merhaba. buraya ilk kez yazıyorum cunku tanımadıgım ınsanlarla dertlesmeye ıhtıyacım var fıkırlerınıze ıhtıyacım var. bıraz uzun yazabılırım okursanız sevınırım.
ben 7 aylık evliyim aynı zamanda 7 aylıkta hamileyim. eşimin ailesıyle altlı üstlü oturuyoruz. eşim tek çocuk 12 yıl sonra olmuş çok kıymetli yani. gecıcı maddı skıntılar sebebı ıle kış basından beri ustkatta bırlıkte yasıyoruz. zaten pek bısey degısmedı bırtek yatmaya aşaya iniyorduk daha öncede. neyse tabiki alısma surecınde yasanılan sıkıntılar oldu herkezde olduğu gibi. yabancı bıyere geldim kendımı yalnız hıssetmektı en buyuk korkum çünkü zaten hazır bi ailenin içine geldm. eşimle bı aıle olmak ısterdım ama mumkun olmadı. ikiside ıyı ınsanlar aslında ama tabırı caızse cahıller yasayıs tarzlarımız dusuncelerımız hayatlarımız cok farklı. annesı eşime aşırı düşkün eşim ufak bı ters çıkıssa hastalanıyor. gecmıste yasadıgı hastalıklardan kalan kronık psıkolojk bı rahatsızlıgı var malesef. ikiside 60 yasındalar yaslılar. evlendıgımızden berı çok skıntılarımız oldu eşimin babası tek basıma dışarı çıkmamı istemiyor eşimde itiraz edemıyor onların istediği şekilde bı hayat yaşatıyor bana. tek başıma pazara çıktıgımda sevinir hale geldim kı ben evlenmeden önce çalışan aktif bi bayandım. cocuk dogana kadar sabret sonra duzelicek ozamana kadar bana bel baglayan aıleme tavız vermeliyim diyor.
cocuk dogduktan sonrada duzelırmı bılmıyorum tabıde neyse. asıl mesele 2 gün önce oldu babası benı bi sebebten azarladı hastaneye gdıyorduk esım annesı ben bebek kontrolu ıcın. ben arabada aglıyordum sonra farkettıler olay büyüdü. onlar için bu kadarcık şey ama ben daha once defalarca dedım nr olursa olsun bana bagırmayın azarlamayın sesınızı yukseltmeyın dıye rıca ettım yıne olsa yıne aglarım.
hepımız bı arada konusmaya basladık eşim cok kotuydu tabı sonra benı yıkan o cümleyi kurdu. sız annem babamsınız basımın ustunde yerınız var ama boyle bırbırınızın her lafını yanlıs alamaya devam edersenız olaylar böyle olursa benide arada mahfedersiniz bende 10 tanede çocugum olsa bu kadını kadını kapının önune koyarım sonra sizede huzur vermem dedi.. ben o an yıkıldım nasıl söyler bunu herkezin içinde hemde. sızın basımın ustunde yerınız var ama ben bu kadınsızda yaşayamam demedi.. sımdı dıyokı ben onlara daha beterlerını söyledım ınanmıyorum ben duyduklarımı bilirim. siz söyleyinn benım bu evde bı gelecegım varmı. aılesıyle anlasmak zorundaymısım anlamazsam kapının önune koyulucam yanı colugumla cocugumla. smdı bıde ona karsı guvenım olmadıgı ıcın kızıyo bana nasıl olsun ne dusunmelıyım sizce. ben neyım bu evde kendımı nasıl hissetmeliyim..
yazarken bıle gozlerım akıyor. bu duyguyla başedemıyorum. nasıl basedıcem ???
ben 7 aylık evliyim aynı zamanda 7 aylıkta hamileyim. eşimin ailesıyle altlı üstlü oturuyoruz. eşim tek çocuk 12 yıl sonra olmuş çok kıymetli yani. gecıcı maddı skıntılar sebebı ıle kış basından beri ustkatta bırlıkte yasıyoruz. zaten pek bısey degısmedı bırtek yatmaya aşaya iniyorduk daha öncede. neyse tabiki alısma surecınde yasanılan sıkıntılar oldu herkezde olduğu gibi. yabancı bıyere geldim kendımı yalnız hıssetmektı en buyuk korkum çünkü zaten hazır bi ailenin içine geldm. eşimle bı aıle olmak ısterdım ama mumkun olmadı. ikiside ıyı ınsanlar aslında ama tabırı caızse cahıller yasayıs tarzlarımız dusuncelerımız hayatlarımız cok farklı. annesı eşime aşırı düşkün eşim ufak bı ters çıkıssa hastalanıyor. gecmıste yasadıgı hastalıklardan kalan kronık psıkolojk bı rahatsızlıgı var malesef. ikiside 60 yasındalar yaslılar. evlendıgımızden berı çok skıntılarımız oldu eşimin babası tek basıma dışarı çıkmamı istemiyor eşimde itiraz edemıyor onların istediği şekilde bı hayat yaşatıyor bana. tek başıma pazara çıktıgımda sevinir hale geldim kı ben evlenmeden önce çalışan aktif bi bayandım. cocuk dogana kadar sabret sonra duzelicek ozamana kadar bana bel baglayan aıleme tavız vermeliyim diyor.
cocuk dogduktan sonrada duzelırmı bılmıyorum tabıde neyse. asıl mesele 2 gün önce oldu babası benı bi sebebten azarladı hastaneye gdıyorduk esım annesı ben bebek kontrolu ıcın. ben arabada aglıyordum sonra farkettıler olay büyüdü. onlar için bu kadarcık şey ama ben daha once defalarca dedım nr olursa olsun bana bagırmayın azarlamayın sesınızı yukseltmeyın dıye rıca ettım yıne olsa yıne aglarım.
hepımız bı arada konusmaya basladık eşim cok kotuydu tabı sonra benı yıkan o cümleyi kurdu. sız annem babamsınız basımın ustunde yerınız var ama boyle bırbırınızın her lafını yanlıs alamaya devam edersenız olaylar böyle olursa benide arada mahfedersiniz bende 10 tanede çocugum olsa bu kadını kadını kapının önune koyarım sonra sizede huzur vermem dedi.. ben o an yıkıldım nasıl söyler bunu herkezin içinde hemde. sızın basımın ustunde yerınız var ama ben bu kadınsızda yaşayamam demedi.. sımdı dıyokı ben onlara daha beterlerını söyledım ınanmıyorum ben duyduklarımı bilirim. siz söyleyinn benım bu evde bı gelecegım varmı. aılesıyle anlasmak zorundaymısım anlamazsam kapının önune koyulucam yanı colugumla cocugumla. smdı bıde ona karsı guvenım olmadıgı ıcın kızıyo bana nasıl olsun ne dusunmelıyım sizce. ben neyım bu evde kendımı nasıl hissetmeliyim..
yazarken bıle gozlerım akıyor. bu duyguyla başedemıyorum. nasıl basedıcem ???
