sonra yattı uyudu. nasıl uyuyabiliyor anlamıyorum o kadar sözün üstüne :) ben içimi döktüğüm halde şuan uyuyamıyorum ..

canım keşke o kadar sert çıkmasaydın çünkü eşin seni düşünüp almış o telefonu kardeşleri istiyor diye almamış. Seni de anlıyorum işin ucunda kardeşleri olunca hemen sinirleniyorsun o kadar çok şey yaşamışsın ki. Ancak eşinin yaptıklarını görmezden gelme sonuçta seni düşünüp alınmış bir hediye var ortada. "Teşekkür ederim ama keşke ev borcu öderken masraf etmeseydin, acelesi yoktu, bundan sonra bir şey almadan önce birbirimize danışalım istersen canım" gibi tatlı dille de derdini anlatırdın bana kalırsa. bence gönlünü al eşinin, tartışmak yerine tatlı dille konuşursan illaki yanına çekersin eşini bence :)

Yalnız bey abi yapıyor yapıyor yakalanıyor. Mesaj, kredi kartı ekstresi... Hatun öğrenecek işte neden gizli iş çevirirsin.

Ahh babaannem hayatı çözmüş kadın. Bize derdi ki, paran varsa çatır çatır yiyeceksin, kocanın parasını da üstüne cila çekeceksin. Sen yemezsen mutlaka başka bir kadın yer. Anası, bacısı, yeğeni, metresi... yedirecek birini bulur derdi.

Bir ara biz de yaşadık. Eşimin eli açıktır, tutmasam savuracak. Halası var, eşi akşama kadar içer yatar, hani hayatta olmasa ya da boşasa neyse, yattığı yerde el birliğiyle bakıyoruz. Tüm sülale de onları düşünmek zorunda hissediyor kendini sanırım. Çocuklar okula yazılacak kv. eşime yazar, telefon alınacak kv. yazar, sen karttan çektir halan ödeyecek. Baktım arkası kesilmiyor, son mesajda canıma tak etti, bir şey söylesem kavga çıkacak, kötü gelin de olacağım. Üstelik bir dahaki sefere tatsızlık olmasın diye benden gizli verecek. Eşim yıllar önce bana ek kart çıkarmıştı. Bir hafta boyunca evde ne eksik(Odada halı yok, süpürgem yarım, ütü yakıyor, kış kapıda kendime çocuğa kıyafet, arada eşime bir kaç parça bir şey derken o hafta kartın canına okudum.) Bir şey de diyemedi çünkü gerçekten ihtiyaç olan ertelediğimiz ve haladan dolayı da ertelemeye devam edeceğimiz şeylerdi. Kavga yok, gereksiz harcama yok, (sadece bir kaç ay sonra, parça parça alacağım şeyleri daha erken topluca aldım.) Eşime yaptığım haksızlık yok(halanın eşinin keyfine gideceğine, kendinin de içinde yaşadığı eve gitti) Sonra baktı olmayacak kibarca geri çevirdi.

Yatırım yapamıyorsanız, başkası yiyeceğine siz yiyin kızlar. Evdekinin sesi çıkmıyor, nasıl olsa idare ediyor rahatlığını vermeyin.